ဆရာ့ရဲ႕
စာေတြဖတ္ဖူး၊ ဆရာ့ကုိ အျပင္ပြဲေတြဘာေတြမွာ ေတြ႕ဖူးၿပီး ဆရာ့ကုိ ေလးစားေပမဲ့
ဆရာ့ကုိ အျပင္မွာ မႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္ ေမလဆန္းမွာေတာ့
ဆရာ့ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ကေန ေမာင္၀ံသသတင္းပညာသင္တန္း အပတ္စဥ္ (၂)အတြက္ သင္တန္းသားေခၚယူေတာ့
သင္တန္းတက္ဖုိ႔အတြက္ ဆရာ့ေမးလ္ကုိ ေပးပုိ႔ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာ့ဆီက
ေမလ ၁၄ရက္ေန႔မွာ သင္တန္းတက္ခြင့္ရေၾကာင္း ေမးလ္ျပန္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။
|
<<<<
maung wuntha <maungwuntha@gmail.com>
|
|
5/14/12
|
|
|
|
|
ေက်ာ့ေကခိုင္
ဇြန္ ၄ စမယ့္သင္တန္းအတြက္ လက္ခံေၾကာင္း ျပန္ၾကားပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ တက္ႏိုင္ရင္ ပထမပတ္က Journalism English ဒီေန႕မွ စသင္တယ္။
နက္ျဖန္ ၁၅-၅-၁၂ နံနက္ ၈နာရီမွ ၁၀နာရီ လာတက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အက်ိဳးရွိတဲ့
ပို႕ခ်ခ်က္ျဖစ္လို႕ ဒုတိယပတ္ ဖြင့္ခ်ိန္ကို မေစာင့္ဘဲ တက္ေစခ်င္တယ္။
ေမာင္၀ံသ >>>
ဆရာ့ရဲ႔ သတင္းစာပညာသင္တန္းေၾကာင့္ သတင္းစာပညာကုိ တက္ေရာက္ဖုိ႔အခြင့္အလမ္းရခဲ့တယ္။
သတင္းစာပညာကုိ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူငယ္ေတြအတြက္လည္း အခြင့္အလမ္းေကာင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္။
သင္တန္းကာလ သုံးလမွာ အပတ္စဥ္ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိဖြင့္တဲ့ တစ္ပတ္ငါးရက္သင္တန္းျဖစ္တယ္။
သင္တန္းစတက္ဖုိ႔ ဆရာ့ဆီ ေလွ်ာက္လႊာပုိ႔ကတည္းက ဆရာက သင္တန္းကုိ
(မျဖစ္မေနကိစၥမ်ဳိးကလြဲၿပီး) မပ်က္မကြက္ တက္ေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။
သင္တန္းစတက္ခြင့္
ရတဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ္သင္တန္းကုိေရာက္ေတာ့ သင္တန္းသားႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ေရာက္ေသးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာ့သင္တန္းက သင္တန္းအတြင္းေရးမွဴးအစ္မရယ္ သုံးေယာက္ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။
ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္ပဲ အက်ႌလက္ရွည္အျဖဴေရာင္နဲ႔ ခ်ည္လြယ္အိတ္အနီေရာင္ေလးလြယ္ၿပီး
ဆရာေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆရာက ေအးျမလန္းဆန္းတဲ့ အၿပံဳးနဲ႔
သင္တန္းသားအသစ္ ျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကုိ လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။
သင္တန္းမတက္ခင္တုန္းက
