အသက္အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အေျခအေနတခုက ကံေကာင္းလုိ႔ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြဟာ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ဟာသကေလးေႏွာၿပီး "သံေခ်ာင္းတုိ႔အေဖ၊ ကံေကာင္းလုိ႔မေသ" လုိ႔ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္ဗ်။ မၾကာေသးခင္က ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ အခန္႔မသင့္ရင္ ေသခ်င္ေသသြားႏုိင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ကုိ ၿပီၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာျပန္ေျပာႏုိင္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ဳိးပဲရွိမယ္ထင္တယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ မရယ္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ အခုေဆာင္းပါးေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မတုိင္ခင္ ကုန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္နာရီေလာက္၊ ၁၂ ဇြန္ ၂၀၁၁ ေန႔လယ္ ၂နာရီေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘတ္စ္ကားေပၚက တြန္းခ်ခံခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။ ရင္ထဲေအးခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေျခေထာက္တဖက္တည္း လမ္းေပၚက်သြားတယ္။ မနည္းကုိယ္ကုိ ဟန္လုိက္ေတာ့မွ တပတ္လည္ၿပီး လဲမသြားေအာင္ ထိန္းလုိက္ႏုိင္တယ္။ ကံေကာင္းလုိ႔ ဆုိတာထက္ ကၽြန္ေတာ္သတိေကာင္းလြန္းေပလုိ႔ဗ်။ ဒီလုိလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိတာကို တြက္မိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိထား ဆင္းလုိက္ေပလုိ႔သာေပါ့။ ႏုိ႔မို႔ဆုိရင္ က်ေနာ္လဲက်သြားႏုိင္တယ္။ သာမန္ပြန္းပဲ့႐ုံမက ဒဏ္ရာရႏုိင္တယ္။ သည့္ထက္မက ဒဏ္ရာႀကီးႏုိ္ငတယ္။ အခန္႔မသင့္ရင္ ေနာက္စိနဲ႔က်ၿပီး ဆရာျမသန္းတင့္တုိ႔လုိ ေသသြားႏုိင္တယ္။ ဆရာျမကေတာ့ အိမ္ေပၚကေန ေလွကားက က်လုိ႔ေသရတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ဘတ္စ္ကားစပယ္ယာ တြန္းခ်လုိ႔ ေသရတဲ့မသာ ျဖစ္သြားမယ္။
တကယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္သာ ေသသြားရင္ ၾကမၼာငင္တာလုိ႔ ေျပာစရာျဖစ္မယ္။ ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္အတြက္ ေနာက္ဆြဲတြဲတင္ဖုိ႔ ေဆာင္းပါးေရးစရာရွိလုိ႔ ဒီေန႔ ဘယ္မွမသါားဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္းတာ မနက္ေစာေစာမွာ ကၽြန္ေတာ္ျခံေစာင့္က ဖုန္းဆက္တယ္။ သူ႔သမီးေလး ေဆး႐ုံတင္ထားရတယ္။ ေငြလုိေနလုိ႔ ဒီေန႔ ျခံကုိလာရင္ လခႀကိဳထုတ္ပါရေစတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးတခ်ဳိ႕မွာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့အတုိင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ကေန ၂၃မုိင္ကြာတဲ့ အမွတ္ ၂လမ္းမႀကီးကားလမ္းေဘး ရြာတရြာ အစြန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ျခံကေလးရွိတယ္။ ဟင္နရီေဒးဗစ္ေသာ႐ုိးရဲ႕ Walden pondကုိ အားက်ၿပီး ေခ်ာင္းကေလးတခုရဲ႕ ေဘးကပ္လ်က္ေနရာမွာ စုိက္ပ်ဴိးျခံတခု လုပ္ေနတာ ခုႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။ စေန တနဂၤေႏြရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္သြားေလ့ရွိတယ္။ ေဆာင္းပါးေရးစရာရွိလုိ႔ ဒီေန႔ေတာ့ မသြားေတာ့ဘူးလုိ႔ ေနေနရာက ျခံေစာင့္ရဲ႕ ပန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ မေနသာဘဲ သြားလုိက္ရတယ္။ အျပန္မွာ ဒုိင္နာလုိင္းကားတစ္ဆင့္ စီးလာၿပီး သဃၤန္းကၽြန္း စံျပေစ်းကေန ၃၉ လုိင္းကားကုိ ေျပာင္းစီးလာခဲ့တယ္။ ေန႔လယ္အခ်ိန္ဆုိေတာ့ လူမက်ပ္ဘူး။ ထုိင္စရာေနရာေတာင္ ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္နားက လြတ္တဲ့ထုိင္ခုံတစ္ခုမွာ ထုိင္ေနေတာ့ အတတ္အဆင္းတံခါးေပါက္က ျမင္ကြင္းကုိ အတုိင္းသားျမင္ေနရတယ္။ စပယ္ယာႏွစ္ေယာက္ဟာ တေယာက္က လူေခၚ၊ တေယာက္က တက္လာသူ ခရီးသည္ေတြကုိ ဆြဲတင္ေပးေနတယ္။ ဆြဲတင္ေပးေနတယ္ဆုိကတည္းက ကားဟာ အေတာ္ျမင့္ေနတယ္ဆုိတာ တြက္မိမွာေပါ့။ အဲ…ဆြဲတင္တာေတာ့ထားေတာ့၊ ဆင္းတဲ့ လူေတြကုိ ေက်ာကေန တြန္းခ်ေနတာလည္း ေတြ႔ေနရတယ္။ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ ေလာေဆာ္ေနသလုိပဲ။ တစ္ေနရာရာကုိ သတ္မွတ္အခ်ိန္အမီေရာက္ေအာင္ သြားဖုိ႔ အေရးႀကီးေနသလုိပဲ။ ဆင္းေနသူေတြဟာ လူငယ္လည္းပါတယ္။ လူႀကီးေတြလည္း ပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ စိတ္မရွည္ႏုိင္သလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ အေျပးအလႊား မသြားမလာႏုိင္သူေတြကုိ အတင္းေလာေဆာ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေနာ္ရထာလမ္းေပၚ ဘားလမ္းမွတ္တုိင္လုိ႔ေခၚတဲ့ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံလမ္းမွတ္တုိင္မွာ ဆင္းရမယ္။ စပယ္ယာက ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း အလြန္ေလာက္ကတည္းက ေအာ္ေနတယ္။ ဘားလမ္းပါလားဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘားလမ္းပါတယ္ ေျပာလိုက္႐ုံရွိေသး၊ ကၽြန္ေတာ္ကုိ လာ လာ လာ လုိ႔ အေပါက္၀ကုိ ထိလာဖုိ႔ ေခၚေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းဆုိးတန္းမီးပြိဳင့္မွာ မီးနီမိေနတာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မွန္မွန္ပဲ ထၿပီးသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ညာဘက္ဒူးကလည္း ေလွကားျမင့္ျမင့္ေတာင္ မတက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ နာေနလုိ႔ပါ။ စပယ္ယာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လက္နဲ႔ဆြဲေခၚေတာ့မေလာက္ ေလာေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ "ဘားလမ္း တစ္ေယာက္တည္းဆင္းမယ္၊ ေယာက္်ားေလး" လုိ႔ ေအာ္သံၾကားလုိက္ကတည္းက "ဆင္းမယ့္လူဟာ ေယာက္်ားေလးျဖစ္တယ္၊ မိန္းမေတြလုိ ဆင္းၿပီးတာ ေသခ်ာေအာင္ ေစာင့္ေနစရာ မလုိဘူး" လုိ႔ စပယ္ယာက ဒ႐ုိင္ဘာကို အခ်က္ေပးလုိက္တာလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ္သတိႀကီးစြာ ထားလုိက္မိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလွကားထစ္ေတြကလည္း ျမင့္ေန၊ ေနာက္ဆုံး ေလွကားထစ္ကေန လမ္းေပၚဆင္းရမယ့္ အကြာအေ၀းကလည္း ျမင့္ေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဆုိင္းဆုိင္းဆင္းေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ေနာက္ကေန ေက်ာကုိ တြန္းခ်လုိက္တာပါပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၆၆ႏွစ္ေက်ာ္ပါၿပီ။ လူငယ္ ေယာက္်ားေလးလည္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူႀကီးျဖစ္ေစ၊ လူငယ္ျဖစ္ေစ၊ ခရီးသည္ကုိ ကားေပၚက ျမန္ျမန္ဆင္းေအာင္ တြန္းခ်တာကေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မလုပ္သင့္တဲ့ အျပဳအမူမ်ဳိးပါ။ ကားဆရာေတြက လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘူး။ ခရီးသည္ကုိ ခုလုိတြန္းခ်ေနတာ အျပစ္ႀကီးတခုလုိ က်ဴးလြန္းေနတာပဲ ဆုိတာကုိေတာင္ သူတုိ႔ သေဘာထားရဲ႕လား မသိပါဘူးဗ်ာ။ တြန္းခ်ခံရတဲ့သူ အက်မေတာ္ဘဲ လဲကြဲက်န္ရစ္ရင္ေတာင္ သိၾကမယ္မထင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကားနံပါတ္ေတာ့ မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကားတစ္စီးတည္းကို အမႈမလုပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြက လုိင္းကားတုိင္းလုိလုိမွာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့ေပါင္းမ်ားပါၿပီ။ တျခားေဆာင္းပါးရွင္ေတြ၊ သတင္းေထာက္ေတြလည္း ေရးဖူးေပါင္းမ်ားၿပီ။ ခရီးသည္းေတြရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြလည္း မနည္းမေနာ မ်ားလွၿပီ။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ လုိင္းေပါင္းစုံ ထိန္းသိမ္းေရး ေကာ္မတီက တိတိက်က် အေရးယူေနတာေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သိတယ္။ ကားေမာင္းခြင့္ ယာဥ္လုိက္ခြင့္ တလ ပိတ္တာ၊ ႏွစ္လပိတ္တာ၊ ဘယ္ယာဥ္လုိင္းမွာမွ ယာဥ္ေမာင္း။ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ လုပ္စားခြင့္ မရွိေစရလုိ႔ ပိတ္ပစ္တာေတြလည္း ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။
