ဒီလမ္းကေလးကုိ က်ေနာ္ေန႔စဥ္သြားေနတာ
ေျခာက္လ၀န္းက်င္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ့မယ္။ မနက္မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္ဆုိ အလုပ္သြားရင္ ဒီလမ္းကေန
လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ကားဂိတ္ကုိလမ္းေလွ်ာက္ေနက်။ က်ေနာ္လမ္းသြားေနတဲ့ လမ္းကေလးမွာ ထူးျခားတာလား။
အင္း… ေစ်းႀကီးတခုရယ္ ၿပီးေတာ့ ဟိႏၵဴဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းႀကီးတေက်ာင္းရယ္ က်ေနာ္သြားတဲ့
လမ္းမွာ ရွိေနတယ္ေလ။
ေစ်းေတြရဲ႕ ထုံးစံအတုိင္း မနက္ပုိင္းဆုိ
ေစ်း၀ယ္သူေတြနဲ႔ စည္းကားေနတယ္။ က်ေနာ္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ပန္းသည္၊ ဟင္းရြက္သည္ေတြ၊
သားငါးသည္ေတြ၊ ငါးပိငါးေျခာက္သည္ေတြ ၿပီးေတာ့ မုန္႔ပဲသေရစာေရာင္းတဲ့ သူေတြ၊…. စတာေတြနဲ႔
ျပည့္သိပ္လုိ႔ေနပါတယ္။ တခါတေလ ကံမေကာင္းတဲ့အခါမ်ားေတာ့ အသားတင္တဲ့ကားႀကီးကုိ ေသြးသံရဲရဲနဲ႔
အဲဒီလမ္းကေလးမွာ ေတြ႔ရတတ္ပါေသးတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးဟာ မနက္ပုိင္းေတာ့ ေစ်းသည္ေတြ
ေစ်း၀ယ္သူေတြနဲ႔ စည္ကားေနတတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္အလုပ္က ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္ ည ရွစ္နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ဆုိ
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း လမ္းထိပ္ကုိ စ၀င္တယ္ဆုိ ဧရာမအမိႈက္ပုံႀကီးက ဆီးႀကိဳေနတာပါပဲ။
အဲဒီမွာ အမႈိက္သိမ္းအလုပ္သမားေတြရယ္ အမႈိက္ကားႀကီးရယ္ကုိ စေတြ႔ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းသြားလမ္းလာ
တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စရဲ႕ စကားသံေတြက လြဲရင္ တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ပါတယ္။
အဲဒီလမ္းကေလးမွာ က်ေနာ္ေန႔စဥ္သြားလာေနတာ
ေျခာက္လေလာက္ ရွိပါေတာ့မယ္။ တရက္ အလုပ္ကအျပန္ ပုံမွန္အခ်ိန္ ည ၈နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာေပါ့။
အဲဒီလမ္းကေလး အတုိင္း က်ေနာ္တေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း မနက္ပုိင္းက ေဆာ့၀ဲလ္တခု
update လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အလုပ္ကုိသယ္သြားခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ကြန္ပ်ဴတာ အိတ္က အေတာ္ကုိ ေလးလံလာသလုိ
ထင္ေနမိတယ္။ လူက ႏုႏုရြရြေလးမဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒီကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကုိ သယ္ရတဲ့အခါတုိင္း ပခုံးနာတတ္ပါတယ္။
အခုလည္း အဲဒီအိတ္ကုိ စလြယ္သိုင္းလြယ္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း 'မႀကီး…' လုိ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးအသံတသံ
က်ေနာ့္အနားက ေပၚလာတဲ့အခါ အံ့ၾသသင့္မိသြားပါတယ္။
ဒီလမ္းကေလးမွာ က်ေနာ္ သြားေနတာ ၾကာၿပီေလ။
ေန႔စဥ္လုိလုိသြားလာေနေပမဲ့ ေတြ႔သမွ် ျမင္သမွ် မ်က္ႏွာေတြက တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာေတြပါ။
