က်ေနာ္ရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္

က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုထဲမွာ လူဦးေရးတုိးလာေတာ့မယ္တဲ့…။ ေမေမက အဲလုိေျပာေတာ့ ညီမေလးကုိ ေျပးျမင္မိတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ အသက္ႏွစ္ႏွစ္သာကြာတဲ့ ညီမေလးက အိမ္ေထာင္ေရးေလာကထဲကုိ တုိး၀င္သြားခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီပဲေလ။ ေမေမဆီက အဲဒီလုိၾကားလုိက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျဗဳန္းဆုိ.. ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြထၿပီး လႈိက္ခနဲ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ တူေလးလား တူမေလးလား မသိတဲ့ အဲဒီကေလးေလးကုိလည္း ျမင္ဖူးခ်င္လာမိတယ္။

တစ္ခ်ိန္က ဘ၀တစ္ခုကုိ အရြယ္မတုိင္ခင္ ကုိယ္သေဘာနဲ႔ကုိယ္ တည္ေဆာက္သြားတဲ့ ညီမေလးကုိ စိတ္ဆုိးေဒါသျဖစ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့အခ်ိန္မွာ အိမ္ေထာင့္တာ၀န္ေတြထမ္းေနရတဲ့ ညီမေလးကုိ သနားမိတယ္။

တစ္ခါတရံ ညီမေလးနဲ႔ ေတြ႕ခ်ိန္ေတြမွာ အကႌ်ေလးေအာက္က မသိမသာစူထြက္ေနတဲ့ ဗုိက္ကေလးကုိ ခုိးၾကည့္မိတယ္။ ၿပီးရင္ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ၾကည္ႏူးေနမိတယ္။ ညီမေလးရဲ႕ ဗုိက္က အပ်ဳိဗုိက္မုိ႔ထင္ပါတယ္။ ၅လေလာက္ေရာက္ေန တာေတာင္ သိပ္မသိသာဘူး။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ ရေတာ့မွာမုိ႔ ၀မ္းသာေနရေပမဲ့ တဖက္ကလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းတဲ့ ညီမေလးကုိ ေမြးဖြားရ အဆင္ေျပပါ့မလားလုိ႔ စုိးရိမ္ပူပန္ေနေသးတယ္။

ႏွလုံးေသြးေၾကာက်ဥ္း ေရာဂါရွိတဲ့ ညီမေလးကုိ ေမြးဖြားရင္ အႏၲရာယ္ျဖစ္မွာလည္း စုိးရိမ္မိတယ္။ ညီမေလးက ကေလးယူလုိ႔ရတယ္ မဟုတ္လား… လုိ႔ ေမေမ့ကုိ ခဏခဏေမးၾကည့္မိတယ္။ ေမေမက စိတ္မပူပါနဲ႔ OG နဲ႔ ေသခ်ာျပထားပါတယ္…လုိ႔ ေျပာမွ နည္းနည္းစိတ္သက္သာရာ ရမိတယ္။ ေစ်း၀ယ္သြားရင္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကုိယ္ ေယာင္လုိ႔ေတာင္ မၾကည့္ဖူးတဲ့ ဗုိက္ဖုံးအက်ႌလွလွေလးတစ္ထည္ကုိ ညီမေလးအတြက္ဆုိၿပီး ၀ယ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္။

ညီမေလးကုိယ္၀န္ ၆လျပည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ Ultrasound ႐ုိက္ၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဗုိက္ထဲက ကေလးေလးက ေယာက္်ားေလးတဲ့။ အားလုံးက ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ေမေမကေတာ့ အေပ်ာ္ဆုံးေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ မိန္းကေလးျဖစ္ပါေစလုိ႔ ႀကိတ္ဆုေတာင္းေနသူဆုိေတာ့ အျပည့္အ၀ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေယာက္်ားေလးေတြ အေဆာ့သန္တာ၊ ပစ္စလက္ခတ္ေနတာ၊ စည္းကမ္းမရွိတာ၊ ၾကမ္းတမ္းတာ၊ ေခါင္းေၾကာမာတာ..စတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ေတြရွိတဲ့ တျခားကေလးေတြကုိၾကည့္ၿပီး ေယာက္်ားေလးဆုိရင္ လန္႔ေနမိတယ္။

ေဆး႐ုံက ညီမေလးကုိ ေမြးဖြားဖုိ႔ ေပးထားတဲ့ Due Date နဲ႔ တကယ္ဗုိက္နာတဲ့အခ်ိန္နဲ႔က တစ္လကြာတယ္။ ဗုိက္ကလည္း တအားနာေနေတာ့ ညီမေလးကုိ အပ္ထားတဲ့ OG က မိသားစုကို ေျပာတယ္တဲ့။ ဗုိက္ထဲက ကေလးကေတာ့ သိပ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ေမေမက ငုိတယ္။ ညီမေလး ေမြးဖြားတဲ့အခ်ိန္ အနားမွာ မရွိတဲ့ က်ေနာ္က ေနာက္ပုိင္း အဲဒီအေၾကာင္းေတြကုိ ေမေမျပန္ေျပာျပမွ သိခဲ့ရတယ္။