သုိ႔ေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေရးယူယူ၊ လူဆုိတာမ်ဳိးက ခက္သားကလားဗ်ာ။ စ႐ုိက္ၾကမ္းသူေတြ၊ လူလူခ်င္း စာနာစိတ္ မရွိသူေတြဟာ ျပဳျပင္ဖုိ႔ အေတာ္မလြယ္ပါဘူး။ ဟုိး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၄၀ေလာက္က သက္ႀကီးရြယ္အုိ ပညာရွင္ စာေရးဆရာႀကီး ဒဂုန္ဦးစန္းေငြကုိ ထုိးႀကိတ္ရန္ျပဳခဲ့တဲ့ စပယ္ယာေခတ္ကေန အခု စာေရးဆရာ ေမာင္၀ံသကုိ တြန္းခ်တဲ့ ေခတ္အထိ ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ျပစ္ဒဏ္ေပး႐ုံနဲ႔ ေနာင္ၾကဥ္ၿပီး အသိတရားရလာၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္မထင္ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြပါ ေျပာင္းလဲဖုိ႔လုိတယ္။ ဘ၀ေတြျမင့္လာမွ သူတုိ႔ရဲ႕ အသိဉာဏ္ေတြလည္း ျမင့္မားလာမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ လက္ေတြ႔က်တာကေတာ့ ခရီးသည္တင္ ဘတ္စ္ကားလုိင္းေတြမွာ ယာဥ္စီးေရ အလုံအေလာက္ ျဖည့္တင္းၿပီး လူစပယ္ယာ လုိက္ပါစရာမလုိတဲ့ ပုိက္ဆံသိမ္းစနစ္ က်င့္သုံးဖုိ႔ကုိ စုိင္းျပင္းသင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဆုိရင္ ႏုိင္ငံျခားေတြ အေတာ္ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြားလာေရးမွာ အမ်ားျပည္သူသုံး ယာဥ္ရထားစနစ္ေတြကုိ အစုိးရမ်ားက အထူးအေလးေပးတယ္။ စနစ္ေတြ ေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အဆင္ေျပ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့တာပါ။ သုိ႔ေပမယ့္ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ယွဥ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ကုိယ့္အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္း၊ စင္ကာပူ၊ မေလးရွားတုိ႔နဲ႔ပဲ ယွဥ္ၿပီး ၾကည့္ေစခ်င္တယ္။ စင္ကာပူမွာ ဘတ္စ္ကားလုိင္းေတြဟာ စံပါပဲဗ်ာလုိ႔ ေျပာေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတယ္။ အခ်ိန္မွန္တယ္။ တိက်တယ္။ ယာဥ္ေမာင္းပဲ ရွိတယ္။ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ မပါဘူး။ ပါစရာလည္း မလုိဘူးေလ။ ပုိက္ဆံ လုိက္သိမ္းစရာမွ မလုိတာ။ ခရီးသည္ေတြဟာ ရထားဘူတာ႐ုံလုိ ေနရာတုိင္းမွာရွိတဲ့ ေငြသြင္းစက္ေတြထဲ ေငြသြင္းၿပီး ယာဥ္စီးကတ္ျပားကုိ အသက္၀င္ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။ ကားေပၚတက္ရင္ အဲဒီကတ္ျပားကုိ ကားရဲ႕ ေရွ႕ေပါက္အတက္တံခါးက လက္မွတ္စစ္စက္ခလုတ္မွာ ကတ္ေပးလုိက္႐ုံပဲ။ ဆင္းရင္ ေနာက္ေပါက္တံခါးနားက လက္မွတ္စစ္ စက္ခလုတ္မွာ ကတ္လုိက္ရင္ ကုိယ္စီးလာတဲ့ ခရီးအတုိင္း ေငြႏုတ္ယူလုိက္တာပဲ။
ခရီးသည္ဟာ ယာဥ္ေမာင္းနဲ႔ ဘာစကားမွ ေျပာစရာမလုိဘူး။ ကုိယ္ဆင္းခ်င္တဲ့ မွတ္တုိင္ပါရင္ ကားေဘးနံရံမွာရွိတဲ့ ခလုတ္ေလးကုိ ကုိယ္ဆင္းခ်င္တဲ့ မွတ္တုိင္မေရာက္ခင္ ႏွိပ္ေပးလုိက္႐ုံပဲ။ အင္မတန္မွ ရွင္းတယ္။ ယာဥ္ေမာင္းေတြကလည္း လခစားေတြခ်ည္းပဲ။ ရတဲ့လခက မိသားစုတစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးစရိတ္ ေကာင္းေကာင္းဖူလုံတယ္။ အဲသလုိ ယာဥ္ေမာင္းမ်ဳိးဟာ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ႐ုိင္းျပစရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ယာဥ္ပုိင္ရွင္အတြက္နဲ႔ သူ႔အတြက္ ေလာဘတက္ၿပီး သူ႔ထက္ငါ လူပုိရေအာင္ လုေမာင္းစရာလည္း မလုိဘူး။
