ဒီဇင္ဘာ အမွတ္တရ

ဒီဇင္ဘာတဲ့။ ဒီဇင္ဘာဆုိတာ ေဆာင္းရဲ႕သေကၤတတခုပါပဲ။ ဒီဇင္ဘာမွာ က်ေနာ္ေမြးခဲ့လုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီဇင္ဘာ မနက္ခင္းေလးမွာ ႏွင္းေငြ႔ေလးေတြ ေ၀ေနတာကုိ က်ေနာ္အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကဆုိ ႏွင္းက်တဲ့ မနက္ခင္းေလးမွာ စက္ဘီတစီးနဲ႔ ႏွင္းေတာထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ ႏွင္းျဖဴေတြသာျမင္ရၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲဆုိတာကုိ မျမင္ႏုိင္ဘဲ ေရွ႕ကုိတုိးေနရတာေလ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြ၊ က်ေနာ့္ရဲ႕ မ်က္ခုံးနဲ႔ မ်က္ေတာင္ေမႊးေလးေတြမွာ ႏွင္းရည္ေတြနဲ႔ ရႊဲစုိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလုိ ခံစားမႈမ်ဳိးကို က်ေနာ္ႀကိဳက္ခဲ့တယ္။ သစ္ရြက္ကေလးေတြမွာ ႏွင္းရည္ေလးေတြ ရႊဲစုိေနတာကအစ တမ်ဳိးၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ႏွင္းေငြ႔ေတြေ၀ေနတာကုိ ႏွစ္သက္ေပမယ့္ အရမ္းခ်မ္းေအးတဲ့ဒဏ္ကုိေတာ့ မႏွစ္သက္ျပန္။ သိပ္ေအးရင္ အအိပ္ႀကီးတဲ့ က်ေနာ္ မအိပ္တတ္လုိ႔ေလ။

အခု ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာကလည္း က်ေနာ္စိတ္ထင္ အရင္ႏွစ္ကထက္ပုိေအး ေနသလုိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းက်တာကုိေတာ့ မေတြ႔ရေသးဘူး။ က်ေနာ္ပဲ အိပ္ပုတ္ႀကီးေနလုိ႔လား…။ မနက္ေစာေစာ ႏွင္းက်တာကုိ မသိလုိက္တာ။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ ဒီလထဲမွာ အရင္ကထက္ေနာက္က်ၿပီးမွ အိပ္ယာထျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အရင္ကထက္ေနာက္က်ၿပီးမွဆုိရင္ေတာ့….။ ဟဲ ဟဲ ေအးလုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ မနက္မနက္ အိပ္ယာထၿပီး အရမ္းေအးေတာ့ ေရကုိအျမန္ခ်ဳိး ၿပီးေတာ့ Breakfast အတြက္ ေကာ္ဖီတခြက္ရယ္ ေပါင္မုန္႔ရယ္ကုိ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ကမန္းကတန္းစားေသာက္။ ေနာက္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာထုိင္ေနရင္း ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးလာတဲ့အခါ ေကာ္ဖီပူပူေလး တခြက္ကုိထပ္ေသာက္…ထပ္ေသာက္…။ ဘယ္ႏွစ္ခြက္ေျမာက္ပါလိမ့္။ အရင္ကထက္ ပုိေသာက္ျဖစ္ ေနတာေတာ့ အမွန္။

ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ က်ေနာ္

က်ေနာ္ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးဖုိ႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာက ကုိယ့္အတြက္ ဒါ့ထက္ပုိၿပီးေျပာရင္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူ… အဲဒီႏွစ္ဦးတည္း သက္ဆုိင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ဟာ အမ်ားနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေျပာရင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ ေတြဟာပဲ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ၿပီး ေလးနက္ျခင္း အတိျဖစ္ေနျပန္ေလရဲ႕။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အခ်စ္ရဲ႕အလစ္အငုိက္တုိက္ခုိက္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရဖူးတယ္ေလ။ ခ်စ္တတ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလြမ္းဆုိတာလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဖက္လဲတကင္းျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေလးနက္မႈေတြကုိ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသမိတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ ဘာမွန္းမသိခင္ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ‘ခ်စ္တယ္’ ဆုိတဲ့စကားက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာ၊ သေရာ္စရာစကားတခြန္းမွ်ပါပဲ။ ဘာတဲ့…ခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား…။ အဲဒါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ခ်စ္ေနတာပါ။ အဲသလုိ က်ေနာ္ေျပာေနက်။ ေဖာင္းပြေနတဲ့ အတုအေယာင္ခ်စ္ျခင္းေတြကုိ က်ေနာ္ျမင္ရ၊ ေတြ႔ရ၊ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ အဲဒီအခ်စ္ဆုိတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ လက္မခံႏုိင္ တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက က်ေနာ္ဟာ စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္း ဆုိတာနဲ႔ တေန႔ေန႔ၾကံဳေတြ႔ ရမယ္လုိ႔ ေတြးေတာင္မၾကည့္ခဲ့မိဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြက အသက္ရွင္ဖုိ႔ေလာက္သာ ပုံမွန္အလုပ္လုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ အထင္ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီထက္ပုိထူးမလာႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေျပာတယ္။ ‘အေျပာမႀကီးေလနဲ႔…’တဲ့။