ေန႔စဥ္ေတြ႔သမွ် လူေတြက မ်က္ႏွာမက်က္မိတဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းသက္သက္ေတြရယ္ပါ။ အခုလုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသံမ်ဳိးနဲ႔
ႏႈတ္ဆက္ဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀းလုိ႔။ အဲဒီအသံထြက္လာရာဘက္သုိ႔ က်ေနာ္တခ်က္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ညီမေလးတုိ႔အရြယ္
ကေလးမေလးတေယာက္။ စက္ဘီးစီးရင္း စက္ဘီးေပၚကေန က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းေခၚလုိက္တာပဲ။
ထုိကေလးမက 'မႀကီး…လာလာ...တက္… သမီးလုိက္ပုိ႔မယ္။
ေအာ္… မႀကီးကုိ သမီးႏုိင္ပါတယ္ မႀကီးရဲ႕… တက္ပါ။ မႀကီးက …….မွာ ေနတာမဟုတ္လား။ တက္ပါ…'
လုိ႔ ဆုိလာၿပီး က်ေနာ္မလုိက္မခ်င္း ေရွ႕ဆက္နင္းပုံမရတဲ့ သူ႔စက္ဘီးေနာက္ကုိ က်ေနာ္ေယာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔
တက္လုိက္မိပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္ထိ သူဘယ္ကလဲ.. ဘယ္သူလဲ က်ေနာ္မသိပါ။ က်ေနာ္ စစတက္ခ်င္း သူ႔စက္ဘီးေခါင္းက
ဟုိရမ္း ဒီရမ္းနဲ႔ လမ္းမထက္မွာ အသည္းယားစရာ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္ထဲကေန လဲရင္လည္း မတတ္ႏုိင္ဘူး…
လုိ႔ေတြးကာ သူ႔စက္ဘီးေနာက္ေန လုိက္လာမိပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး နင္းလာေတာ့ သူ႔စက္ဘီးက ပုံမွန္ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ က်ေနာ့္သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းကုိ ေမးလုိက္မိတယ္။
'ညီမေလးက ဘယ္မွာေနတာလဲဟင္…အမကုိေကာ
သိလုိ႔လားဟင္..' လုိ႔ေမးလုိက္မိတယ္။ ထုိကေလးမထံမွ 'မႀကီးကုိ သမီးသိတာေပါ့… မႀကီးက ဒီလမ္းက
အၿမဲသြားေနတာ ေတြ႔သားပဲ… သမီးက ေရွ႕နားက လမ္းခ်ဳိးေလးမွာ ေနတာေလ မႀကီးရဲ႕…' သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔
ျပန္ေျဖလုိက္တာ က်ေနာ့္မွာ ေမးစရာေတာင္ ကုန္သလုိျဖစ္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္ေနတဲ့ေနရာ မေရာက္ခင္ သူေနတယ္ဆုိတဲ့
လမ္းခ်ဳိးကေလးမွာပဲ စက္ဘီးကုိ ရပ္ခုိင္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးေပၚကဆင္းရင္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆုိတဲ့
စကားကုိ ေလးေလးနက္နက္ေျပာမိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ
ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ေနမိပါတယ္။ က်ေနာ္ေန႔စဥ္သြားေနက် လမ္းကေလးထဲမွာ က်ေနာ့္ကုိ သိေနတဲ့
လူတေယာက္ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာပါတယ္။ ထုိညီမေလးရဲ႕ ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ထားကေလးကုိ
သေဘာက်မိၿပီး သူ႔နဲ႔သိရတာကုိ ၀မ္းသာမိတာပါ။
ေနာက္ေန႔ေတြ အဲဒီလမ္းကေလးမွာ သူ႔ကုိ
သတိထားၿပီး ရွာၾကည့္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ပင္ကုိယ္ကုိက လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ကုိယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကုိယ္