ညီမေလး ခြဲခန္းထဲ၀င္သြားၿပီး ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ၾကာလုိက္တယ္တဲ့… အခန္းထဲက ကေလးေလးတစ္ေယာက္ငိုသံက အျပင္မွာေနတဲ့ ေမေမတုိ႔အားလုံး ၾကားလုိက္ရေတာ့ အရမ္းကုိေပ်ာ္သြားၾကတာေပါ့။ ကေလးေလးက က်န္းမာလုိက္တာမွ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ေတာင္ ေအာ္ငိုတယ္ဆုိၿပီးေလ။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္ေလး လူ႔ေလာကထဲ ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ ေဘးမသီရန္မခပဲ ေရာက္ရွိလာခဲ့တယ္။ ညီမေလးေမြးၿပီး ေနာက္ေန႔ ေဆး႐ုံကုိ က်ေနာ္ေရာက္သြားေတာ့… သစ္သားပုခတ္ေလးထဲမွာ နီတာရဲ ကေလးေလးကုိၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းလုိ႔ ကေလးနားကကုိ မခြာေတာ့ဘူး။ ဆံပင္နက္နက္ေလးေတြရယ္ မ်က္ေတာင္အရွည္ႀကီးေတြရယ္ ပန္းေရာင္အသားႏုႏုဖပ္ဖပ္ေလးနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကုိ တင္းတင္းေစ့ၿပီး အိပ္ေနလုိက္တာ။။ ျခင္ေထာင္လုိ ဇာပိတ္စေလးနဲ႔ အေပၚကေန အုပ္ထားတဲ့ ကေလးေလးကုိ မကုိင္ရက္ မထိရက္နဲ႔ ေငးၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္ေနမိတယ္။

အမ်ဳိးေတြက ကေလးအနားက မခြာတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ စ ၾကတယ္။ ကေလးေလးကုိ ခ်စ္လားတဲ့။ မခ်စ္ပါဘူး….လုိ႔ အရြဲ႕တုိက္ၿပီး ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြ လုိက္ေျဖတတ္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ ေျဖလုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ညီမေလး ၾကားသြားမွာ.. တကယ္ထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွာကုိ စုိးရိမ္မိတယ္။

က်ေနာ့္တူေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။ အိပ္ေနရင္လည္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ငုိရင္လည္း ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတာပါပဲ။ က်ေနာ့္သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ေပမဲ့ မခ်ီရဲဘူး။ မခ်ီတတ္ခ်ီတတ္နဲ႔ ခ်ီမိရင္ က်ေနာ့္တူေလး နာသြားမွာစုိးလုိ႔ေလ။ မွတ္မွတ္ရရ သူ သုံးလျပည့္ေလာက္မွာ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ ခ်ီျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ပါးႏုႏုေလးကုိလည္း အဲဒီေတာ့မွ ေမႊးၾကည့္မိတယ္။

က်ေနာ္ေတာင္ ဒီေလာက္ခ်စ္ေနတာ ကုိးလလြယ္ ဆယ္လဖြားခဲ့ရတဲ့ ညီမေလးဆုိ သူ႔သားေလးကုိ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ခ်စ္လိမ့္မလဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ခံစားမိတာက မိဘေမတၱာကုိပါပဲ။ ညီမေလးရဲ႕ သားေလးဟာ က်ေနာ့္သားေလးလုိ႔ သေဘာထားမိေတာ့ မိဘေမတၱာဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္လာမိတယ္။ မိဘေတြလည္း က်ေနာ္တုိ႔ အေပၚကုိ အခုလိုပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့မွာပဲလုိ႔ေလ။

အခုဆုိ က်ေနာ့္တူေလး ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။ စကားေကာင္းေကာင္းတတ္တဲ့ အရြယ္ေပါ့။ စကားအရမ္းတတ္ၿပီး ဉာဏ္လည္းေကာင္းတဲ့ သားသားက ေျပာသမွ်ကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ မေမ့တတ္ပါဘူး။ တစ္ခါတရံ သူ႔ကုိ ကတိေပးထား တာေတြကုိ ေမ့ေနရင္လည္း သတိေပးတတ္ပါေသးတယ္။ ငယ္ေသးတဲ့အရြယ္ေပမဲ့ စကားကုိ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာနဲ႔ လူႀကီးေလး တစ္ေယာက္လုိ ေျပာတတ္တာကလည္း အံ့ၾသစရာပါ။ အဲ…ေနာက္တစ္ခုက ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ရယ္ပါ။ ဒီအက်င့္က ဘယ္သူ႔ဆီက ကူးတာပါလိမ့္ေနာ္။ အ ဟဲ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနာက္ေျပာင္တတ္တဲ့အက်င့္ေလးပါ။ လူႀကီးေတြက သူ႔နာမည္ေခၚၿပီး လုိက္ရွာေနရင္ တစ္ေနရာရာမွာ ၿပံဳးစိစိေလးနဲ႔ ပုန္းေနတတ္တဲ့ အဲဒီကေလးရဲ႕ အက်င့္ေလးကေကာ ဘယ္သူနဲ႔ တူမလဲမသိ။

တစ္ခါတေလမွ သားသားနဲ႔ေတြ႔ျဖစ္ေပမဲ့ သားသားက က်ေနာ္အေပၚ စိမ္းမသြားတာကုိ ႀကိတ္ၿပီး ၀မ္းသာေနေသးတာ။ လူႀကီးေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ေသြးက စကားေျပာတယ္ဆုိတဲ့ စကားက သိပ္မွန္တာပဲ။ အိမ္ကုိ ဖုန္းဆက္တုိင္း သားသားတုိ႔ သားအမိေရာက္တဲ့ေနအခါနဲ႔ ႀကံဳရင္ သားသားနဲ႔ ဖုန္းေျပာခ်င္တယ္လုိ႔ အၿမဲေျပာမိတယ္။ ဖုန္းထဲကေန မပီကလာပီကလာနဲ႔ လူႀကီးေလးတစ္ေယာက္လုိေျပာေနတဲ့ သားသားေလးအသံၾကားရရင္ တစ္ေန႔လုံး ေပ်ာ္ေနမိတယ္။

