Wednesday, December 14, 2011

ညီမေလးဖတ္ဖုိ႔ (၅)


ညီမေလးေရ…

            ဒီတပတ္ မမႀကီး အိမ္ျပန္လာေတာ့ ညီမေလးစာအုပ္ေတြ အခန္းထဲမွာ ႐ႈပ္ပြေနလုိ႔ ရွင္းေပးခဲ့တယ္ေနာ္။ ေရးၿပီးသား ဗလာစာအုပ္ေတြ၊ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေတြ၊ အၾကမ္းေရးဖုိ႔ခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႔ အခန္းထဲမွာ ႐ႈပ္ပြေနတာပဲေလ။ အဲဒီစာအုပ္ေတြ ျပန္စီေပးရင္း အနက္ေရာင္ သာမန္ဗလာစာအုပ္ေတြထက္ႀကီးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကုိ ေတြ႔ေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ အဲဒီစာအုပ္ေလးကုိ လွန္ၾကည့္မိတယ္။
            အဲဒီစာအုပ္ေလးက ေက်ာင္းစာေတြေရးတဲ့ စာအုပ္လည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ မမႀကီး လွန္လုိက္မိတဲ့ စာရြက္မွာ ပါတဲ့ စာေၾကာင္းေတြက ဘာတဲ့…
            "ခ်စ္သူမွ မရွိတာ။ ရွိရင္လည္း ဘာမွ မလုပ္ဘူး" တဲ့။
            ‘ဗုေဒၶါ’ လုိ႔ မမႀကီး စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္လုိက္မိတယ္ ညီမေလး။
            ဘာရယ္ ေသခ်ာမသိေသးခင္ မမႀကီး ဒီစာေၾကာင္းေလးကုိျမင္ၿပီး စိတ္ပူသြားမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ ညီမေလးေရ။ အဲဒီစာေၾကာင္းေလးကုိေတြ႔ေတာ့ တျခားစာေၾကာင္းေတြ၊ စာမ်က္ႏွာေတြကုိ မဖတ္ဘဲ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလုိနဲ႔ ေရွ႕ဆုံးစာမ်က္ႏွာကို သြားၾကည့္မိတယ္။ ပုံမွန္ ေရွ႕ဆုံးတစ္မ်က္ကုိ အလြတ္ထားၿပီး ဒုတိယစာမ်က္ႏွာကေန စၿပီးေရးထားတယ္။ Question တဲ့။ ဘာေမးခြန္းေတြမ်ားပါလိမ့္ဆုိၿပီး ေအာက္ကုိဆက္ဖတ္ၾကည့္မိတယ္။ ပထမ ေမးခြန္းက အမည္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ မွတ္ပုံတင္ကတ္လုိပဲ အဖအမည္၊ ေနရပ္လိပ္စာ စတာေတြနဲ႔ အစျပဳထားတဲ့ ေမးခြန္းေပါင္း ၆၃ ခုကုိ မမႀကီးေတြ႔ခဲ့တယ္ေလ။
            ညီမေလးရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္စာအုပ္ဆုိေတာ့ ဒီစာအုပ္ကုိ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ဆက္ဖတ္လုိ႔ သင့္ေတာ္ပါ့မလားေတြးရင္း… တကယ္လုိ႔ ခြင့္ေတာင္းလုိက္ပါၿပီတဲ့… ညီမေလးက ဖတ္ခြင့္မျပဳႏုိင္ပါဘူးဆုိၿပီး စာအုပ္ကုိ သိမ္းသြားရင္ေကာ ဘာတတ္ႏုိင္မွာတုန္းလုိ႔ စာအုပ္ကုိင္ရင္း ေတြးေနမိတယ္။ ဒီအတုိင္း မေျပာဘဲ ဖတ္ရင္ေကာ ညီမေလး သိမွာမွ မဟုတ္တာ။ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ဒီစာအုပ္ေလးကုိ ဖတ္လုိက္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ခြင့္ေတာင္းၿပီးပဲ ဖတ္ရမလား ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေန တာ အခ်ိန္နည္းနည္းေတာင္ ၾကာသြားေပါ့ ညီမေလးရယ္။
            ေနာက္ဆုံးေတာ့ အခန္းအျပင္မွာ ရွိေနတဲ့ ညီမေလးအနီးကုိ စာအုပ္ကုိင္ၿပီး ဒီစာအုပ္ခဏေလာက္ ဖတ္ခ်င္လုိ႔ပါလုိ႔ေျပာေတာ့ ခြင့္မျပဳခ်င္ ျပဳခ်င္နဲ႔ မမႀကီးကုိ ေပးဖတ္ခဲ့တယ္ေနာ္။ အဲဒီမွာ မမႀကီး စိတ္အ၀င္စားဆုံး ေမးခြန္းက မိမိဘ၀မွာ ေလးစားရဆုံး ပုဂၢိဳလ္ဆုိတ့ဲ ေမးခြန္းရယ္ အဲဒီေမးခြန္းကုိ ေျဖထားတဲ့ အေျဖရယ္ကုိပါ။ အဲဒီစာအုပ္ရဲ႕ ေမးခြန္း ၆၃ခုထဲမွာ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အႀကိဳက္ဆုံးအရာေတြ၊ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵေတြရယ္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ အေလးစားဆုံး ပုဂၢိဳလ္ စတာေတြကုိ ေမးထားတဲ့ လူတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေလ့စ႐ုိက္ကုိ အနည္းငယ္ထင္ဟပ္ေစတဲ့ အဲဒီေမးခြန္းနဲ႔ အေျဖေတြကုိ မမႀကီး စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ေလ။