တကယ္လည္း သူတုိ႔ေျပာသလုိ က်ေနာ္အေျပာႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာကုိ မေတြ႔ခင္အခ်ိန္က အခ်စ္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္မယုံၾကည္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားတခြန္းကုိ အလြယ္တကူသုံးႏႈန္းေနၾကတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အခ်စ္ဆုိတာ ခံစားနားလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ တကယ္ရွိတာပါလားဆုိတာ လက္ခံလုိက္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ အခ်စ္ကုိ ယုံၾကည္လာမိလုိ႔ေလ။

အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာက က်ေနာ္မသိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၀င္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္ သတိျပဳမိ လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားမွာ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္လက္မခံ ခ်င္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အဲဒီ အရာကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ယူပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္ဆုိတဲ့အရာကုိ က်ေနာ္ဖယ္ထုတ္လုိက္ရင္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားကုိပါ အဆစ္ေပးလုိက္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လက္ေလွ်ာ့ လုိက္မိတယ္။

အဲဒီအခ်စ္ဆုိတာကုိ မယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္က ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တာလဲ…။ ဒီေမးခြန္းက က်ေနာ္ခဏခဏ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရတဲ့ ေမးခြန္းတခုပါပဲ။ ဒီလုိေမးတုိင္းလဲ အေျဖကတခုတည္း။ သူက ႏွလုံးသားလွလုိ႔တဲ့ေလ။ က်ေနာ္ေလ… သူစိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္တာကုိပဲ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္သူ႔ဘက္မွာအျမဲရွိမယ္။ သူေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ က်ေနာ့္ကုိ သတိမရရင္ ေက်နပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူ၀မ္းနည္းတဲ့အခါမ်ဳိး မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ သတိရေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူနဲ႔ထပ္တူ ခံစားေနမွာကုိေလ။

က်ေနာ္ ထမင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူေကာ ဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းမွ စားၿပီးရဲ႕လား…၊ သူ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား…၊ သူ အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းေနမလား…၊ သူ႔မွာ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြမ်ား ရွိေနမလား ဆုိတဲ့… ဆုိတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔အတြက္ ပူပင္တတ္ခဲ့တယ္။ သူေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္... ဆက္ၿပီး က်ေနာ္မေတြး ရဲေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ေနခဲ့တာလား…။

က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ဆီက ဘာျပန္ေမွ်ာ္လင့္လဲ...ဟုတ္လား…။ က်ေနာ္သူ႔ဆီက ေမွ်ာ္လင့္မိတာက သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိပါပဲ။ သူေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆုိ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။ ဒီထက္ပုိၿပီး က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါရဲ႕လား။ တေန႔ေန႔မွာ က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ ညာေနမ်ားလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးမိခဲ့ရင္… က်ေနာ္ဒီေလာက္ပဲ အတၱႀကီးခ်င္ပါတယ္လုိ႔…။

မွတ္ခ်က္ - ပုံကုိ ဂူဂဲလ္မွယူပါသည္။

အခ်စ္မ်ား လက္ေဆာင္ (ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း)

ၿမိဳ႔ျပရဲ႔ညေတြမွာ လြမ္းမိလြမ္းရာ

   
တ၀ုန္း၀ုန္း တဒုိင္းဒုိင္းအသံေတြ…

အမွတ္တမဲ့…

ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသလဲလုိ႔

က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္တယ္…

ေၾသာ္… ဒီအသံေတြက

မီးစက္သံေတြပဲ…အျပင္မွာလည္း ေမွာင္ေနတယ္…

ဒါဆုိ ဒီေန႔မီးမလာဘူးေပါ့…

ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အေမွာင္ညေတြက

က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မြန္းက်ပ္ေစတဲ့ ပန္ခ်ီးကားတခ်ပ္ကုိ

ၾကည့္ရသလုိပါပဲ။

အသက္ရွဴက်ပ္တယ္…အသက္ရွဴက်ပ္တယ္…

ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ေ၀းတဲ့ ရြာကေလးကုိ လြမ္းလုိက္တာ။

က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရြာကေလးက လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေပမယ့္

လမင္းႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္အျပည့္အ၀ရတယ္။

လမင္းႀကီးမရွိတဲ့ ညမ်ဳိးမွာ ၾကယ္ေလးေတြ..ပုိးစုန္းၾကဴးေလးေတြရဲ႕

အလင္းေရာင္နဲ႔ အေမွာင္ခြင္းတယ္…

ဒီအခ်ိန္ဆုိ ေလးညင္းေလးေတြ တုိက္ခတ္ေနမယ္…

ေတာပန္းေလးေတြရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႔တဲ့ ရနံ႔ေလးေတြ သင္းေနမယ္…

ဘာဆုိ ဘာမွမၾကားရေအာင္ကုိ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနမယ္။

ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အေမွာင္ညေတြမွာ ေနရင္း…

လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကေလးကုိ လြမ္းတယ္။

(၂၂.၂.၂၀၁၀ - ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆူညံမြန္းက်ပ္တဲ့ အေမွာင္ညေတြမွာေနရင္း ခံစားမိသလုိ ေရးျဖစ္ပါသည္။)

က်ေနာ့္ေမြးေန႔နဲ႔ ခ်စ္သူ ခင္သူ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား....