ေျမဦးေယာက္်ားေလးမုိ႔ အေဖအေမေတြေကာ အဖုိးအဖြားေတြကပါ အလုိလုိက္ထားေတာ့ နည္းနည္းဆုိးခ်င္တယ္။ အိမ္ျပန္ျဖစ္တုိင္း ခ်စ္ေပမဲ့ သိပ္အလုိမလုိက္ၾကဖုိ႔ သတိေပးရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ က်ေနာ္ တစ္ခါတေလ အိမ္ျပန္ ေရာက္ရင္ေတာ့ ခ်စ္ေပမဲ့ အလုိမလုိက္တတ္တဲ့အက်င့္ေၾကာင့္ထင္ပါတယ္… သူ႔ကုိ မလုပ္ရဘူးဆုိတဲ့ အရာတစ္ခုခုကုိ ေျပာစကားနားမေထာင္ဘဲလုပ္ေနရင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္တာနဲ႔ လုပ္ေနတာကေန ခ်က္ျခင္းရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ အဲဒီလုိျဖစ္သြားတုိင္း စိတ္ထဲကေန သနားၿပီး သူ႔သေဘာအတုိင္း အလုိလုိက္ၿပီးေနလုိက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကုိ မနည္းထိန္းရတယ္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ သားသားကုိၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္လည္း ဘယ္စိတ္ေကာင္းႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကေလးဆုိတာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူပဲ အလုိလုိက္တာ ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။

အခုဆုိ အက်ႌ၀တ္ရင္ ဟုိဟာမ၀တ္ခ်င္ဘူး၊ ဒီဟာမ၀တ္ခ်င္ဘူး ျဖစ္ေနၿပီ။ ကေလးပဲ လူႀကီး၀တ္ေပးတာ ၀တ္ေပါ့။ သူ႔အေမ(ညီမေလး)က ေျပာတယ္… သူႀကိဳက္တဲ့ အက်ႌကုိ ၀တ္ေပးရတာတဲ့။ က်ေနာ္ ဗုေဒၶါ…တ လုိက္မိတယ္။  ကေလးပဲရွိေသးတာ အဲေလာက္ေတာင္ အလုိလုိက္ရသလား…လုိ႔ ေျပာမိတယ္။ သူ႔အဖြားေတြ အဖုိးေတြေကာက ကေလးေျပာသမွ် အကုန္လုိက္လုပ္ေပးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေမေမ့ကုိေျပာရတယ္။ ကေလးကုိ အလုိလုိက္လုိ႔ ေျပာမရ ဆုိမရ ျဖစ္လာရင္ ေမေမတုိ႔ေၾကာင့္ေနာ္…လုိ႔ ေမေမကုိပါ ေျပာရေသးတယ္။ ကေလးေပမဲ့ အရာရာကုိ အကင္းပါးၿပီး ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ သားသားက ေျပာဆုိဆုံးမရတာ မခက္ပါဘူး။

က်ေနာ္လည္း သူ႔အေမ(ညီမေလး)ခ်စ္သေလာက္ကုိ က်ေနာ့္တူေလးကုိ ခ်စ္တာပါပဲ။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက သူ႔သားရဲ႕ အနာဂတ္ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ စဥ္းစားလဲ မသိေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ တူေလးရွိလာတဲ့အခ်ိန္မွာ တာ၀န္တစ္ခုရွိလာသလုိ ခံစားမိတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေပးႏုိင္မလဲဆုိတဲ့ အေတြးေတြ က်ေနာ့္ဆီ ၀င္လာတယ္။ တုိင္းျပည္အတြက္ အဖုိးတန္တဲ့ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ရယ္… မိဘဘုိးဘြားေတြအတြက္ အဖုိးတန္တဲ့ သားလွရတနာတစ္ပါးျဖစ္ဖုိ႔ရယ္…က က်ေနာ့္ရဲ႕ သားသားအေပၚမွာထားတဲ့ ေလာဘေတြပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

 

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အိမ္သုိ႔ (မင္းယုေ၀)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တာ၀ါလိန္း အမွတ္(၂၅)ရွိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေနထုိင္ခဲ့ေသာ အိမ္ကုိ ယဥ္ေက်းမႈဌာနက ‘ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းျပတုိက္’ အျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ထားသည္။

 ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုံးအားရက္ တရက္တြင္ က်ေနာ္သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သုိ႔ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈမိသည္။

ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္သည္ က်ယ္၀န္းေသာ ျခံဥယ်ာဥ္ထဲရွိ ေတာင္ကုန္းငယ္ေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။ ျခံဥယ်ာဥ္သည္ သစ္ပင္ပန္းမန္မ်ားျဖင့္ ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိ၏။ အိမ္မွာလည္း ခန္႔ညားလွပေပ၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သာ အသက္ထင္ရွားရွိလွ်င္ သည္ျခံသည္အိမ္ကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဘြယ္ရာ ေကာင္းေပမည္။ ယခုကား လြမ္းစဘြယ္ ေကာင္းေနေပေတာ့သည္။