ညီမေလးရဲ႕  အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ငါးဦးေလာက္က ေမးခြန္းေတြကုိ ေျဖေပးထားပုံပါပဲ။ အဲဒီငါးဦးမွာ သုံးဦးေလာက္က သူတုိ႔အေလးစားဆုံးပုဂၢိဳလ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ျမင္ေတာ့ေလ မမႀကီး အရမ္းကုိ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးျဖစ္မိတယ္။ အခုေခတ္လူငယ္ေတြ၊ တနည္းအားျဖင့္ ညီမေလးတုိ႔လုိ တုိင္းျပည္ရဲ႕ မ်ဳိးဆက္သစ္လူငယ္လူူရြယ္ေလးေတြရဲ႕ အသိထဲမွာ ေလးစားတန္ဖုိးထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေနေတာ့ အတုိင္းအသိ ၀မ္းသာမိပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ ကုိယ္စီနဲ႔။ ၀ါသနာဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမွာ ျပည္သူေတြအတြက္တန္ဖုိးရွိတဲ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူနဲ႔၊ ကမၻာႀကီးအတြက္ အေထာက္အပ့ံျဖစ္တဲ့ လူသားျဖစ္ခ်င္တဲ့ သူနဲ႔၊ စာေရးဆရာမ ျဖစ္ခ်င္တဲ့သူနဲ႔။ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကုိယ္စီနဲ႔ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စိတ္ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ ဖူးပြင့္လာၾကတာပဲေနာ္။
ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခုက 'မင္း အသြားခ်င္ဆုံး ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္' တဲ့။ ကုိရီးယား၊ စင္ကၤာပူလုိ႔ အမ်ားဆုံး ေျဖထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကုိရီးယားသြားခ်င္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ ႐ုပ္သံအစီအစဥ္ေတြမွာ ဘယ္လုိင္းကုိၾကည့္ၾကည့္ မလြတ္တမ္း ေတြ႔ရတဲ့ ကုိရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲေတြေၾကာင့္လုိ႔ပဲ မမႀကီး ယူဆပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက 'ေပ်ာ္ရင္ ဘာလုပ္လဲ' တဲ့။ ေပ်ာ္ရင္ ရယ္တယ္ လုိ႔ ႐ုိး႐ုိးစင္းစင္းေျဖထားတဲ့ ညီမေလး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ မမႀကီး ခ်စ္လုိက္တာ။ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ကင္းသလဲေနာ္။ အဲဒါခံစားခ်က္မ်ဳိးက ကေလးဘ၀မွာပဲ ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္ ညီမေလးရယ္။
ေနာက္ဆုံး အမွတ္ရမိတဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ 'သင့္မွာ ခ်စ္သူရွိလားတဲ့၊ ခ်စ္သူရွိရင္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ျဖစ္တဲ့ ေဖာ္ေဖ၀ါရီ ၁၄ ရက္မွာ ဘာလုပ္လဲ' ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ညီမေလး သူငယ္ခ်င္း အားလုံးက ခ်စ္သူ မရွိပါဘူး ဆုိတဲ့ အေျဖေတြကုိ အားလုံးလုိလုိ ေျဖထားၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ မမႀကီး စာအုပ္ကုိ စစဖတ္ခ်င္း ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ 'ခ်စ္သူမွ မရွိတာ၊ ရွိရင္လည္း ဘာမွ မလုပ္ဘူး' ဆုိတာ ဒီေမးခြန္းကုိ ေျဖထားတာပါလားဆုိတာ သိလုိက္ရတယ္။
ခ်စ္သူဆုိတာကုိ ဖတ္မိလုိက္ေတာ့ ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ မမႀကီးရဲ႕ ညီမေလးမွာမ်ား…. ဆုိတဲ့ စုိးရိမ္ပူပန္မိေတြ အစေတာ့ ျဖစ္သြားမိေသးတယ္ ညီမေလးေရ။ အခ်စ္ဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ပုထုဇဥ္လူသားပီပီ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ ညီမေလးေတြ႔ရလာမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အရမ္းငယ္ရြယ္ေသးတဲ့ ညီမေလးကုိ အဲဒီခံစားခ်က္ေတြ အ၀င္မခံေစခ်င္ေသးဘူး ညီမေလးရယ္။ အခုခ်ိန္မွာ မမႀကီးရဲ႕ ညီမေလး စာကုိသာ ႀကိဳးစားပါကြယ္။
                                                                                                       ခ်စ္တဲ့