အင္းစိန္မွာေနတာဆုိေတာ့ သင္တန္းခ်ိန္ မနက္ ၈နာရီ ေရာက္ႏုိင္ပါ့မလားလုိ႔ ဆရာက
ေမးဖူးတယ္။ အခုေတာ့ အေစာႀကီးေရာက္ေနေတာ့ ဆရာအံ့ၾသေနပုံရတယ္။ ဆရာက
သင္တန္းသားတစ္ေယာက္ျခင္းဆီကုိ အၿမဲတမ္းဂ႐ုတစုိက္နဲ႔ အေလးအနက္ထားတတ္တယ္။ သင္တန္းမွာ
ေနမေကာင္းတဲ့သူရွိရင္ဆုိရင္ ေဆးအတင္းတုိက္ေလ့ရွိတယ္။
အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားတဲ့ ဆရာက သင္တန္းကုိ အခ်ိန္ေပးခဲ့တယ္။ ေန႔စဥ္ သင္တန္းသားေတြေတာင္
လူမစုံေသးဘူး ဆရာက သင္တန္းကုိ မနက္အေစာႀကီးေရာက္တယ္။ မနက္စာ(မုန္႔တစ္ခုခု)ကုိ
သင္တန္းေရာက္မွ စားေနတဲ့ ဆရာ့ကုိအၿမဲလုိလုိေတြ႕ရ တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းေရာက္လာတဲ့
သင္တန္းသားေတြကုိ ၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနရင္း ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိေ ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန႔
ဘာသတင္းေတြထူးလဲဆုိတာ ေမးတယ္။ ၿပီးရင္ သင္တန္းသားေတြ ေမးသမွ်ကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္
ေျဖေပးတတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ ဆရာရွင္းျပတာ နားလည္ရဲ႕လား၊ တကယ္နားလည္တာလားဆုိၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ
ေမးတတ္တယ္။
ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးသမုိင္း ၁၉၆၂ကေန ၁၉၈၈အထိေျပာရင္း ထင္ရွားတဲ့ သူေတြအေၾကာင္း
အရင္ဆုံး သင္တန္းသားေတြကုိ ေမးခြန္းေမးေလ့ရွိ တယ္။ သူ႔ကုိသိလား၊ ဘယ္လုိသိတာလဲ။
သူနဲ႔ပတ္သက္သမွ် သိသေလာက္ နည္းနည္းေျပာျပပါဆုိၿပီး ေမးေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိေမးၿပီးမွ
က်ေနာ္တုိ႔ သိမွတ္မွားေနတဲ့ ျပင္စရာအခ်က္ေတြကုိ ဆရာက
ျပည့္ျပည့္စုံစုံရွင္းျပေလ့ရွိတယ္။
မနက္တုိင္း သင္တန္းကုိ လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ ေပါ့ပါးဖ်တ္လတ္စြာနဲ႔
လန္းလန္းဆန္းဆန္းေရာက္လာတတ္တဲ့ ဆရာ့ကုိၾကည့္ရင္း အလုပ္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတာေတာင္ ဆရာက
လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ ဖ်တ္လတ္ေနလုိက္တာလုိ႔ စိတ္ထဲေတြးရင္း အားက်မိတယ္။
သင္တန္းကာလမွာ ဆရာ သတင္းမီဒီယာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပည္ပခရီးစဥ္ေတြသြားေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔
ဂ်ီေတာ့ခ္မွာေတြ႕ရင္ သင္တန္းအေျခအေန မ်က္ေျခမျပတ္ေမးျမန္းခဲ့တယ္။
‘သင္တန္းသားအားလုံးကုိ ဆရာသတိရတယ္၊ အားလုံး က်န္းမာပါေစ ဆုေတာင္းတယ္’ လုိ႔ အေ၀းကေန
သင္တန္းသားေတြကုိ က်ေနာ့္ဆီကတဆင့္ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆုိေလ့ရွိတယ္။ ‘ဒီကေန႔ သင္တန္းမွာ