သည္အိမ္တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဇနီး သားသမီးမ်ားႏွင့္ အတူ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ေနထုိင္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ခု ေမလမွ ၁၉၄၇ခု ဂ်ဴလႈိင္လ ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ေနခဲ့သည္။ အိမ္သည္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္တြင္ ဧည့္ခန္းႏွင့္ ထမင္းစားခန္းရွိသည္။ အထက္ထပ္တြင္ ကေလးအိပ္ခန္း၊ အထူးစည္းေ၀းခန္း၊ စာဖတ္ခန္း၊ အိမ္ခန္း၊ ဘုရားရွိခုိးခန္းတုိ႔ရွိသည္။ သည္အခန္းတုိ႔ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနထုိင္စဥ္က အတုိင္းပင္ အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂ ပစၥည္းပစၥယအစုံအလင္ျဖင့္ လက္ရာေျခရာမပ်က္ ထားရွိေပသည္။

ေရွးဦးစြာ ေအာက္ထပ္ရွိ ထမင္းစားခန္းကုိ က်ေနာ္၀င္ၾကည့္သည္။ အခန္းအလယ္တြင္ အရွင္ကင္းမဲ့ေနေသာ စားပြဲရွည္တလုံးႏွင့္ ကုလားထုိင္မ်ားကုိ ေတြ႔ရသည္။ သည္စားပြဲတြင္ တခါက ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ ဇနီး သားသမီးစုံစုံလင္လင္ျဖင့္ စားေသာက္ခဲ့ေပသည္ တကား။

သည္စားပြဲကုိ ေတြ႔ရေသာအခါ ထမင္းစားပြဲႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေျပာစကားကုိ ၾကားေယာင္မိသည္။ ဂ်ာပန္ေခတ္တြင္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆုိရန္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ သခင္ျမတုိ႔ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ သြားခဲ့ၾကသည္။  ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္အေရာက္တြင္ သူတုိ႔ကုိ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအသင္းက ဂုဏ္ျပဳညစာစားပြဲျဖင့္ တည္ခင္းေကၽြးေမြးၾကသည္။ ထုိအခါ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ‘က်ေနာ္ ထမင္းစားပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲမ်ားကုိ တက္ရန္ ၀ါသနာမပါခဲ့ပါဘူး။ အခုမေနသာလုိ႔ တက္ေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဒီထမင္းကုိ မစားသင့္ဘူး။ ဒီထမင္းကုိ စားေလာက္ေအာင္ ျမန္မာျပည္ အတြက္ေရာ၊ ျမန္မာလူမ်ဳိးအတြက္ေရာ က်ေနာ္ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး’ ဟု ေျပာခဲ့သည္။

၆၅ႏွစ္ေျမာက္ အာဇာနည္ေန႔ အမွတ္တရ

အာဇာနည္ေန႔

၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရးတြင္ အလြန္ အေရးပါေသာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ကုိးဦး လုပ္ၾကံျခင္းခံခဲ့ရျပီး က်ဆံုးခဲ့သည္။ ထုိေန႔ကုိ အာဇာနည္ေန႔ဟု သက္မွတ္ၿပီး ယေန႔ထက္တုိင္ ေအာင္းေမ့ သတိရကာ အမွတ္တရ က်င္းပလ်က္ရွိသည္။

ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္က် ပစ္ခတ္ လုပ္ၾကံ ခဲ့သူမ်ား

1.   ရန္ၾကီးေအာင္ (ရဲေဘာ္ ကိုေထြးအား ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ခဲ့ သလုိအစည္းအေ၀း ခန္းမအတြင္း ပစ္ခတ္မွဳတြင္ ပါ၀င္သူ) ^[1]

2.     သက္ႏွင္း (ဦးေဆာင္ ပစ္ခတ္သူ)၊

3.     ေမာင္စုိး (ဦးေဆာင္ ပစ္ခတ္သူ)၊

4.     စိန္ၾကီး (ပစ္ခတ္မွဳတြင္ ပါ၀င္သူ)၊

5.     သုခ (ကားေမာင္းသူ)။

ေသဒဏ္ အျပစ္ေပးခံရသူမ်ား

(အင္းစိန္ေထာင္ ၾကိဳးတုိက္တြင္)

1.     ဂဠဳန္ဦးေစာ

2.     ေမာင္စုိး

3.     သက္ႏွင္း

4.     မွဳံၾကီး ေခၚ ေမာင္မွဳန္ (လုပ္ၾကံမွဳ အစီအစဥ္ တြင္ ပါ၀င္ျပီး ဂဠဳန္ဦးေစာ ေနအိမ္ အ၀ုိင္းခံရမွဳ တြင္ လက္နက္ ကိုင္ ေဆာင္၍ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္သူ၊ ယခင္ ရန္ကုန္ေထာင္ ၾကိဳးတုိက္ တြင္ - ယေန ့ေခတ္ သူနာျပဳတတၠသုိလ္ )

5.     စိန္ၾကီး ေခၚ ေမာင္စိန္ ေခၚ လွေအာင္

6.     ရန္ၾကီးေအာင္ ေခၚ လွထြန္း

ေသဒဏ္ မွ ေထာင္ဒဏ္ တစ္သက္ တစ္ကြ်န္းသုိ ့ေျပာင္းေရြ ့က်ခံရသူမ်ား

1.     သုခ

2.     ခင္ေမာင္ရင္

3.     ေမာင္နီ ေခၚ ဘုိနီ ေခၚ ဂနီ

ဇူလုိင္ ၁၉ ရက္ေန႔ အျဖစ္အပ်က္ 

မိုးလင္းကတည္းကပင္ ေကာင္းကင္သည္ အံု႕မႈိင္းညိဳမႈိင္းလ်က္႐ွိသည္။ တိမ္တိုက္ဟူ၍ ဘာမွ် ၾကည္လင္စြာ မျမင္ရ။ မိုးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျမဴသန္းေနေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးလို ဝိုးဝိုးဝါးဝါး ေနသည္။ မိုးသည္ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ စဲသည္ဟူ၍ မ႐ွိဘဲ တဖြဲဖြဲ ေနလိုက္၊ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ႐ြာခ်လိုက္နွင့္။ ေနာက္ ေစြ၍ေနေလသည္။

ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႕ နံနက္ (၁ဝ)နာရီခြဲ။

ဒီကေန႕ အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုးသို႕ သြားစရာ႐ွိသည္။ တုိင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္အထူးအရာ႐ွိ ဦးသိန္းဟန္ (ေဇာ္ဂ်ီ)က စေနေန႕ ေန႕လယ္တြင္ ေဆာင္းပါးလာယူရန္ ခ်ိန္းထားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အပါးေတာ္ၿမဲ ဗိုလ္ထြန္းလွထံမွလည္း ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါးကို လမ္းႀကံဳလွ်င္ ယူသြားပါဟု မွာထားခ်က္႐ွိသည္။ သို႕ျဖစ္၍ ဗိုလ္ထြန္းလွထံ ေဆာင္းပါးဝင္ယူရင္း ခဏတျဖဳတ္ စကားစျမည္ ေျပာၿပီးေနာက္ ေဇာ္ဂ်ီထံသို႕ သြားမည္ဟု စိတ္ကူးထားသည္။

၁ဝ နာရီေလာက္ကတည္းက အဝတ္အစားလဲၿပီး မိုးအတိတ္ကို ေစာင့္လ်က္႐ွိသည္။ မိုးကား မစဲႏိုင္။ သို႕ႏွင့္ စားပြဲတြင္ထိုင္ကာ အၿပီးမသတ္ေသးေသာ ကဗ်ာတဗုဒ္ကို စပ္ရင္း ၁၁ နာရီ ထုိးသြားေလၿပီ။ မိုးကား မတိတ္ေသးေပ။

ေနာက္ဆံုးတြင္ မိုးစဲလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု စိတ္ခ်လိုက္ၿပီး အေပၚအကႌ်ထပ္ဝတ္ကာ လမ္းမႀကီးသို႕ ထြက္ခဲ့သည္။ အဆင္သင့္ေတြ႕ေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ တာေမြ ဘတ္စ္ကားကို တက္စီးသည္။ ကားထဲတြင္ ၾကည့္ျမင္တိုင္မွ လုိက္ပါလာသည္ ထင္ရေသာ ေတာသား သံုးေယာက္ႏွင့္ တ႐ုတ္မႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ကားျပတင္းတံခါးမ်ားမွာ ပိတ္ထားသည္။ ခရီးသည္တို႕ကား တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာၾကသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား မိုးသည္ ႐ြာလ်က္ပင္။ ႐ႊံဗြက္ခ်ဳိင့္ဝွမ္းတို႕ျဖင့္ ျ႕ြပမ္းေသာ ရန္ကုန္လမ္းကား စိုစြတ္လွသည္။

ကားသည္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ေခတၱရပ္ၿပီး ဆက္လက္၍ တဟုန္တည္း ေမာင္းလာသည္။ ခရီးသည္ အဆင္းအတက္ သိပ္မ႐ွိလွ။ သို႕ႏွင့္ စပတ္ (ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္)လမ္း ေရာက္လွ်င္ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆင္းလိုက္သည္။ ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဒါလဟိုဇီ (မဟာဗႏၶဳလ)လမ္းဘက္မွ စပတ္ (ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္) လမ္းကို ျဖတ္ကူးလိုက္သည္။

လမ္းေဘးတြင္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားသည္ ဟိုတစု၊ ဒီတစု ရပ္လ်က္႐ွိသည္။ ကားတခ်ဳိ႕ကား သြားလာလ်က္။ မိုးကာဝတ္လ်က္ လူမ်ားသည္ သြားၾက လာၾကႏွင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ သူရိယတိုက္ေ႐ွ႕ အဝင္တံခါးမေပါက္ႀကီးတြင္ကား လူမ်ားသည္ ရပ္ကာ အတြင္းသုိ႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္ႏွင့္ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ႐ံုးဆင္းခ်ိန္မို႕ လူေတြ ႐ႈပ္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕ဟုသာ သာမန္ ေအာက္ေမ့မိသည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ အင္မတန္ အရိပ္အေျခကို မသိတတ္၊ မျမင္တတ္သူ ျဖစ္ေခ်သည္။ ခါတိုင္းကဲ့သိုပင္ ရဲရဲတင္းတင္း တံခါးေပါက္မွ အတြင္းသို႕ ဝင္သြားသည္။ လမ္းကူးတြင္ကား လက္နက္ကိုင္ စစ္သားမ်ား ေစာင့္ၾကပ္လ်က္ ႐ွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ခါတိုင္းလည္း ေစာင့္ေနက်ပဲဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ အတြင္းဝန္႐ံုးသို႕ သြားခဲလွေပသည္။

ၫႇိဳးေလ်ာ့ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ လံုခ်ည္အျပာ ဝတ္ထားေသာ စာေရးမႏွစ္ဦးသည္ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ႏွင့္ ႐ံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။ သို႕ႏွင့္ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္ ကားဆိုက္သည့္ေနရာသို႕ ေရာက္လာသည္။ ခါတိုင္းလို ႐ံုးေစမ်ား၊ ခ်ာပရာစီမ်ား ရပ္ျပဳေနသည္ကို အလ်ဥ္းမေတြ႕ရ။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္၍ ေနသည္။