                                                                                                       မမႀကီး
Image and video hosting by TinyPic

Friday, December 2, 2011

ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ ေမ


ေမ
သမီးတုိ႔ သားအမိက ဒီဇင္ဘာလ ေမြးတာခ်င္း တူတယ္ေနာ္။
ဒါေၾကာင့္ထင္တယ္။ သမီးက ေမ နဲ႔ တူတာေတြမ်ားတယ္ေနာ္။ စိတ္ျမန္တတ္တာ၊ မဟုတ္မခံ ေျပာတတ္တာ၊ စိတ္ထဲရွိတာကုိ မထိန္းခ်ဳပ္တတ္တာ၊ ေဒါသႀကီးတာေတြက ေမ နဲ႔ တူတာေတြေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေမ။ ေမ သိလား… တခါတေလ သမီးမွာ ၀မ္းနည္းစရာေတြရွိရင္ ေမ့ အသံေလးျဖစ္ျဖစ္ ၾကားခ်င္မိတာ။ ငယ္ငယ္က သမီးကုိ ေမ က မခ်စ္ဘူးလုိ႔ထင္ၿပီး ေတြးေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းတတ္တာ။ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ အရမ္းစိတ္ပူတတ္တဲ့ ေမ့ကုိ သနားလုိ႔ ႀကိတ္မွိတ္ခံခဲ့ဖူးတယ္။ ေမ ကေျပာတယ္ေလ… ငါ့သမီးႀကီးက ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မေကာင္းေနေန အေမ ေမးလုိက္ရင္ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ေကာင္းတယ္ခ်ည္း အၿမဲေျပာတတ္လုိ႔ အေမနည္းနည္းေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေသးတယ္လုိ႔ ေမ ေျပာတဲ့ စကားကုိ အၿမဲသတိရေနတုန္းပဲ။  ေနမေကာင္းရင္ သမီးေၾကာင့္ ေမ စိတ္ညစ္ရတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေဆးေသာက္ သိပ္ေၾကာက္တဲ့ သမီးကုိ ေဆးတုိက္ရတဲ့ ဒုကၡက မေသးဘူး မဟုတ္လား ေမ။ ေဆးေသာက္ရင္ ေဆးေတြေကာ ေရေတြေကာ ျပန္အန္ထြက္တတ္တဲ့ သမီးေၾကာင့္ ေမ စိတ္ညစ္ခဲ့ရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သမီးကုိ စိတ္တုိင္းမက်တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒီေန႔ ေမ့ ရဲ႕ ေမြးေန႔မွာ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းေပးႏုိင္တာကုိလည္း ခြင့္လႊတ္ပါ။ ဒီေန႔နံနက္ေစာစာ ဆူးေလဘုရား၀င္ၿပီး ေမ့ရဲ႕ ေမြးနံေထာင့္မွာ ပန္းလွဴခဲ့တယ္ ေမ။ ေမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။ ေမ့ ကုိသိပ္ခ်စ္တယ္။
ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကို ေမ့ရဲ႕ ‘ကုိ’ နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာနဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ ျဖတ္သန္းႏုိင္ပါေစ။ :)
 

(ဟဲဟဲ ေမ က ေဖေဖ့ကုိ စိတ္ၾကည္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ‘ကုိ’ လုိ႔ေခၚတယ္ မဟုတ္လား။ ၿပီးေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ အေခၚအေ၀ၚတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ အဲဒါက ‘နင္တုိ႔အေဖ' တဲ့။ ေဖေဖ့ကုိ စိတ္တုိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆုိ နာမည္ကုိ ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ ေခၚတတ္တာေလ။)


Image and video hosting by TinyPic

Thursday, December 1, 2011

အခ်စ္ဦးဆုိတဲ့ ဆူးကေလးရယ္


ၾကည္ဇင္ႏွင္း
'ထပ္တလဲလဲ မက္သည့္
အိမ္မက္ေတြထဲမွာ
ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ စိုးရြံ႕မႈ၊
ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္ ပူပန္မႈေတြ
တစ္လွည့္စီ ခံစားရင္း
အိပ္ေမြ႔က်ေအာင္
သူ ျပဳစားခဲ့သည္'
