VOA မွ က်ေနာ့္ဘေလာ့အေၾကာင္း အင္တာဗ်ဴး

http://burmese.voanews.com/content/yone-kalay-09-dec-2012/1600492.html


 

သားရဲ႕အေဖ

သူအရင္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူပုံစံေတြေျပာင္းေနတာကုိ က်မစၿပီး သတိထားမိတာက အိပ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွာေပါ့။

       က်မတုိ႔ အိမ္ေထာင္သက္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွာ ထူးထူးျခားျခားေျပာင္းလဲတာဆုိလုိ႔ သားေလးတစ္ေယာက္ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားေရာက္ရွိလာတာပါပဲ။ ခုဆုိ သားေလးက ၉လအရြယ္။ တီတီတာတာနဲ႔ ခုိးခုိးခစ္ခစ္ ရယ္သံေလးေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းေအာင္ အျပစ္ကင္းစင္ေနတယ္။

         က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္က်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး ပထမႏွစ္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ေနာက္ကုိ လုိက္ခဲ့ျခင္းပင္။ မိဘႏွစ္ပါးလုံးမရွိေတာ့တဲ့ က်မက အဘြားနဲ႔အတူေနရင္း တကၠသုိလ္တက္ရင္းက ပညာေရး တစ္ပုိင္းတစနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေလာကထဲ ေျခစုံပစ္၀င္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်မအသက္က ၁၈ႏွစ္။ သူက က်မထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ႀကီးၿပီး လက္ထပ္ၿပီးခါစကေတာ့ မုိးမျမင္ေလမျမင္ခ်စ္ခင္ခဲ့ၾကတယ္။

 သားေလးရၿပီးေနာက္ပုိင္း သူ႔ပုံစံေတြ တျဖည္းျဖည္းေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ အစက က်မမ်က္ရည္က သူ႔အတြက္ ပုလဲလုံးေလးေတြ ဆုံး႐ႈံးရမွာစုိးလုိ႔ တန္းဖုိးထားရသေလာက္ ခုေတာ့ က်မမ်က္ရည္ေတြက သူ႔အတြက္ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲေတြလုိပဲတဲ့။ သူမဘယ္ေလာက္ငုိငုိ သူဂ႐ုမစုိက္ေတာ့ဘူးတဲ့။

 ဟုိအရင္အခ်ိန္ေတြက ညခင္းအခ်ိန္ေတြမွာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာေနရင္း ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကုိ ႏွစ္ေယာက္အတူ ေရတြက္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက သူက က်မကုိ တကယ္ၾကင္နာပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ အခ်စ္တတ္ဆုံးက သူပဲလုိ႔ က်မ မွတ္ထင္ထားခဲ့ဖူးတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်မရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြက မွားတယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရေတာ့မလုိ။

      လရိပ္ေလးနဲ႔ ေအးျမတဲ့ ညေလးတစ္ညမွာေတာ့ သားေလးကုိသိပ္ၿပီး သူ႔ကုိ က်မ ပူဆာၾကည့္မိတယ္။ ဟုိးတစ္ခ်ိန္ကလုိ ၾကယ္ေတြေရတြက္ရေအာင္လုိ႔။ က်မအေျပာကုိ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္ၿပီး မင္း႐ူးေနလား…ဒီေလာက္ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီး ဘယ္လုိေရတြက္မလဲ… စိတ္ကူးမယဥ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ..။

က်မ သူ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိတယ္။ အခ်ိန္ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ဆုိတဲ့ ကာလက လူတစ္ေယာက္ကုိ ရင့္က်က္မႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ေအးစက္မႈေတြကုိ ေပးႏုိင္သလား။ အင္းေလ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေလာကမွာ မျဖစ္ႏုိင္တာရယ္လုိ႔မွ မရွိတာ။ သူက ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေနေပမဲ့ က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ သူေျပာသလုိ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္းတုန္းလား။