ဗိုလ္ထြန္းလွအခန္းသို႕ တက္ရန္ေလွကား တထစ္ ႏွစ္ထစ္ တက္မိၿပီးမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလွသည္ကို စိတ္ထင့္သြား၍ ဗိုလ္ထြန္းလွ ေခတၩ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ သြားေနလိမ့္မည္ဟု ေတြးကာ မတက္ေတာ့ဘဲ ဆင္ဝင္ေအာက္ကို ျဖတ္သန္းကာ တဖက္႐ွိ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳ လႊတ္ေတာ္႐ံုးခန္းသို႕ လာခဲ့ေလသည္။ ေဇာ္ဂ်ီထံမွ အျပန္မွပဲ ဝင္ေတာ့မည္ေလ။

လြတ္ေတာ္႐ံုး ဝင္ဝင္ခ်င္း သခင္ႏု၏ ႐ံုးခန္းတံခါးဝမွာ ပိတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သကၠလတ္ ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးမွာလည္း ဆြဲပိတ္၍ ထားသည္။ သခင္ႏု႐ံုးခန္းကို ေက်ာ္၍ ေဇာ္ဂ်ီ၏ အခန္းသို႕ ေရာက္ေလၿပီ။ သူ႕အခန္းမွာလည္း တံခါးပိတ္ထားၿပီး ခန္းဆီး အစိမ္းပုတ္ႀကီးသည္ ဆဲြ၍ ေစ့ထားသည္ ႐ံုးေစသံုးေယာက္မွာ နံရံကို မွီကာ ရပ္ေနၾကသည္။ ခါတိုင္းလို စကားေျပာ မေနၾက။ သူတုိ႕သည္ ေငးမႈိင္ေတြေဝ၍ တမ်ဳိးႀကီး ျဖစ္ေနသည္ဟုု ေအာက္ေမ့လိုက္သည္။

ကြ်န္ေတာ္က ငိုင္တုိင္တုိင္ေနေသာ ႐ံုးေစတစ္ဦးအား ‘ဦးသိန္းဟန္ ႐ွိသလား’ ဟု ေမးသည္။

‘႐ွိပါတယ္ ခင္ဗ်’ ဟု ခပ္တိုးတိုးသာ ခပ္ေအးေအး ေျဖသည္။ သည္ေတာ့မွ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေၾကာင္း အေသအခ်ာ သိလိုက္ေတာ့သည္။ စိတ္ထဲတြင္ကား မ႐ွင္း။

တံခါးေစ့ထားသျဖင့္ အတြင္းသို႕ ႐ုတ္တရက္ မဝင္ဝ့ံေသးဘဲ ရပ္ကာ ႐ံုးေစဘက္သို႕ တဖန္လွည္၍ ‘အထဲမွာ အစည္းအေဝး လုပ္ေနသလား’ ဟု ေမးရသည္။

႐ံုးေစသည္ ဘာမွ် မေျပာဘဲ အသာအယာ ေစ့ထားေသာ တံခါးကို ဖြင့္ေပးသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သူ၏ စားပြဲတြင္ ထိုင္ေနေသာ ေဇာ္ဂ်ီကိုေတြ႕မွ ထီးကိုေထာင္ၿပီး အတြင္းသို႕ ဝင္လိုက္သည္။

႐ံုးခန္းကား တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ႐ွိသည္။ ေစ့ထားေသာ ျပတင္းတံခါးမွ ျပာစိမ္းစိမ္း မွန္ေရာင္သည္ ႐ိုက္ဟပ္သျဖင့္ အခန္းသည္ စိမ္းျပာျပာျဖစ္ေနသည္။ အခန္းထိပ္႐ွိ စားပြဲႀကီးတြင္ကား တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ အႀကံေပးအရာ႐ွိ ဝတ္လံု ဦးခ်စ္ထြန္းသည္ ေခါင္းငိုက္ကာ ေငးမႈိင္ေနလ်က္ ႐ွိသည္။

ေဇာ္ဂ်ီသည္ ကြ်န္ေတာ္ ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဆိတ္ဆိတ္ပင္။ စကားမွ်မျမြက္ဟဘဲ ထိုင္ရန္ ကုလားထိုင္ကိုသာ လက္ျဖင့္ ၫႊန္ျပသည္။ သူသည္ ေငးငိုင္၍ ေနသည္။ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ ႐ွိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ခါတိုင္း လႈပ္႐ွားဆူညံ၍ ေနတတ္ေသာ အတြင္းဝန္မ်ား ႐ံုးသည္ ဘာေၾကာင့္ ယခုလို အံု႕မႈိင္းရီေဝ၍ ေနသည္။ ဆိတ္ၿငိမ္၍ ေနသည္ကို အံ့ၾသလ်က္ ႐ွိသည္။ အတန္ၾကာ ဆိတ္ေနရာမွ ‘အားလံုးေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ကုန္ၿပီ’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက တိုးတုိးညည္းေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကား ဘာမွန္းမသိေသးသျဖင့္ ေၾကာင္ေနရာ သူက အကဲခတ္မိ၍ ေနရာမွထကာ လက္ျပ၍ အျပင္သို႕ ေခၚခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

‘လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သြားရေအာင္’

မိုးတဖြဲဖြဲတြင္ ႐ံုးခန္းအျပင္ဘက္ ေျမနီလမ္းေဘးေပၚေရာက္မွ ကြ်န္ေတာ္ မေနႏိုင္၍ ‘ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆရာ’ ဟု ေမးမိသည္။