မေတြ႔တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆုံေတြ႕လုိေသာေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ အလုပ္ခြင့္ႏွင့္ မပတ္သတ္ေသာ ျပင္ပေလာကကုိ ထိေတြ႔လုိေသာ စိတ္ေၾကာင့္ တစ္ေၾကာင္း တဖြဖြ ဖိတ္ၾကားခဲ့သည့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ထား၏ အလွဴသုိ႔ မြန္ေရာက္သြားသည္။ ၿခံအ၀င္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္ရွိ ပု႑ရိက္ပင္တန္းေလးက ဟုိးယခင္ကလုိပင္ ညီညီ ညာညာမုိ႔ လက္ဖ်ားေလးႏွင့္ စိတ္မွတ္မဲ့စြာ တုိ႔ထိရင္း မြန္းေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ အေျပးကေလးလာႀကိဳရွာေသာ ထား၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ၀မ္းသာလႈိက္လွဲျခင္းအျပည့္ ေတြ႔ရေသာ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ထားခဲ့ေသာ ကာလမ်ားစြာအတြက္ မြန္ အားတုံ႔အားနာ ျဖစ္သြားသည္။
            '၀မ္းသာလုိက္တာ မြန္ရယ္၊ ေအးေအးေဆးေဆး ေနရမယ္ေနာ္၊ ဒီေန႔ ေဆးခန္းပိတ္တယ္ မဟုတ္လား'
            'ေနပါ့မယ္ ထားရယ္၊ မုန္႔ေတြလည္း အမ်ားႀကီး စားပါ့မယ္'
            ထားက ၾကည္လင္ရႊင္ပ်စြာ ရယ္ေမာလုိက္သည္။ ထားမိသားစု၏ အံ့ၾသ၀မ္းသာစြာ ႏႈတ္ဆက္မႈၾကားမွာ မြန္စိတ္ေတြ ေႏြးေထြးလာပါသည္။ အခ်ိန္ေစာေနေသး၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ ေစာင့္ရင္း ဓာတ္ပုံအယ္လ္ဘမ္ အခ်ိဳ႕ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေနမိသည္။ ထား၏ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမက အျခားဧည့္သည္မ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနပါသည္။
            'ဘာပဲေျပာေျပာ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ အသက္အရမ္းအကြာေတာ့ မိန္းမက လွခ်င္ပခ်င္ ႏုပ်ဳိေနတုန္း အရြယ္မွာ ေယာက္်ားက စိတ္က်သြားၿပီ၊ ဘယ္အဆင္ေျပပါ့မလဲ'
            'ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ မိန္းမက ဆရာႀကီးနဲ႔ လုိက္ဖက္တဲ့ အေတြးအေခၚ အဆင့္အတန္းလည္း မရွိဘူးေလ။ သူ႔အမ်ဳိးသမီးေၾကာင့္ ဆရာႀကီးခမ်ာ ခဏခဏ မ်က္ႏွာပ်က္ရတယ္ မဟုတ္လား'
            မြန္ ထုိင္ေနေသာ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း၀ုိင္းမွ အမ်ဳိးသမီးႀကီးႏွစ္ဦး၏ စကားသံကုိ နားေထာင္ရင္း တစ္ခ်ိန္တုန္းက ထုိအဓိပၸာယ္မ်ဳိးဆန္ဆန္ ေျပာခဲ့ဖူးသူ တခ်ဳိ႕ကုိ သတိရလုိက္မိေသးသည္။ မၾကာမီိ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေအးႏွင့္ ႏု ေရာက္လာ၍ မြန္တုိ႔၀ုိင္းက စိုျပည္သြားပါသည္။ ေအးက မြန္၏ ၾကာဇံခ်က္ ပန္းကန္ထဲသုိ႔ ငုံးဥႏွင့္ ငါးဖယ္လုံးေလးေတြ ဆယ္ထည့္ေပးရင္း ခပ္တုိးတုိး စကားဆုိသည္။
            'ဒီလုိပဲ မေနနဲ႔ေလ မြန္၊ သင့္ေတာ္မယ့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိေတာ့ ေရြးဖုိ႔ ေကာင္းၿပီ'
            'ဟုတ္တယ္ မြန္ရဲ႕၊ ႏုရဲ႕ တူမေလးေတြဆုိရင္ တစ္ေယာက္မေကာင္း တစ္ေယာက္ေဂ်ာင္းပဲ၊ တစ္ခါတေလ သူတုိ႔ အေတြးေတြကုိ ကုိယ္ေတာင္ လုိက္မမီဘူး'  
            ေအးႏွင့္ ႏုကုိ အေငးသားၾကည့္ၿပီး ဘာမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ေသာ မြန္႔ကုိ ထားက ျမန္ျမန္ကယ္တင္လုိက္ပါသည္။
            'တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ စိတ္ခ်င္း ဘယ္တူပါ့မလဲ၊ မြန္ တစ္ခါတေလ လာတာ တျခားစကားပဲ ေျပာၾကပါစုိ႔ကြာ'
            'ထားေရ…ဖုန္းလာတယ္'
            'ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ'
            တယ္လီဖုန္း ခ်ၿပီး ျပန္လာေသာ ထား၏ မ်က္ႏွာေပၚက စုိးရြံ႕မႈ အရိပ္အေယာင္ေၾကာင့္ စကား၀ုိင္းက ေခတၱၿငိမ္ သက္သြားသည္။
            'ကုိကုိ လာမယ္တဲ့ မြန္'
            ေအးက စိတ္တုိသည့္ ေလသံႏွင့္
            'သူ မလာဘူးဆုိလုိ႔ မြန္႔ကုိ မရမက ေခၚထားရတာ' ဟုဆုိသည္။
            'အခု သူ ဒီနားေရာက္ေတာ့မယ္တဲ့၊ မြန္ ထားကုိ စိတ္ဆုိးမွာလား'
            မြန္သည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခုိး႐ႈိက္လုိက္ၿပီး ထားကုိ ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။