                ဒီေန႔ က်ေနာ့္ေမြးေန႔မွာ အရင္ဆုံး ေဖေဖ ေမေမတုိ႔ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖုိးဖုိးတုိ႔ ဖြားဖြားတုိ႔ကုိ သတိရမိတယ္။(မုန္႔ဖုိးေတာင္းဖုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး)

          ဒီကေန႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၂၃ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔မွာ အရင္ဆုံး က်ေနာ့္ကုိ ေမြးေန႔ကိတ္နဲ႔ ေမြးေန႔စကားလက္ေဆာင္ ေပးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကုိႀကီးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

          ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းစကားမ်ားေျပာၾကားေပးတဲ့ အကုိေတြ အမေတြ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

          က်ေနာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ပုရြက္ဆိတ္ေလးႏွစ္ေကာင္ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း…. J။

          သူတုိ႔ကေတာ့ က်ေနာ္ သူတုိ႔ကုိ အဲသလုိေခၚရင္ မႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ ဘယ္ႀကိဳက္ပါ့ မလဲေနာ္…။ အဟဲ။ အဲဒီပုရြက္ဆိတ္ေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔ေတြ႔ရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေမြးေန႔ေလးကုိ ပုိၿပီးေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလး ႏွစ္ေကာင္ေၾကာင့္လည္း ေမြးေန႔ေလးက ပုိၿပီးအသက္၀င္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းပါတယ္။  လူတုိင္းလူတုိင္း ကုိယ့္ေမြးေန႔ေလးေတြကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ က်င္းပႏုိင္ပါေစလုိ႔ က်ေနာ္ဆႏၵျပဳမိပါတယ္။

အဲ… သူတုိ႔ႏွစ္ေကာင္ေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ေလးေတြက က်ေနာ့္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွား ေစတယ္ဗ်။

          အိမ္ေရာက္မွ သူတုိ႔ေပးတဲ့ ပါကင္ထုတ္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးေတြကုိ ျဖည္ၾကည့္ေတာ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးတေကာင္က က်ေနာ့္ကုိ ေကာ္ဖီခြက္ေလးလက္ေဆာင္ေပးတယ္။ သူက ႏွစ္တုိင္း က်ေနာ့္ေမြးေန႔ဆုိရင္ ေပးေနက်လက္ေဆာင္ပါ။ က်ေနာ္ေကာ္ဖီအျမဲေသာက္တတ္ေတာ့ ေကာ္ဖီေသာက္တုိင္း သူ႔ကုိ သတိရေနပါတဲ့။ အဲဒါေတာ့ တဆိတ္ လြန္တာေပါ့ေနာ္…။ အရင္ႏွစ္ေတြက ေကာ္ဖီခြက္လွလွေလးေတြေပးေပမယ့္ က်ေနာ္က စည္းကမ္းမရွိလုိ႔ က်က်ကြဲသြားေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ဖုံးတဲ့ အဖုံးေလးက တရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္သာ အတူတကြေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ခြဲခြာသြားရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံတဲ့ ခြဲခြာျခင္းမ်ဳိးနဲ႔ေလ။ ဒီအေၾကာင္းကုိ အဲဒီေကာ္ဖီခြက္ေပးတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးသိေတာ့ ဒီႏွစ္ေတာ့ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ အဖုံးေလး မကြဲမကြာအတူတကြေနႏုိင္ေအာင္ဆုိၿပီး မကြဲရွႏုိင္တဲ့ စတီးလ္ေကာ္ဖီခြက္ေလးေပးတာပါ။ က်ေနာ္ သူေပးတဲ့ ပါကင္ထုတ္ေလးျဖည္ရင္း ျပဳံးစိစိျဖစ္ေနမိတယ္။

          ေနာက္ပုရြက္ဆိတ္ေလးရဲ႕ ပါကင္ထုပ္ေလးကုိေျဖေတာ့ သူေပးတဲ့လက္ေဆာင္က ယုန္ပုံေလးပါတဲ့ စားပြဲတင္ photo frame ေလးျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီယုန္ေလးက ေခါင္းကအ၀ါေရာင္နဲ႔ ကုိယ္လုံးက ပန္းေရာင္ေလး။ သူ႔ရဲ႕ ဗုိက္မွာ ဓာတ္ပုံထည့္ရတာ ျဖစ္တယ္။ အရပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွည္တယ္ဗ်။ ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ အဲဒါကုိေပးတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးကေတာ့ ဓာတ္ပုံထည့္ရမယ့္ေနရာမွာ သူ႔ဓာတ္ပုံထည့္ပါလုိ႔ေတာ့ မေျပာဘူးဗ်။ ေတာ္ေသးတယ္ေနာ္…။ က်ေနာ္ ထည့္ခ်င္တဲ့ပုံထည့္လုိ႔ရတာေပါ့။