‘မင္း မၾကားေသးဘူးလား’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက အံ့ၾသေနသည္။

‘ဟင့္အင္း၊ ကြ်န္ေတာ္ အခုပဲ ဘတ္စ္ကားေပးက ဆင္းၿပီး ႐ံုးကို တန္းလာတာ’

ဒီေတာ့မွ ေဇာ္ဂ်ီက ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပသည္။ ျခေသၤ့တပ္ စစ္ယူနီေဖာင္းကို ဝတ္ဆင္ထားေသာ လက္နက္ကိုင္ လူေလးေယာက္သည္ ကြ်န္ေတာ္ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အလယ္ဆင္ဝင္ေအာက္မွ တက္လာကာ ဦးေအာင္ဆန္း၏ ႐ံုးခန္းတြင္းသို႕ အတြင္းတြန္းဝင္၍ အစည္းအေဝး ျပဳလုပ္လ်က္႐ွိေသာ အမႈေဆာင္ဝန္ႀကီးမ်ားအား စတင္းဂန္းျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကၿပီး မည္သူမွ် ဖမ္းဆီးျခင္း မခံရဘဲ ဂ်စ္ကားျဖင့္ ထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ မေရာက္မီ တစ္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ခန္႕က ျဖစ္သည္။

ကြ်န္ေတာ္သည္ သည္သတင္းကို ၾကားေသာအခါ ထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္၍ သြားသည္။ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္၍ လာသည္။

အတြင္းဝန္႐ံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲတြင္ကား စာေရးစာခ်ီ စေသာ ႐ံုးသားတုိ႕သည္ ၫႇဳိးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ စားေသာက္၍ ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ တစားပြဲျခား႐ွိ ႏိုင္ငံေရးရာ အတြင္းဝန္ ကိုေက်ာ္ျမင့္ကေလးက လွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူသည္ ခပ္ေအးေအး၊ ခပ္ေထြေထြပင္ လက္ဖက္ရည္ကို ေသာက္ေနသည္။

‘အင္မတန္ ႏွေျမာဖုိ႕ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ’

‘သိပ္ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ႀကံမႈပဲ’ စသည္ျဖင့္ လူအခ်ိဳ႕သည္ ညည္းထြားလ်က္ ႐ွိၾကသည္။ ေဇာ္ဂ်ီက ‘အမ်ဳိးသား ပ်က္စီးျခင္း တရပ္ပဲ’ဟု တသသေျပာသည္။

‘ကြ်န္ေတာ္ ႐ံုးဝင္းထဲ ဝင္လာေတာ့ လက္နက္ကိုင္ ပုလိပ္ေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဝင္လာတာ မတားၾကပါဘူး။ ဆင္ဝင္ေအာက္ အဝင္မွာေတာင္ အသိစာေရးတေယာက္နဲ႕ ေတြ႕သားပဲ၊ သူကလည္း ဘာမွ မေျပာဘူး’

‘လူေတြဟာ မေျပာရက္ၾကဘူး’ ဟု ေဇာ္ဂ်ီက ဆုိေလသည္။

လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနၾကစဥ္ ခုတင္ပဲ ေဆး႐ံုမွ ျပန္လာေသာ ႐ံုးသားတဦး အပါးကပ္လာ၍ ‘ဘယ့္နဲ႕လဲ’ ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႕က ဝိုင္း၍ ေမးျမန္းသည္။ သူက မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမွတပါး အားလံုး ဆံုး႐ွာၿပီဟု ေျပာသည္။ သူသည္ အသံတုန္ေန၍ မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။

‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေကာ’ ဟု တေယာက္က တိုးတိုးေမးသည္။

‘မ်က္ႏွာကို အဝတ္နဲ႕ ဖံုးထားတယ္’

ကြ်န္ေတာ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏိုင္ဘဲ ဂ်ဴဒါအီစကယ္ (သိမ္ျဖဴ) လမ္း တံခါးေပါက္မွ ေက်ာ္၍ အျပင္ဘက္လမ္းသို႕ ထြက္ခဲ့သည္။ မိုးသည္ တစိမ့္စိမ့္ ႐ြာလ်က္ပင္႐ွိသည္။ လူတအုပ္သည္ မိုး႐ြာထဲတြင္ ထီးေဆာင္း၍၊ တခ်ိဳ႕က ထီးမပါဘဲ၊ တခ်ိဳ႕က ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ရပ္ကာ အတြင္းဝန္႐ံုးဘက္သို႕ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ လူတေယာက္က ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေမာင္းကို ဆြဲကိုင္၍ ‘ဒီမယ္ ခုနက ဝန္ႀကီးေတြ ေသနတ္ပစ္ခံရတယ္ ၾကားတယ္၊ ဟုတ္သလား ခင္ဗ်ာ’ဟု ေမးသည္။ သူကား အေၾကာင္းမ်ဳိးစံုကို သိခ်င္ေနေပလိမ့္မည္။

‘ဟုတ္ကဲ့’ ဟူ၍သာ ေျဖၾကားၿပီး တဖက္သို႕ ျဖတ္ကူး၍ အသင့္ေတြ႕ရေသာ ေဒါင္းတံဆိပ္ကားကို တက္စီးလိုက္သည္။ ကားသည္ လမ္းမေတာ္သို႕ ေျပးလ်က္႐ွိသည္။