            'ေၾသာ္…ထားရယ္၊ ႏွစ္ေတြ ဒီေလာက္ၾကာခဲ့ၿပီပဲ၊ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ရန္သူေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါဘူး၊ ေတြ႔ရင္လည္း အေရးမႀကီးေတာ့ပါဘူး'
            သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေနရင္း မြန္႔စိတ္ထဲမွာ ခံစားမႈ တစ္စုံတစ္ရာရွိမေနတာ သတိျပဳမိသည္။ အခ်ိန္ကာလ၏ ေရြ႕လ်ားမႈေအာက္မွာ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ေလာကဓံအမ်ဳိးမ်ဳိးက မြန္႔ကုိ ရင့္က်က္ေျပာင္းလဲေစခဲ့ၿပီဟု ထင္သည္။ မြန္႔အေတြးမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေအာက္တုိဘာလ၏ ညေနခင္ေလး တစ္ခုဆီသုိ႔ ပ်ံ႕လြင့္သြားေလသည္။
ဒိတ္ခနဲ ႏွလုံးက ေဆာင့္ခုန္သြားၿပီး ရင္ညြန္႔ထဲမွ ႏွလုံးခုန္သံသည္ နားစည္ထဲက ထြက္လာသလုိ ျမည္ဟည္းေနသည္။ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ နားရြက္ဖ်ားေတြ ထူပူရွိန္းဖိန္းလာၿပီး သူ႔အၾကည့္ကုိ ဘယ္လုိမွ ရင္မဆုိင္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရမည္။ ေခါင္းငုံ႔ကာ မ်က္လႊာခ်ထားမိေသာ္လည္း သူ႔မ်က္၀န္းေတြက အာ႐ုံထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္။
            'ကုိကုိ နားလည္ပါတယ္ ကေလးရယ္၊ ကုိကုိလည္း ရင္ေတြ ခုန္လုိက္တာ ဒီမွာ စမ္းၾကည္ပါဦး'
            ကုလားထုိင္ လက္ရန္းကုိ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကုိင္ထားေသာ မြန္႔လက္ဖ၀ါးကုိ သူက ညင္သာစြာ ဆြဲယူရင္း သူ၏ ၀ဘက္ရင္ညြန္႔မွာ ဖိကပ္လုိက္သည္။ သူ႔ႏွလုံးခုန္သံသည္ မြန္႔လက္ဖ်ားမွ တစ္ဆင့္ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလုံး အႏွံ႔စီး၀င္သြားသည္။ ဟင့္အင္း…မဟုတ္ဘူးဟု မြန္႔စိတ္ထဲက ကေယာင္ကတမ္း ျငင္းဆန္ေနေသာ္လည္း စကားသံအျဖစ္ ထြက္မလာခဲ့။ အၿမဲတေစ၊ ရဲရင့္ပြင္းလင္းခဲ့ေသာ မြန္သည္ လည္ေခ်ာင္း၀၌ တစ္စုံတစ္ခု တစ္ဆုိ႔ေနသလုိ အာေခါင္ထဲ ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး မ်က္လုံးမ်ား ျပာေ၀ေနသည္။
            'ၾကည္စမ္း၊ လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနလုိက္တာ၊ ေရခဲတုံး အတုိင္းပဲ'
            ကုိကုိက အသာအယာ ရယ္ေမာရင္း စကားဆုိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ မိနစ္အနည္းငယ္က ဘာမွ မဟုတ္ေသးေသာ သူႏွင့္ မြန္တုိ႔၏ အေျခအေနသည္ ယခုေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီ။ တစ္ေလာကလုံးက ၀ုိင္းၾကည့္ျခင္း ခံရသလုိ၊ ဘာကုိမွ မျမင္ေတာ့သလုိ ရွက္စိတ္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ထူပူၿပီး သူ႔ေရွ႕မွာ ေခတၱေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္လွသည္။ အျဖဴထည္ ဘ၀ေလးမွ ေလွကားတစ္ထစ္ ေျပာင္းလဲေသာ လႈပ္ရွားမႈကို လက္မခံလုိေသာ္လည္း သူ႔အနားမွ မခြာခ်င္ေအာင္ တြယ္ၿငိေနေသာ စိတ္၀ိညာဥ္က ပုိမုိခုိင္မာေနျပန္ပါသည္။
            ထုိအခ်ိန္ကတည္းက မြန္၏ အိပ္မက္ေတြ စတင္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ထပ္တလဲလဲ မက္သည့္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင္ စုိးရြံ႕မႈ၊ ၾကည္ႏူးမႈႏွင့္ ပူပန္မႈေတြ တစ္လွည့္စီ ခံစားရင္း အိပ္ေမြ႔က်ေအာင္ သူျပဳစားခဲ့သည္။ သူဟာ မြန္႔ အိပ္မက္ထဲက ခ်စ္သူပါပဲ။
အဦးဆုံးေသာ ခံစားမႈတုိင္းသည္ သဘာ၀အက်ဆုံး ခံစားမႈျဖစ္သည္ဟု ဆုိလွ်င္ သူသည္ ထုိခံစားမႈကုိ ေပးစြမ္းႏုိင္ခဲ့သည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားသာျဖစ္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ တစ္ေန႔မျမင္ရလွ်င္ စိတ္တုိင္းမက်ႏုိင္ေအာင္ အ႐ူးအမူးျဖစ္ရသည္။ သူ႔အနားမွာ ေနရသည့္ အခ်ိန္တုိင္း သူ႔ကုိသာ ေငးေမာ ၾကည္ႏူးမိသည္။
            ကုိကုိက…မြန္႔ ဆံႏြယ္စတုိ႔ကုိ သူ႔လက္ဖ၀ါးႏွင့္ အုပ္ကုိင္ၿပီး ညည္းညဴသလုိ ေျပာဖူးသည္။