          ခုက်ေနာ္.. ယုန္ပုံေလးရဲ႕ ဓာတ္ပုံထည့္တဲ့ေနရာေလးမွာ ဘယ္သူ႔ဓာတ္ပုံထည့္ရမလဲ စဥ္းစားစရာျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အင္း…က်ေနာ္မ်က္လုံးမွိတ္လုိက္ရင္ မ်က္လုံးထဲ ပထမဆုံး ေပၚလာတဲ့သူရဲ႕ ဓာတ္ပုံထည့္မယ္ဗ်ာ။ ကဲ…ဘယ္သူကန္႔ကြက္မလဲ….။ 

ဒီေန႔ က်ေနာ့္ေမြးေန႔ပါ...ေကာ္ဖီေသာက္သြားပါဦးေနာ္...:)

က်ေနာ္မုန္းတဲ့ အရက္

က်ေနာ္အသက္ ၁၀ႏွစ္၀န္းက်င္ေလာက္ကစၿပီး အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြကို  ေၾကာက္ရြံ႕မုန္းတီးစရာအျဖစ္ ျမင္ခဲ့မိတယ္။ အရက္ေသာက္တဲ့သူေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဲဒီ မုန္းတီစိတ္ကုိ စတင္ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တေန႔ေပါ့။ က်ေနာ္ကေလးဘ၀မွာ အဲဒီအရက္ေၾကာင့္ စိတ္ဒဏ္ရာ ရတဲ့ေန႔။ အခုထိလည္း မေမ့ႏုိင္ခဲ့ေသးဘူး။

အဲဒီေန႔က ေမေမနဲ႔ က်ေနာ့္ ဖုိးဖုိးတုိ႔အိမ္ကုိ အသြား… လမ္းမွာ က်ေနာ္နဲ႔ရြယ္တူ ေကာင္မေလးတေယာက္ကုိ နဖူးမွာ ေသြးသံတရဲရဲနဲ႔ ျမင္လုိက္ရတယ္။ မ်က္ရည္ေတြရယ္ ေသြးေတြရယ္ ေပက်ံေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာတျပင္လုံးကုိ က်ေနာ္ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕လက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ရင္းေပါ့။ အဲဒီေကာင္မေလးကုိ သူ႔ရဲ႕ေမေမက ကုန္းပုိးၿပီး က်ေနာ့္ ဖုိးဖုိး အိမ္ကုိ အေျပးသြားေနတာေလ။ ထုိစဥ္ခါတုန္းက က်ေနာ္ရဲ႕ ဖုိးဖုိးက က်ေနာ္တုိ႔ရြာမွာ က်န္းမာေရး ေဆးမွဴးေလ။ မဖြ႔ံၿဖိဳးေသးတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ရြာေလးမွာ ေဆးမွဴးကုိသာ အားကုိးေနရတာကုိး။ ဆရာ၀န္၊ သူနာျပဳလည္းမရွိ။ ေဆးခန္းလည္း မရွိခဲ့ပါ။ ေရာဂါျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆုိ ရြာနဲ႔ ေျခာက္မုိင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ကုိ သြားရတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔တေန႔

က်ေနာ္ ဒီေန႔အရမ္းကုိစိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ ဒီရက္မတုိင္မီ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြကတည္းက စိတ္လႈပ္ရွားၿပီးေနမိတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔တေန႔လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ့ ေန႔ပါပဲ။ ဒီေန႔က ၁၃.၁၁.၂၀၁၀ ျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အေမစု ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေန ညေန ၅း၁၅မွာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ သတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္ဘ၀ရဲ႕ အေပ်ာ္ဆုံးသတင္းတခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက က်ေနာ့္ရဲ႕စိတ္ကုိ လႊမ္းမုိးထားတဲ့သူတေယာက္၊ ေနာက္ပုိင္းမွာ သူ႔ရဲ႕ေပးဆပ္မႈေတြ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံမႈေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ ယုံၾကည္ေလးစားရတဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အေမစုကုိျမင္ခြင့္ရခ်င္လုိ႔ သတင္းမၾကည့္တဲ့က်ေနာ္က အာဇာနည္ေန႔ေတြဆုိ ည ၈နာရီမွာလာတဲ့ ျပည္တြင္းသတင္းကုိ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ အေမစု သူမရဲ႕ အေဖ က်ေနာ္တုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အာဇာနည္အေပါင္းကုိ လာေရာက္ဂါရ၀ျပဳတာကို ျမင္ခ်င္တာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ တခါသာ ဖ်တ္ခနဲ႔ဆုိ အေမစုရဲ႕႐ုပ္ပုံကုိ ေတြ႔ဖူးလုိက္တယ္။ တခါတေလမွာ က်ေနာ္ တီဗြီနဲ႔အေ၀းေရာက္ေနခ်ိန္မွာ ေမေမတုိ႔က လာၿပီ…လာၿပီ ေဒၚစုလာေနၿပီ။ ျမန္ျမန္လာၾကည့္လုိ႔ ေအာ္ေခၚခ်ိန္မွာ ျမင္ခ်င္ေဇာနဲ႔ အေျပးအလႊားလာခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္ေရာက္ေတာ့ တျခားသတင္းေျပာင္းသြားၿပီ။ ေအာ္…ဒီႏွစ္ေတာ့ မျမင္လုိက္ရေတာ့ဘူးေပါ့ဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ပဲ…။ စကၠန္႔အနည္းငယ္ေလးသာ ေဖာ္ျပတဲ့သတင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေန အသက္ ၁၉ႏွစ္ေလာက္ထိ အေမစုကုိ ခႏၵာကုိယ္ပါးပါးလ်ားလ်ားနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ယုံၾကည္မႈနဲ႔ အားမာန္ေတြျပည့္ေနတဲ့ ပုံသဏၭာန္ေလးသာ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနမိသည္။ မ်က္ႏွာကုိကား ေသေသခ်ာခ်ာမျမင္ဖူးခဲ့ပါ။