          အခ်ိန္ေတြၾကာလာတာနဲ႔အမွ် အေခၚအေျပာ၊ အျပဳအမူေတြက ေႏြးေထြးမႈမရွိေတာ့တာကုိ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္မႈတစ္ခုလုိေတာ့ က်မ မယူဆခ်င္ပါဘူး ေမာင္။ လက္ထပ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ ကာလတစ္ခုမွာကတည္းက နင္ေတြငါေတြနဲ႔ ေမာင္ သုံးႏႈန္းေနေပမဲ့ က်မကေတာ့ ခုခ်ိန္ထိ ေမာင္လုိ႔ ေခၚေနတုန္းပဲ။ ေနာက္လည္း ဒီအတုိင္းပဲ ေခၚခြင့္ရွိသမွ် ေခၚေနဦးမွာပါေလ။

          “သည္း…ဆုိတဲ့အဓိပၸာယ္က ကုိယ့္ရင္ထဲက အသည္းအသက္တမွ်ခ်စ္ရလုိ႔ အဲဒီလုိေခၚတာေပါ့ သည္းရဲ႕…” ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းက ေျပာတဲ့ သူ႔ရဲ႕ စကားသံေတြက က်မနားထဲမွာ နီးသြားလုိက္ ေ၀းလာလုိက္။ ေအာ္…ခုေတာ့.. နင္တစ္လုံး ငါတစ္လုံးနဲ႔ အရင္တုန္းက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့ ေလသံေတြက အခ်ိန္ကာလေတြ တုိက္စားသြားလုိ႔မ်ား မာေက်ာလာတတ္သလား… ေမာင္တုိ႔ေယာက္်ားေတြအေၾကာင္း က်မ မသိေတာ့ပါေလ။

           တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆုိတာ အႏုပညာတစ္ခုပဲတဲ့ေလ။ အဲဒီအႏုပညာကုိ က်မတုိ႔ မိသားစုေလးအတြက္ လွပေသသပ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းအႏုပညာျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ က်မတုိ႔ႀကိဳးစားလုိ႔ရႏုိင္သားပဲ ေမာင္။ ေမာင္တုိ႔ေယာက်္ားေတြရဲ႕အခ်စ္က အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေျပာင္းလဲလာတတ္သလားလုိ႔ က်မ ေမးခ်င္တယ္။

    ခုေနာက္ပုိင္း ေမာင့္ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြက ေနာက္က်လြန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ အလုပ္မ်ားလုိ႔ေနမွာပါလုိ႔ က်မ ေျဖေတြးေတြးမိတယ္။ ေမာင္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္တုိင္း သားေလးက အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။ မနက္ခင္း သားေလးႏုိးေနတဲ့အခ်ိန္က်ျပန္ေတာ့လည္း ေမာင္က အျပင္ကုိ ေစာေစာထြက္တတ္ေတာ့ ေမာင္တုိ႔သားအဖ ေတြ႕ခ်ိန္က အရမ္းကုိနည္းတယ္။ ၾကာေတာ့ သားက ေမာင့္ကုိ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္လာတာကုိ ေမာင္ကလည္း ဂ႐ုမစုိက္ခဲ့ပါဘူးေလ။

          တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သားသားနားနားေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့နဲ႔ အျပင္ထြက္ဖုိ႔သာ ေမာင္တစ္ေယာက္ စိတ္ေစာေနခဲ့တာပဲေလ။

          တစ္ရက္ သားေလးကုိယ္ေတြပူေနလုိ႔ ေဆးခန္းျပဖုိ႔ လမ္းထိပ္မွာရွိတဲ့ ေဆးခန္းကုိ အေျပးအလႊားေရာက္သြားမိတယ္။ ေမာင့္ကုိလည္း ဖုန္းဆက္ေျပာဦးမလုိ႔ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေမာင္ အလုပ္မ်ားေနတဲ့ၾကားက စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့ဘူး။ သားေလး အေျခအေနၾကည့္ၿပီး ေနာက္မွပဲ ဖုန္းဆက္ေတာ့မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးတာေၾကာင့္ရယ္ပါ။