ယဥ္ေက်းမႈဆုိတာ တကယ္ကေတာ့ အေလ့အက်င့္ပါပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသနည္းပါးေအာင္ ဖန္တီေပးထားတဲ့ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ သူတုိ႔ဆီက ဘတ္စ္ကား ယာဥ္ေမာင္းေတြဟာ ကုိယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ပြန္ဖုိ႔ပဲ ဂ႐ုစုိက္ၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ တာ၀န္ေက်ပြန္ပုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္ စင္ကာပူမွာ၊ အေမရိကန္မွာ၊ ဥေရာပမွာ၊ ဂ်ပန္မွာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ခဲ့တာေတြ ရွိတယ္။ ဥပမာ-ဘီးတပ္ကုလားထုိင္နဲ႔ မစြမ္းမသန္ ခရီးသည္ေတြကုိ ဘတ္စ္ကားေပၚတင္တာ၊ ျပန္အဆင္းမွာ ဂ႐ုတစုိက္ ဆင္ေပးတာေတြဟာ ခ်ီးက်ဴး အံ့ၾသေလာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ ခရီးသည္ေတြဟာ ဘတ္စ္ကား ဒ႐ုိင္ဘာ အဲဒီကိစၥေတြ ေဆာင္ရြက္ၿပီးသည္အထိ အတက္ ၃မိနစ္၊ အဆင္း ၃မိနစ္စီေလာက္ ေစာင့္ေနၾကရတယ္။ ဘယ္သူမွ စိတ္မရွည္တဲ့ အသံနဲ႔ ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ၊ မၿပီးေသးဘူးလားကြလုိ႔ မေအာ္ဘူး။ ဘ၀ကံ မေကာင္းလုိ႔ ေျခေထာက္မသန္ဘဲ ဘီးတပ္ကုလားထုိင္နဲ႔ သြားလာေနရသူကို ယာဥ္ေမာင္းက တာ၀န္ေက်ပြန္စြာ ကူညီေနတာကုိ စိတ္ရွည္ရွည္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ အဲသလုိ ေဆာင္ရြက္ေပးေနတဲ့ ယာဥ္ေမာင္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားေစာင့္ၾကည့္ဖူးတယ္။ သည္မစြမ္းမသန္ငနဲကလည္း အလုပ္႐ႈပ္ရန္ေကာဆုိၿပီး စိတ္မရွည္တဲ့ မအီမသာ မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္ေနသလား။ အလုပ္ပုိတစ္ခုကို မလႊဲသာလုိ႔ လုပ္ေပးေနရတဲ့ အင္တင္တင္အမူအရာ ျဖစ္ေနသလား၊ ကားေပၚမွာ သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အာဏာပုိင္သတင္းေပး တေယာက္ေယာက္ပါလာလုိ႔ ထိတ္လန္႔ၿပီး လုပ္ေပးေနတဲ့ အမူအရာ ေပၚေနသလား။ ဘာအမူအရာမွ မေပၚပါဘူးဗ်ာ။ ကားေမာင္းေနတုန္းက မူလမ်က္ႏွာအတုိင္းပဲ။ သူ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ပုံမွန္အလုပ္တခုကုိ တာ၀န္ေက်ေက် ဂ႐ုတစုိက္ လုပ္ေနသလုိ လုပ္သြားတာပဲဆုိတာ အထင္အရွားေတြ႔ရတယ္။ အဲသလုိ စိတ္ထားေတြ ထားတတ္ၾကလုိ႔လည္း သူတုိ႔ႏုိင္ငံေတြ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
နိဂုံးခ်ဳပ္ကေတာ့ ေမာင္၀ံသ တေယာက္ "သံေခ်ာင္းတုိ႔ အေဖ" ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။ ေမာင္၀ံသနည္းတူ ႀကံဳရဆဲ ႀကံဳ႕ရလတၱံ ျပည္သူေပါင္းမ်ားစြာလည္း အျမန္ဆုံး အႏၲရာယ္ကင္းႏုိင္ၾကပါေစ။
၁၂-၆-၂၀၁၁
ျပည္သူ႔ေခတ္ဂ်ာနယ္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္ ၄၇။
No comments:
Post a Comment