ကားထဲတြင္ လူမနည္းလွေပ။ ခရီးသည္အားလံုး မ်က္စိမ်က္ႏွာ မေကာင္းၾက။ ခပ္႐ြယ္႐ြယ္ မိန္းမပ်ိဳတဦးက ‘ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလေနာ္၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလေနာ္’ ဟု ျမည္တမ္းလ်က္႐ွိသည္။

ေစ်းသည္ဟု ထင္ရေသာ ခပ္အိုအို မိန္းမႀကီးႏွစ္ေယာက္ကား ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္႐ွင္ပါေစေတာ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အသက္႐ွင္ပါေစေတာ္’ ဆုေတာင္း၍ ေနၾကသည္။

ယခုမွပင္ သိရေသာ မိန္းမတေယာက္က ေမးျမန္းသည္ကို ‘မေျပာၾကနဲ႕၊ မေျပာၾကနဲ႕’ဟု အသာလက္ကုတ္၍ တီးတုိးတားျမစ္သည္။ သူတို႕သည္ မေျပာရက္ၾက။

သန္႕ျပန္႕စြာ ဝတ္စားထားေသာ တ႐ုတ္တဦးက ‘အားကီး ရက္စက္တာပဲ’ဟု ကြ်န္ေတာ့္ဘက္သို႕ လွည္၍ ေရ႐ြတ္လ်က္ ႐ွိသည္။ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းႏွင့္ ဒ႐ိုင္ဘာသည္ ေတာက္ေခါက္လိုက္သည္။

သိမ္ႀကီးေစ်းသို႕ ေရာက္လာေသာအခါ လူသြားလူလာ ကင္း႐ွင္းေနၿပီး ေစ်းဆုိင္မ်ားမွာ ပိတ္ထားေလၿပီ။ သတင္းသည္ တမုဟုတ္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႕၍သြားေလၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ လန္ခ်ားတို႕ကား ခပ္ျမန္ျမန္ သြားလာၾကသည္။

ကားေပၚမွ ဆင္း၍ လမ္းထဲသို႕ ဝင္လာေသာအခါ အိမ္ဝတြင္ လူတို႕သည္ မႈိင္တိုင္တိုင္ႏွင့္ ရပ္ကာ ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရသည္။ လူတို႕သည္ အၿငိမ္မေနႏိုင္ၾက။ မိုးသည္ မစဲဘဲ ႐ြာလ်က္ပင္။

လူတို႕သည္ ‘ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ’ ဟု တတြတ္တြတ္ ျမည္တမ္းရင္းပင္ ညေနေစာင္းလာေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဆံုးေၾကာင္းကား ညေနသတင္းစာမ်ားမွ ၾကားရေလၿပီ။ မည္သူ႕မ်က္ႏွာ ၾကည့္ၾကည့္၊ မ်က္ႏွာ ၫႇိဳးငယ္ႏြမ္းလ်စြာႏွင့္။ လမ္းေပၚမွ စက္ျပင္ဆရာတဦး၏ မိန္းမ ပါးစပ္မွ ‘က်ဳပ္တုိ႕ေတာ့ ထမင္းလည္း မခ်က္ေတာ့ဘူး၊ စားခ်င္စိတ္လည္း မ႐ွိေတာ့ပါဘူး႐ွင္’ ဟူေသာ အသံသည္ သဲ့သဲ့မွ် ေပၚထြက္လာသည္။

ေနဝင္မီးၿငိမ္းအမိန္႕ ထုတ္ထားသျဖင့္ ညဥ့္ဦးသည္ တိတ္ဆိတ္ကာ ေမွာင္လွသည္။ အိမ္သားမ်ား ဆံုတိုင္း ညေနခင္းက အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာၾကသည္။ ႐ႈိက္သံ၊ တမ္းတသံ၊ ညဥ္းညဴသံ၊ တသသံ။

တိတ္ဆိတ္ေမွာင္မည္းသျဖင့္ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္ၾကေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ၾက။ ေန႕ခင္းကဟာ အိပ္မက္ပဲ ျဖစ္ၾကပါေစေတာ့ဟု မိန္းမမ်ား ဆုေတာင္းၾကသည္။ ညဥ့္နက္ေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဟန္႕သံ၊ လူးလြန္႕သံတို႕သည္ ဆက္၍ေနသည္။ ႐ွဲခနဲ မီးျခစ္၍ ေနာက္ေဖး ထၾကျပန္သည္။ တေရးႏိုးဆံုလွ်င္ ‘ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေမ့ေပ်ာက္ပါ့မလဲေနာ္’ ဟု အိပ္ခ်င္သံႏွင့္ ဆိုၾကသည္။ တစ္ေရးႏိုးတိုင္း သတိရလ်က္ ႐ွိသည္။ မၾကာခဏ အိပ္မက္ၿပီး ႏိုးသည္။ သို႕ႏွင့္ပင္ တေအာက္ေမ့ေမ့ တသသႏွင့္ ထုိညကို လြန္ေျမာက္ရေလသည္။

ရည္ညႊန္းကိုးကား

1.     ေဒါက္တာ ေမာင္ေမာင္ ၏ ႏုိင္ငံေတာ္ လုပ္ၾကံ မွဳ

2.     ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲဖြယ္ရာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်တဲ့ေန႕တေန႕ကို မွတ္တမ္း တင္ထားတဲ့ ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာရဲ႕ “ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႕” ကို “ဖ်တ္ခနဲ ေတြ႕ရေသာ ႐ုပ္ပံုလႊာ ကားခ်ပ္မ်ား

မူရင္း - http://wikimyanmar.co.cc/wiki မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။