            'ကုိကိုရဲ႕ ကေလးေလး၊ ညည္းကုိ လက္ထပ္ဖုိ႔ ေနေနသာသာ ပုိးပန္းရမယ့္ အရြယ္ေတာင္ မေရာက္ေသးသလုိပဲ'
            မြန္သည္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္ရည္ေတြ လည္လာကာ ကုိကုိ႔ဒူးေခါင္းကုိ လက္သီးဆုပ္ျဖင့္ ထုေတာ့သည္။ မျပည့္စုံမႈ ၾကားထဲက မြန္သည္ ျပည့္စုံၾကြယ္၀သူေတြ အလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရၿမဲမုိ႔ ကုိကုိႏွင့္ မြန္တုိ႔၏ ကြာျခားလွေသာ တံတုိင္းကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေသးက်ဳံ႕ေအာင္ ႀကိဳးစားမိသည္။ သုိ႔ေသာ အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္ေသာ မြန္၏ ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္သမွ် အရာတုိ႔သည္ အထင္အျမင္ လြဲမွားမႈျဖင့္သာ အၿမဲ အဆုံးသတ္သည္။
            'မြန္က ကေလး သိပ္ဆန္တာပဲကြာ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ခ်စ္တတ္ၿပီဆုိရင္ လူႀကီးလုိ ရင့္က်က္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္'
            ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အလြန္မာနႀကီးသည္ဟု ထင္ခဲ့ေသာ မြန္သည္ ကုိကုိ႔ေရွ႕မွာ ပကတိသုိးငယ္ေလးပမာ။ ဥစၥဓန အတြက္ အႀကံဉာဏ္ေကာင္း အားနည္းရွာသည့္ မြန္႔မိဘတုိ႔၏ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကုိ ထိပါးေျပာဆုိခဲ့ေသာ ကုိကုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္း က စကားတြသည္ မြန္႔ကုိ အနာတရျဖစ္ေစခဲ့သည္။ သုိ႔ရာတြင္ မြန္သည္ ကုိကုိ႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ ဘာမဆုိ လည္စင္းခံဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ အတန္းထဲမွာ စာအေတာ္ဆုံး မြန္ဟာ ကုိကုိ႔အခ်စ္ကုိ စုိးရိမ္ပူပန္မႈေၾကာင့္ အဆင့္က်လာေတာ့ ထားက သူ၏ ၀မ္းကြဲအစ္ကုိ 'ကုိကုိ႔' ကုိ ရန္ေတြ႕ခဲ့သည္။ မြန္ကုိလည္း က်ိတ္ဆူသည္။
            'မြန္ေနာ္… နင္က ပုိႀကိဳးစားျပရမွာ မဟုတ္လား'
            တစ္ေန႔… ကုိကုိ လာမည္ ဆုိ၍ ထားတုိ႔အိမ္မွာ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ ကုိကုိေရာက္လာေတာ့ အခ်ိန္အေတာ္လင့္လွၿပီ။ ကုိကုိ႔မ်က္ႏွာက ၿပိဳလုလုမုိးလုိ ညိဳၿပီး သက္ျပင္းသာ အခါခါ ခ်ေနသည္။
            'ကုိကို… ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္'
            'ကုိကိုကေလ.. . မြန္႔ဘ၀မွာ ေခါင္းေမာ့ေနတာကုိပဲ ျမင္ခ်င္တယ္။ ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တယ္၊ မြန္ေပ်ာ္ေနမယ္ဆုိရင္ ကုိကုိ႔ေလာက္ ၀မ္းသာတဲ့သူ ဒီကမ႓ာမွာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး'
            'ကုိကို ေျပာတာ မြန္ နားမလည္ဘူး'
            ''ကေလးရဲ႕ ဘမွာ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္၊ ကုိကုိေၾကာင့္ မြန္႔ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရပ္တန္႔သြားမွာ၊ ထိခုိက္နစ္နာသြားမွာ ကုိကုိ မလုိလားဘူး
            'အုိ… မသိဘူး၊ ကိုကုိ မြန္႔ကုိ ခ်စ္ရမွာပဲ'
            အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မြန္႔လက္ဖ်ားကုိ ဆုပ္ကုိင္ထားသည့္ ကုိကုိ႔လက္ေတြ လြတ္ထြက္သြားမ်ာ စုိးသည့္အလား။ အိမ္နား ေရာက္ခါနီးမွ ေျဖေလွ်ာ့ေပးလုိက္သည့္ လက္အစုံဟာ တစ္သက္လုံးစာအတြက္ဆုိတာ ႀကိဳတင္သိခဲ့လွ်င္ မြန္ ကုိကုိ႔လက္ကုိ မလႊတ္တမ္း ဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့မွာေပါ့ ကုိကုိ။
အလူးအလဲ ခံစားခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္တုန္းက ကုိကုိႏွင့္ ခ်စ္ခဲ့မိသည့္ ဘ၀၏ အစိတ္အပုိင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္ေတာက္၍ ရမည္ဆုိလွ်င္ ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခ်င္လွေအာင္ နာက်င္ခဲ့သည္။ ဘာတစ္ခုမွ် အေတြ႕အႀကံဳ မရွိသည့္ မြန္႔ရင္ထဲကုိ အဦးဆုံးေသာ ခံစားမႈေတြ ထည့္ေပးၿပိး ပိတ္ေလွာင္ထားႏုိင္ခဲ့သူဟု အျပစ္တင္လုိလွပါသည္။