          လမ္းထိပ္က အေထြေထြေရာဂါကုေဆးခန္းေလးရဲ႕ ဆရာ၀န္က ကေလးသီးသန္႔ဆရာ၀န္မဟုတ္ေပမဲ့ အၿမဲပဲ ကေလးေတြကုိ ဦးစားေပးတတ္ေတာ့ ေရာက္တယ္ဆုိ ၀င္ျပရတယ္။ သားေလးကုိ ေသေသခ်ာခ်ာစမ္းသပ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ အကူဆရာမေလးကုိ ေဆးေတြေပးဖုိ႔ေျပာေနတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေပးလုိက္တဲ့ေဆးေတြထဲက တစ္ခြက္ကုိ တုိက္ဖုိ႔ေျပာတာကုိ က်မ ေသေသခ်ာခ်ာလုိက္မွတ္ေနမိတယ္။ သားေလးအတြက္ လုိအပ္တဲ့ ေဆးတစ္မ်ဳိးက အဲဒီေဆးခန္းမွာ မရႏုိင္လုိ႔ တျခားမွာ ၀ယ္ရမယ္ဆုိၿပီး ဆရာ၀န္က ေဆးစာေရးေပးတဲ့ စာရြက္ေလးကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကုိင္ရင္ ေဆးခန္းထဲက ထြက္လာခဲ့တယ္။

          အျပန္မွာ သားေလးကုိခ်ီရင္း အလာတုန္းက အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့သားေဇာနဲ႔ စုိးရိမ္တႀကီးလာခဲ့တဲ့ လမ္းကေလးကုိ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာ လူငယ္စုံတြဲေလးေတြ ရယ္ရႊင္ၾကည္ႏူးလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ပန္းစီးႀကီးကုိင္လုိ႔။ တခ်ဳိ႕ေကာင္မေလးေတြလည္း အ႐ုပ္အႀကီးႀကီးေတြ ေပြ႔ပုိက္လုိ႔။ တစ္ေလာကလုံးမွာ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးပဲ ရွိတဲ့အတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္သြားလုိက္ၾကတာ ယုံၾကည္မႈအျပည့္နဲ႔ေလ။ ေအာ္ … ဒီေန႔က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ပဲ။ ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းက ဒီလုိေန႔မ်ဳိးမွာ ေမာင္နဲ႔ က်မ အခုလုိပဲ ကမၻာမွာ အေပ်ာ္ဆုံး လူသားႏွစ္ဦးျဖစ္ခဲ့တာပဲေလ။ ေမာင္က က်မအတြက္ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ ၀က္၀ံ႐ုပ္ႀကီးတစ္႐ုပ္ လက္ေဆာင္ေပးတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ က်မသာ ကံအေကာင္းဆုံး မိန္းကေလးလုိ႔ မွတ္ထင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေနရက္ေတြေပါ့။ ေမာင္ေပးခဲ့တဲ့ ေခ်ာကလက္ကုိ မစားရက္ဘဲ သိမ္းထားခဲ့မိတဲ့ က်မရဲ႕ အရင္က အျဖစ္ေတြကုိ သြားၿပီး သတိရေသးတယ္ ေမာင္။ ေမာင္သာ သိရင္ ႐ူးျပန္ၿပီလုိ႔ ဆုိဦးမလားပဲ။

          သားေလးအတြက္ေဆး၀ယ္ဖုိ႔ ေမာင့္ဆီဖုန္းဆက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အခုပဲ သြား၀ယ္ရင္ ေကာင္းမလားဆုိတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔ ေျခလွမ္းေတြက အိမ္အျပန္လမ္းရဲ႕ ဆန္႔က်င္ရာကုိ သားေလးကုိခ်ီရင္း ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ သားေလးကေတာ့ ခုနေဆးခန္းမွာ တုိက္ထားတဲ့ ေဆးအရွိန္နဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။

          လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံး အက်ႌဆင္တူစုံတြဲေကာင္ေလးေတြ ေကာင္မေလးေတြကုိၾကည့္ရင္း က်မ၀ယ္ရမယ့္ ေဆးဆုိင္ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဆရာ၀န္ေပးလုိက္တဲ့ ေဆးစာရြက္ကုိ ေဆးဆုိင္အေရာင္း၀န္ထမ္း မိန္းကေလးကုိေပးလုိက္ေတာ့ သူက စာရြက္ကုိတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး က်မကုိ ေဆးတစ္မ်ဳိးထုတ္ေပးတယ္။ ဘယ္ေလာက္က်လဲလုိ႔ က်မေမးလုိက္ၿပီးမွ စုိးရိမ္စိတ္တစ္ခုက ၀င္လာတယ္။ က်မပုိက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံသိပ္မက်န္ေတာ့။ သားတုိ႔အေဖေပးတဲ့ ေန႔စဥ္ေစ်းဖုိးထဲကက်န္ေငြေလးေတြကုိ စုထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ေသးေသးေလးက ခုန ေဆးခန္းမွာလည္း အေတာ္အသင့္ကုန္ခဲ့ၿပီ။ သားေလး ျမန္ျမန္ေနေကာင္းဖုိ႔ ေဆးတုိက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ အိတ္ထဲမွာ ပုိက္ဆံသိပ္မက်န္ေတာ့တာကုိ ေသခ်ာမစဥ္းစားမိခဲ့။

          ေဆးအေရာင္း၀န္ထမ္းမိန္းကေလးေျပာလုိက္တဲ့ ေငြပမာဏ က်မအိတ္ထဲမွာမရွိေတာ့။ ဘယ္တတ္ႏုိင္ေတာ့မလဲ။ သားတုိ႔အေဖျပန္လာမွ ၀ယ္ခုိင္းရေတာ့မွာပဲ။ သားေလးကုိတင္းတင္းေပြ႕ခ်ီလုိ႔ ေဆးဆုိင္ထဲက အထြက္ အျဖဴေရာင္၀က္၀ံ႐ုပ္ႀကီးတစ္႐ုပ္ပုိက္လုိ႔ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကုိ အမွတ္မထင္ေငးၾကည့္လုိက္မိတယ္။ စိတ္ထဲကေနလည္း ဒီအ႐ုပ္က အႀကီးႀကီး ဆုိေတာ့ ေစ်းလည္း ေတာ္ေတာ္ေပးရမွာပဲလုိ႔ တြက္ေနမိတယ္။ ေကာင္မေလး ကံေကာင္းတာပဲ။ သူ႔ခ်စ္သူက ေကာင္မေလးကုိ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္လုိ႔ျဖစ္မယ္လုိ႔ေတြးၿပီး သူ႔ေဘးကုိ ငဲ့အၾကည့္……

ကုိယ့္မ်က္လုံးေတာင္ ကုိယ္မယုံႏုိင္ သားေလးကုိေပြ႔ထားတဲ့ က်မလက္ေတြက ႐ုတ္တရက္အားကုန္သြားသလုိ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ယုိင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ၿပီး က်မႏႈတ္က အထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ဆုိ႔ဆုိ႔နစ္နစ္နဲ႔ အက္ကြဲထြက္သြားတာက….

သား.. ရဲ႕… အ...ေဖ …။

      

 လ၀န္းေလး

ျဖစ္ႏုိင္ရင္...

ျဖစ္ႏုိင္ရင္... ကုိယ္ခ်င္းစာတရားမရွိ ေျပာတတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ မဆုံေတြ႕ရပါရေစနဲ႔၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... အေသြးအေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းတတ္တဲ့ အေရခြံခၽြတ္လူတန္းစားေတြနဲ႔ ေ၀းရပါေစ၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... လူၿ႔ပိန္းေတြႀကီးစုိးတဲ့ ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမျဖစ္ပါေစနဲ႔၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... ငါတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ေမြးဖြားပါေစ၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... စကားအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာတတ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းေနႏုိင္ပါေစ၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... ေရႊရည္စိမ္၊ ေငြရည္စိမ္၊ ကြက္ၾကားဒီမုိကေရစီေတြနဲ႔ ေ၀းပါေစ၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... စစ္ပြဲေတြၾကားက ကေလးငယ္မ်ား၊ မိခင္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ၊
ျဖစ္ႏုိင္ရင္... ငါတုိ႔တုိင္းျပည္ အျမန္ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။

လ၀န္းေလး

(31-1-2013)