က်ေနာ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ ဆရာမဂ်ဴးရဲ႕ စာအုပ္ေတြထဲမွ တအုပ္

သူမင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ

မျပည့္စုံေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးကို လာလည္တဲ့ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းကုိ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း...

ယုန္ကေလး၏ ဒုိင္ယာရီ ဘေလာ့ဂ္ ကို ဒီဇင္ဘာ ၅ရက္ေန႔မွာ စတင္အသက္သြင္းခဲ့ပါတယ္။

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးမွာ က်ေနာ္ယုံၾကည္ရာ အေၾကာင္းအရာေတြရယ္ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္ကစ၍ ယခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြရယ္၊ က်ေနာ္ မေရးတတ္ေရးတတ္နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ၀တၱဳတုိေလးေတြကုိ ဆက္လက္ၿပီး ယုန္ကေလး၏ ဒုိင္ယာရီ ဘေလာ့ဂ္ေလး  မွာ တင္သြားမွာျဖစ္ပါတယ္။  

နည္းပညာပုိင္း မကၽြမ္းက်င္ေပမယ့္ေၾကာင့္ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေလး ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးျဖစ္ပါတယ္။

သူမ်ားေတြမ်ား ‘who is yor daddy?’ ‘ဘယ္သူ႔သားသမီးေလးပါလဲ’ လုိ႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ကုိ ေတာ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ သူမ်ားေတြတီထြင္ၿပီးသား ဒီလုိ ဒီလုိလုပ္ပါ ဆုိတဲ့ အဲဒီနည္းပညာေတြကုိ အၿမီးအေမာက္တည့္ေအာင္ မသုံးတတ္ေသးပါဘူး။

ခုခ်ိန္ထိ လြဲလြဲမွားမွားန႔ဲပါပဲ။

ဒီနည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ လြဲလြဲမွားမွားျဖစ္ေနတဲ့ စတင္တာ မၾကာေသးတဲ့ မျပည့္စုံေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေလးဆီ လာလည္သူအေပါင္းကုိ ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါေၾကာင္း….

ယုန္ပုေလးေပးတဲ့ သင္ခန္းစာ

ယုန္ပုေလးေရ… ယုန္ပုေလးအေၾကာင္းကုိ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ အတၱအတြက္နဲ႔ ယုန္ပုေလးကိုအျပစ္မရွိဘဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္သေဘာမ်ဳိး ထားေနမိတယ္လုိ႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ယုန္ပုေလးမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိမွန္းသိရက္နဲ႔ က်ေနာ့္အတၱ၊ က်ေနာ့္ေလာဘအတြက္နဲ႔ ယုန္ပုေလးကုိ ဒီမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားမိတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္ ယုန္ပုေလးေရ။

တကယ္ေတာ့ အက်ယ္ခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဥ္းက်ဥ္းက်ပ္က်ပ္ျဖစ္တဲ့ အက်ဥ္း…(အဲ…)အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေနာ္ အျပစ္မရွိဘဲနဲ႔ အဲလုိေနရာမွာ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မထားသင့္ပါဘူးေလ။ ယုန္ပုေလးကုိလည္း ဒီအတုိင္းပဲေပါ့။ က်ေနာ္ ယုန္ပုေလးကုိ အျပစ္မရွိဘဲ ဒီအက်ယ္ခ်ဳပ္ထဲ မထားေတာ့ပါဘူး။ ယုန္ပုေလးလဲ ယုန္အခြင့္အေရး ရွိရမွာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ စဥ္းစားဉာဏ္မဲ့သြားလုိ႔ ယုန္ပုေလးကုိ အျပစ္မရွိဘဲ တရက္တာအက်ယ္ခ်ဳပ္ ထားမိတာ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္မေတာင္းဆုိခ်င္ပါဘူး။ က်ေနာ့္မွာ အျပစ္ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္က က်ေနာ့္အတၱအတြက္ပဲ စဥ္းစားလုိက္မိတာကိုး။