ဘာကုိမွ သိပ္သတိမရတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြဆုိ ခဏခဏေျပာတယ္။ တခါတေလ အေ၀းကေန က်ေနာ့္ကုိလွမ္းေတြ႔လုိက္လုိ႔
ေအာ္ေခၚရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လက္လွမ္းျပတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိအခါမ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္
သတိမထားမိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔က က်ေနာ့္ကုိလွမ္းေတြ႔ရင္ မွီေအာင္ အေျပးလုိက္လာတတ္တယ္။
ေအာ္ေခၚရင္လည္း ေလကုန္တာနဲ႔ အသံ၀င္တာပဲအဖတ္တင္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ၾကားမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။
သူတုိ႔ေျပာတာ မွန္ေနေတာ့ က်ေနာ္ျပန္မေျပာႏုိင္ပါဘူး။
အခုလည္း သတိထားၿပီးၾကည့္မယ္ဆုိေပမဲ့
ကုိယ့္အာ႐ုံနဲ႔ကုိယ္ ဘာကိုမွ သတိမထားမိဘဲ သြားေနမိပါတယ္။ သူမနဲ႔ေတြ႔ၿပီး သုံးရက္ေျမာက္
က်ေနာ္အလုပ္သြားတဲ့ မနက္မွာေတာ့ သူမ က်ေနာ့္ကုိ ေခၚတဲ့ 'မႀကီး… 'ဆုိတဲ့ အသံကုိ ၾကားလုိက္လုိ႔
၀မ္းသာအားရ က်ေနာ္လွည့္ၾကည့္လုိက္မိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဟုိေန႔ညက က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ကုိ
စက္ဘီးေပၚတင္ၿပီး ေခၚလာတဲ့ ညီမေလးပါပဲ။ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္ခပ္တုိတုိဆံပင္ေလးက နီေၾကာင္ေၾကာင္အေရာင္သုိ႔
သန္းေနတယ္။ အဲဒီဆံပင္ေလးကုိ ေခါင္းစည္းႀကိဳးနဲ႔ စုစည္းထားၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္ ခႏၶာကုိယ္ေသးေသးသြယ္သြယ္နဲ႔
အသားညိဳညိဳ ထုိေကာင္မေလးက ရယ္လုိက္ရင္ ပုိၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသြားပုံကုိ က်ေနာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။
က်ေနာ့္ညီမေလး အရြယ္ပါပဲ။
အခုဆုိရင္ အဲဒီလမ္းကေလးကေနသြားတုိင္း
သူမရွိတတ္တဲ့ေနရာေလးေတြမွာ ေ၀့၀ဲၿပီး သူမကုိ ရွာရတာ အက်င့္တခုလုိျဖစ္ေနၿပီ။ တခါတေလ
ဟိႏၵဴဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေရွ႕မွာ တျခားကေလးေတြနဲ႔အတူ ကစားေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္လာတုိင္း ကစားတာရပ္ၿပီး က်ေနာ့္ေဘးကေန သူသိခ်င္တာေတြ
ေမးရင္း အိမ္နားအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးတတ္တယ္။ တခါတေလမွာ သူ႔ေမာင္ေလးဆုိသူ ကေလးေလးကုိ ခါးတြင္းခြင္ခ်ီရင္
ထိန္းေနတတ္တယ္။
သူမကေလးက ေက်ာင္းေနရမယ့္အရြယ္ေလးပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ သူမကုိ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ေန႔ေတြမွာလည္း အၿမဲလုိလုိ အဲဒီဟိႏၵဴဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းေရွ႕မွာ
ေတြ႔ေတြ႔ေနရတတ္တယ္။ ဒါဆုိ သူမ ေက်ာင္းမတတ္ေတာ့ဘူးလား။ ဘယ္ႏွစ္တန္းမွာ ေက်ာင္းထြက္လုိက္တာလဲ။
အတန္းပညာ ဘယ္ႏွစ္တန္းထိ တက္ဖူးသလဲ။ ဒါေတြကုိ က်ေနာ္ေမးၾကည့္ဖုိ႔ အသင့္ေတာ္ဆုံးအခ်ိန္ကုိ
ေစာင့္ရပါဦးမယ္။