            ေကာင္းကင္ျပာႏွင့္ တိမ္ျဖဴလႊာတုိ႔ကုိ ေမာ့ၾကည့္တုိင္း 'သည္ဘ၀မွာ ႏွမ လက္ေလွ်ာ့ ေနရစ္ပါေတာ့' ဆုိေသာ တယ္လီဖုန္းထဲက စကားသံကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္ကာ ေၾကကြဲခဲ့ရသည့္ ေန႔ေတြ…
            ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ ၾကယ္ေတြ လက္သည့္ မုိးေကာင္းကင္ကုိ မတုန္မလႈပ္ စုိက္ေငးၾကည့္ရင္း 'တစ္ေနရာ တစ္မုိးေအာက္မွာ သူလည္း မြန္႔လုိ ရွိေနမွာပါ' စု ေျဖသိမ့္ခဲ့ရဖူးသည့္ ညေတြ…
            တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ပုခုံးစြန္းမွာ မွီႏြဲ႕႐ႈိက္ငုိလုိက္သည့္ အခါတုိင္း ကုိကုိေရဟု အသံမထြက္ေအာင္ ျမည္တမ္းခဲ့ ရသည့္ အလြမ္းေတြ…
            အားလုးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး မြန္႔ဘ၀ကုိ 'ေဒါက္တာမြန္မြန္ရည္' အျဖစ္ တင့္တယ္ေစခဲ့ၿပီ။ ပညာႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ အရည္အခ်င္းကုိသာ ျမတ္ႏုိးကုိးကြယ္လုိေသာ မြန္သည္ မိမိ၏ ရပ္တည္ခ်က္ကုိ ဘယ္ေသာအခါမွ မေျပာင္းလဲခဲ့ပါ။
            'မြန္က သိပ္ငယ္ေနေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္ေထာင္ျပဳသင့္တဲ့ အရြယ္ကို ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ ဆုိိေတာ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ တြက္ဆၿပီး ဆုံးျဖတ္သြားတာေနမွာပါ၊ ကုိကုိက မြန္႔ကုိ ခ်စ္ရွာပါတယ္'
            ထားက မြန္ စိတ္သက္သာရာ ရေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ကုိကုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္း အေငြ႕အသက္ အားလုံးႏွင့္ ေ၀းရာမွာသာ ေရွာင္ရွားေနမိသည္က မြန္၏ ေပ်ာ့ညံ့ခ်က္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
            ေျခာက္ေသြ႔ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မြန္႔ႏွလုံးသားကုိ စုိျပည္လန္းဆန္းေအာင္ ႀကိဳးစားလုိသူက အတန္းတူ သူငယ္ခ်င္း ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ေအာင္။ အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ သူ႔ကုိ စာသင္ရက္ ကာလရွည္ကတည္းက မြန္ အားက်ခဲ့ဖူးသည္။
            'လူဆုိတာ တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ ျပန္ၿပီး ငယ္သြားတဲ့သူ မရွိဘူး။ အသက္ ငယ္ေနေသးလုိ႔ လူႀကီးေတြလုိ မရင့္က်က္ေသးတာ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ၊ ကုိယ့္အရြယ္နဲ႔ လုိက္ဖက္တဲ့ ရင့္က်က္မႈမ်ဳိး ရွိဖုိ႔ပဲ လိုတယ္'
            ကြင္းဆင္းေလ့လာေရး ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ သူ႔ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ပီသမႈ၊ ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္မႈ၊ ကူညီေဖးမမႈေတြ ကုိ အမွတ္ထင္ထင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ စိတ္ထားေကာင္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ သူ႔ေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မြန္ရဲ႕ ရယ္ေမာျခင္းေတြကုိ ျပန္လည္ေတြ႕ရွိလာခဲ့သည္။ သူ႔ကုိ လက္ခံဖုိ႔ စဥ္းစားတုိင္း ေတြေ၀ေနမိသည့္ စိတ္ကုိေတာ့ မြန္ နားမလည္ႏုိင္ေသးေပ။
'ကုိကုိ လာေနၿပီ မြန္'