ယုန္ပုေလးဘက္ကေနၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ေတြးၾကည့္ေတာ့မွ ယုန္ပုေလးမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ မိသားစု ဒါမွမဟုတ္ ခ်စ္ရတဲ့သူ ၿပီးေတာ့ခင္မင္ရတဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိခ်င္ရွိႏုိင္တာပဲေနာ္။ သူတုိ႔ေတြလည္း ယုန္ပုေလးေပ်ာက္သြားေတာ့ ပူေဆြးေသာကေတြေရာက္ၾကရမွာပဲ။ ယုန္ပုေလး ဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ၊ ယုန္ပုေလး ေနမွေကာင္းရဲ႕လားဆုိၿပီး ေတြးပူေနၾကမွာပဲ။

ယုန္ပုေလးေပ်ာက္သြားလုိ႔ ဘယ္မွာသြားတုိင္လုိ႔ရမွာလဲေနာ္။ ဥပေဒမွ မရွိတာပဲ။ ေအာ္… ယုန္ဥပေဒကုိေျပာပါတယ္။ ဒီမွာ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေရာက္ေနတဲ့ ယုန္ပုေလးလဲ သူတုိ႔ကုိလြမ္းမွာပဲ။ ဒီေနရာမွာ ခ်စ္ခင္ရတဲ့ သူေတြကုိခြဲၿပီး လာေနရတဲ့အတြက္ ဘယ္ေပ်ာ္ႏုိင္ပါ့မလဲေနာ္။ က်ေနာ့္အျပစ္ေတြပါ ယုန္ပုေလးရယ္။ က်ေနာ္ အျပစ္ရွိပါတယ္။

          ၿပီးေတာ့ တခါတည္းပဲ ဒီေနရာမွာ ယုန္ပုေလးရဲ႕ ပုိင္ရွင္ကုိလည္း ယုန္ပုေလး မေပးဘဲနဲ႔ယူခဲ့မိတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ယုန္ပုေလးေရ… ေကာင္းေကာင္းျပန္ေတာ့ေနာ္။

ယုန္ပုေလးကုိ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးလုိက္ပါၿပီ။ 

ယုန္ပုေလးလုိပဲ အျပစ္မရွိဘဲ အက်ယ္ခ်ဳပ္ခံရတဲ့သူေတြ အက်ဥ္းခ်ခံရတဲ့သူေတြ ဘယ္ေနရာမွာမဆုိ မရွိပါေစနဲ႔လုိ႔ က်ေနာ္ဆုေတာင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္လုိ အျပစ္မရွိတဲ့သူကုိ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထား၊ အက်ဥ္းခ်ထားတတ္တဲ့ စဥ္းစားဉာဏ္နည္းတဲ့သူေတြလည္း မရွိပါေစနဲ႔လုိ႔ ဆုေတာင္းေနပါမယ္။

ဟုိေရာက္ရင္ ယုန္ပုေလးရဲ႕ ခ်စ္သူခင္သူ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနပါေတာ့ေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ယုန္ပုေလးရဲ႕ ပုိင္ရွင္ကုိလည္း ဂ႐ုစုိက္ပါေနာ္။

က်ေနာ္ကေတာ့ ယုန္ပုေလးကုိ တရက္တာ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားမိတဲ့ အျပစ္အတြက္ ယုန္ပုေလးေပးမယ့္ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ခံယူဖုိ႔္ အဆင္သင့္ရွိေနမယ္။

   

(မွတ္ခ်က္။ ။ ယုန္ပုေလးကုိ သနားေနတဲ့ မမလည္း စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့ေနာ္။ :)                 ယုန္ပုေလးကုိ သနားေနသူအားလုံး ဟုတ္ကဲ့ စိတ္ခ်မ္းသာပါေစ ခင္ဗ်ာ။)

ပုိင္ရွင္မေပးဘဲ ယူထားရေသာ ယုန္ပုေလး

ဒီယုန္႐ုပ္ကေလးကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ ယုန္႐ုပ္ေလးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ …….ရဲ႕ ယုန္႐ုပ္ေလးပါ။ က်ေနာ္က ဒီယုန္ကေလးကုိ ပုပုေလးမုိ႔လုိ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ ယုန္႐ုပ္ေလးေလာက္ မခ်စ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ရဲ႕…….ကေတာ့ ယုန္ပုပုေလးမုိ႔လုိ႔ ခ်စ္စရာေလးတဲ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း အဲဒီယုန္ကေလးကုိ မနာလုိတာနဲ႔ ဒီမွာယူထားလုိက္တာ။ 