            ထား၏ သတိေပးသံေၾကာင့္ အတိတ္သုိ႔ ပ်ံ႕လြင့္သြားေသာ စိတ္အစဥ္ကုိ စုစည္းလုိက္ရသည္။ ကားစက္သံ သဲ့သဲ့ၾကားၿပီး ကုိကို႔ကုိ ရိပ္ခနဲျမင္လုိက္ရသည္ႏွင့္ မြန္႔ရင္ထဲ ဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ပရမ္းပတာ ရင္ခုန္လာသည္။ လက္ဖ်ား၊ ေျခဖ်ားမ်ားက ေအးစက္ေနေသာ္လည္း ႏွလုံးခုန္သံ တဆတ္ဆတ္ေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ပူေႏြးတုန္ယင္ေနသည္။ အသည္းႏွလုံမွာ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ ပုံရိပ္ဦးကုိ ႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာေပမဲ့ ႏွလုံးသားက မေမ့ေသးပါလား။
            'မြန္ ငယ္ငယ္တုန္းက ျခေသၤ့ေပါက္စေလး တစ္ေကာင္းလုိပဲ၊ အရာရာကုိ စုိးရြံ႕ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔၊ အခုေတာ့လည္း ေတာဘုရင္ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိသြားၿပီေပါ့ေလ'
            မြန္ အသာၿပံဳးရင္း ကုိကုိ႔ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ကုိကုိ႔ ဆံပင္ေတြ ျဖဴစျပဳေနၿပီ။ မ်က္၀န္းမ်ားက ဟုိးကလ်င္ကလုိ ေတာက္ပဆဲ။ ပါးလ်ား ေစ့စပ္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းက ၿပံဳးလုိက္ေသာအခါ လွ်ဳိ႕၀ွက္နက္႐ႈိင္းဆဲ။
            ေစာေစာတုန္းကလုိ ရင္ခုန္တာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ ကုိကုိ႔ကုိ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆက္ဆံႏုိင္လာသည္ကုိ မြန္ အံ့ၾသေနမိသည္။ မြန္႔ကုိ ၾကည့္ၿပီး စိတ္သက္သာရာ ရသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ မြန္တုိ႔ စကား၀ုိင္းက ေႏြးေထြးလာပါသည္။
            'အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ေလ မြန္'
            ကုိကုိ႔စကားေၾကာင့္ ထားက မခံမရပ္ႏုိင္သလုိ ၀င္ေျပာသည္။
            'ကုိကုိ ရန္မစနဲ႔ေနာ္၊ ထားက မြန္႔ဘက္ကပဲ'
            'မဟုတ္ဘူး၊ ကုိကုိ တကယ္ ေျပာတာ။ မြန္႔ကုိ တကယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာပါ'
            'ေတာ္ပါေတာ့ ကုိကုိ၊ မြန္က ကုိယ္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းမွာ ကုိယ့္အား ကုိယ့္ကုိးၿပီး ႀကိဳးစား ရပ္တည္ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ'
            'ကုိကုိ႔ အသုိင္းအ၀ုိင္း ၾကားထဲမွာ မြန္ကေလး စိတ္ႏွလုံး ညႇိဳးခ်ဳံးေနရမွာ စုိးလုိ႔ တျဖည္းျဖည္း အေနေ၀းၿပီး ေသြးေအးသြားမယ့္ လမ္းကုိ ကုိကုိ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ'
            သူ ဘာေတြပဲ ေျပာေနသည္ျဖစ္ေစ အေရးမႀကိးေတာ့ပါ။ မြန္ဟာ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ရင့္က်က္ေျပာင္းလဲလာမွ မဟုတ္ဘူးဟု တစ္ဖက္သတ္ ေတြးထင္ယူဆခဲ့သည့္ သူ႔အျမင္ကုိလည္း ေစာဒက မတက္လုိေတာ့ပါ။
            ကုိကုိႏွင့္ေတြ႔မွ မြန္သည္ ကုိယ့္ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ကုိ ျပန္ျမင္လာသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ လက္တြဲဖုိ႔ စဥ္းစားတုိင္း ဘာေၾကာင့္ ေတြေ၀ေနခဲ့ရသည့္ အေျဖကုိ ယခုမွပင္ မြန္ သိသည္။ မြန္႔ႏွလုံးသား၏ အသံကုိ ျပန္လည္ နားေထာင္ရာတြင္ ပထမဆုံး အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ အၿမဲယွဥ္ၾကည့္ၿပီး လြဲမွားစြာ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္ကုိး။ ပထမဆုံး ေျပာင္းလဲမႈ ဆုိသည္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ႏွစ္ခါ မရွိႏုိင္သည္ပဲေလ။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မြန္႔ႏွလုံးသား၏ အသံကုိ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားေထာင္ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနပါၿပီ။
            မြန္႔အဖုိ႔ေတာ့ အခ်စ္ဦးဆုိတာ ႏွလုံးသားထဲမွာ နာက်င္စြာ စူးခဲ့ဖူးေသး ဆူးတစ္ေခ်ာင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။ 
               
Image and video hosting by TinyPic