ကဲ….ဘာတတ္ႏုိင္ေသးတုန္း…. :P

မင္းရဲ႕ ပုိင္ရွင္အနားမွာပဲ ကပ္ေနလုိ႔ မင္းကို ဒီမွာေခၚထားလုိက္ၿပီ။

ေကာင္းေကာင္းေနေနာ္ ယုန္ပုေလး…

မြန္းက်ပ္ေစတဲ့ အေတြးစမ်ား

ဒီေန႔မနက္ က်မထံသုိ႔ဖုန္းလာေနတယ္လုိ႔ လာေျပာေတာ့ ေရခ်ဳိးေနခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ အေတာ္ ကသီကလ်င္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္မွ ေမေမတုိ႔မ်ား ဆက္ေလသလားဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကမန္းကတမ္း ေရခ်ဳိးျခင္းကုိအဆုံးသတ္လုိက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အ၀တ္အစားခပ္သြက္သြက္လဲလုိက္ၿပီး ေအာက္ထပ္သုိ႔ အေျပးကေလး ဆင္းခဲ့ေလသည္။

ေဘးသုိ႔ခ်ထားေသာ ဖုန္းခြက္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္ရင္း ‘ဟလုိ’ ဟု ေျပာ႐ုိးေျပာစဥ္ စကားဆုိၿပီးမွာေတာ့ တဖက္က အသံက က်မေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ က်မရဲ႕ အိမ္ကဆက္ေသာ ဖုန္းမဟုတ္ခဲ့ပါ။ က်မႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္မရွိလွေသာ အသံျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘက္ကေတာ့ တကယ့္ကုိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိလွသည္။

သိကၡာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္

က်ေနာ္ရဲ႕ အႀကိဳက္ဆုံးေတြထဲမွာ ေကာ္ဖီလည္းပါတယ္။ မုိးေအးေအးေလးမွာ ေကာ္ဖီပူပူေလး တခြက္ရယ္ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးတအုပ္ရယ္ရွိရင္ က်ေနာ္ဘ၀မွာ ၿပီးျပည့္စုံေနၿပီလုိ႔ေတာင္ ထင္ခဲ့တာဗ်။ အဲ…ေႏြရာသီက်ျပန္ေတာ့လည္း (Ice Coffee) ေကာ္ဖီေအးေလးနဲ႔ ရင္ထဲက အပူ၊ အျပင္က အပူဒဏ္ေတြကုိ ကာကြယ္ေနက်။ :) ။ က်ေနာ္ေသာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ေတာ့ ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ အခုေျပာမွာက ပထမအႀကိမ္အမွတ္တရျဖစ္ေစတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ရဲ႕ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီေကာ္ဖီတခြက္ကုိ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲေလးကေတာ့ ၁၉.၁.၂၀၁၀ေန႔ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာလူထုဦးလွရဲ႕ ႏွစ္တရာျပည့္ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရ လူငယ္စာဖတ္၀ုိင္း အခမ္းအနား မွာပါ။ ေနရာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ ႏွလုံးသားတည္ရာေပါ့။

က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ဆရာရယ္ အန္ကယ္ဦးေအးသာေအာင္ရယ္ ၿပီးေတာ့ ဒီခ်ဳပ္က အန္ကယ္ဦးအုန္းႀကိဳင္ရယ္(အန္ကယ့္ကုိ အဲဒီေန႔မွ ျမင္ဖူးတာပါ)၊ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ္လည္း နာမည္မသိပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အ၀င္မွာ ကင္မရာေတြတကုိင္ကုိင္နဲ႔ ဓာတ္ပုံေတြ႐ုိက္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြလည္းရွိသဗ်။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ပုံပါမွာစုိးလုိ႔ အနားကလူေတြနဲ႔ အတင္းလုိက္ကြယ္တာေပါ့။ အခမ္းအနားက်င္းပမယ့္ေနရာအ၀င္မွာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တျခား ၀င္၀င္သမွ် ထြက္ထြက္သမွ် လူအားလုံးလည္း မွတ္တမ္းတင္ေနတာပါ။ လမ္းမရဲ႕ တဖက္ျခမ္းလၻက္ရည္ဆုိင္အတြင္းကေနလည္း ဗီဒီယုိကင္မရာေတြနဲ႔ ဒီဘက္ကုိ လွမ္းဆြဲေနတာေတြ႔ရတယ္။ 

အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တာဗ်။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေရာ၊ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္တာေရာ ဒီေနရာကုိလာရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေရာ အစုံပါပဲ။ ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔တေန႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အာဇာနည္ေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကုိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။  

 

က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီး ခဏအၾကာမွာေတာ့ အခမ္းအနား စပါတယ္။ က်ေနာ့္ထုိင္ေနတဲ့ ေဘးနားမွာေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးမ်ားထုိင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ သူေတြပါ။ က်ေနာ္က အေရွ႕မွာရွိတဲ့ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြကုိ အာ႐ုံေရာက္ေနစဥ္မွာ က်ေနာ့္အေနာက္ဖက္မွ က်ေနာ့္နာမည္ေခၚသံလုိလုိ ၾကားမိလုိက္တယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ က်ေနာ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ကုိ သိတဲ့သူ မရွိႏုိင္ေလာက္ပါဘူးဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနာက္ဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္၀မ္းသာသြားမိသည္။ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေခၚႏႈတ္ဆက္ေနတာ ဘဘဦးေထြးျမင့္ပါ။ ဘဘက က်ေနာ့္ကုိ မွတ္မိေနသားပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ဘဘကုိ လွမ္းၿပဳံးျပၿပီး ဘဘေနေကာင္းရဲ႕လားလုိ႔ က်ေနာ္ေမးေတာ့ ဘဘက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္သူနဲ႔လာတာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေျဖအၿပီး ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဘဘဦး၀င္းတင္က လူထုဦးလွအေၾကာင္းကုိ အမွတ္တရေျပာၾကားပါတယ္။ ဘဘေျပာတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။

က်ေနာ္ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့ စကားကေတာ့ ‘လူထုဦးလွ၏ အထူးျခားဆုံးအခ်က္မွာ လူထုအက်ဳိးကို မ်က္ႏွာမူေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူထုကို မ်က္ႏွာမူေသာ သတင္းစာပညာ၊ လူထုကို မ်က္ႏွာမူေသာ စာေပမ်ားကို အျမဲ ေရးသားတင္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္လုိ႔’ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ စကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးလွရဲ႕ စာေတြကုိ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ဖတ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ နည္းနည္းေလးထဲမွာပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ လူငယ္ေတြအေပၚထားရွိတဲ့ ေစတနာ၊ လူငယ္ေတြကုိ ထူးခၽြတ္ထက္ျမတ္ ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြကုိ အဲဒီစာေတြထဲမွာပဲ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာႀကီးလူထုဦးလွဟာ သက္ရွိထင္ရွား မရွိေတာ့ေပမယ့္ လူထုကုိမ်က္ႏွာမူခဲ့တဲ့ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ နမူနာယူစရာ စံျပပုဂၢဳိလ္တဦးအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းတည္ရွိေနမွာပါ။

ဘဘရဲ႕ အမွတ္တရစကားေျပာၾကားအၿပီးမွာေတာ့ လူထုဦးလွရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကိုဖတ္ၾကားပါတယ္။ အတၳဳပၸတၱိဖတ္ၾကားျခင္းအၿပီးမွာေတာ့ အန္ကယ္ဦးအုန္းႀကိဳင္က တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားကို တန္ဖိုးထား ေလ့လာခဲ့တဲ့ လူထုဦးလွအေၾကာင္းကို ေျပာျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ႐ုိးရာပုံျပင္မ်ားကိုလည္း ေရးသားခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာသြားပါတယ္။ အန္ကယ္ဦးအုန္းႀကိဳင္ရဲ႕ အမွတ္တရစကားေျပာၾကားအၿပီးမွာေတာ့ တက္ေရာက္လာၾကာသူမ်ားက လူထုဦးလွရဲ႕စာမ်ားအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကပါတယ္။

အဲဒီေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းက ေကာ္ဖီအနံ႔ေလးရလာပါတယ္။ ခဏ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေကာ္ဖီတခြက္စီနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆီထမင္းကုိ အုန္းသီမ်ားျဖဴးထားေသာ ပန္ကန္မ်ား လာခ်ပါေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ေနရာကို ေရာက္႐ုံမွ်မက က်ေနာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ ေကာ္ဖီကုိႏွင့္လည္း ဧည့္ခံေနေသးသည္ဆုိေတာ့ အထူးပင္၀မ္းသာေနမိတယ္။

က်ေနာ္ေကာ္ဖီေသာက္ေနစဥ္မွာပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ဆရာက က်ေနာ္ရဲ႕ ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ့ လူႀကီး တဦးကို က်ေနာ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူက စာေရးဆရာေမာင္မုိးသူဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသ ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာေမာင္မုိးသူဆုိတာ နာမည္သာၾကားဖူးတာ။ လူကိုေတာ့ ခုမွ ပထမဆုံးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕အိတ္ထဲမွာပါလာတဲ့ စာအုပ္ေလးကုိထုတ္ၿပီး ဆရာႀကီး ေမာင္မုိးသူကုိ ဆုံးမစကားတခုခုေရးေပးပါလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္ေပးတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ေဘာပင္ကုိယူၿပီး စာေလးတေၾကာင္း ေရးေပးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာေရးေနလဲဆုိတာ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတာေပါ့။ ဆရာႀကီးက်ေနာ့္ကုိ ေရးေပးတဲ့ စာေၾကာင္းေလးက “တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ ေမြးျမဴႏုိင္ပါေစ” တဲ့။

အဲဒီမွာတုိက္တဲ့ ေကာ္ဖီေသာက္ကုိေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ မုိးမုိးအင္လ်ားရဲ႕ သိကၡာရွိေသာ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိတာေလးကုိ သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း သိကၡာရွိတဲ့ေကာ္ဖီတခြက္ကုိ ေသာက္ေနရ တယ္ဆုိၿပီးေလ။ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေသာက္ဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ အမွတ္တရနဲ႔ သိကၡာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ပါပဲ။