လူစုံရဲ႕လား…’ လုိ႔ အေ၀းကေန သင္တန္းကုိစိတ္ပူေနတတ္တဲ့ ဆရာ။
ဆရာ့မွာ အဆုတ္ကင္ဆာလကၡဏာေတြ႕တယ္လုိ႔ စသိေတာ့ သင္တန္းသားေတြအားလုံးကုိ
ေျပာျပခဲ့တယ္။ ဆရာ စင္ကာပူမွာေဆးသြားစစ္ရင္း ေရာဂါကုိ အႏုိင္တုိက္ရင္း
လုပ္စရာရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ ဆက္လုပ္မယ္လုိ႔ တပည့္ေတြကုိေျပာတယ္။ ဆရာ့ကုိၾကည့္ရင္း
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိၾကည့္ရင္း ဆရာ့ေရာဂါက မေသခ်ာေသးပါဘူး…. စင္ကာပူမွာ
ေဆးစစ္ၾကည့္မွ ေသခ်ာသိမွာပါလုိ႔ ဆရာကျပန္ၿပီး အားေပးရွာတယ္။ ဆရာေရွ႕ေရာက္တုိင္း
ဆရာ့အတြက္ စိတ္ပူေန၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာကုိ ဘာမွမျဖစ္သလုိ ထိန္းခ်ဳပ္ေနမိတယ္။
ဆရာကေတာ့ တပည့္ေတြအားလုံးကုိ အားေပးတဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ျပန္ႏွစ္သိမ့္ေနေသးတယ္။
ေနာက္ပုိင္း စင္ကာပူမွာ ဆရာေဆးသြားစစ္တယ္။ ဟုိမွာ ေဆးကုေနရင္း လုိင္းေပၚမွာ
ဆရာနဲ႔ေတြ႕ျဖစ္ရင္ သင္တန္းအေၾကာင္းေတြ ေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သင္တန္းသားေတြအားလုံးကုိ
သတိရတဲ့အေၾကာင္း၊ က်န္းမာပါေစလုိ႔ ေမတၱာပုိ႔ေပးေနတယ္လုိ႔ မက်န္းမာတဲ့ ၾကားက
တပည့္ေတြကုိ စိတ္ပူၿပီး ဂရုတစုိက္နဲ႔ ေျပာရွာတယ္။
သင္တန္းကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆရာနဲ႔သာမက ဆရာ့မိသားစုနဲ႔ပါ
ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္စုိးကေလာင္နာမည္နဲ႔ ျပည္သူ႔ေခတ္မွာ
စာေတြေရးေနတဲ့ မလတ္ကုိ အျပင္မွာေတြ႕ေတာ့ ကုိယ့္အစ္မအရင္းလုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားခဲ့ရတယ္။
မလတ္ကုိ လူခ်င္းမသိခင္ကတည္းက မလတ္စာေတြ ဖတ္ၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ခဲ့ရတာ။
အျပင္မွာေတြ႕ေတာ့ လြတ္လပ္စုိးနာမည္နဲ႔ လုိက္ေအာင္ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔
အၿမဲေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနတတ္တယ္။
အန္တီကေတာ့ ဆရာ့ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ပီသစြာ စိတ္သေဘာထားေကာင္းၿပီး
ခ်စ္ခင္စရာေကာင္းတယ္။ အန္တီနဲ႔ ဆရာ့ကုိၾကည့္ရင္း သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ တစ္ေယာက္ကုိ
တစ္ေယာက္ ၾကင္ၾကင္နာနာေလးေလးစားစား ဆက္ဆံပုံေတြကုိ ေလးစားအားက်မိတယ္။
တစ္ရက္ ဆရာကီမုိသြင္းဖုိ႔ ရန္ကုန္အင္တာေနရွင္နယ္ဟုိတယ္ေအာက္ထပ္က MCOC ကုိ
အန္တီနဲ႔အတူ သင္တန္းအတြင္းေရးမွဴးအစ္မ(မသဲ)ရယ္နဲ႔ လုိက္သြားျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ ဆရာေဆးသြင္းေနတုန္း ဆရာေမာင္ေမာင္လိႈင္ရဲ႕
ကင္ဆာေရာဂါအေၾကာင္းသိေကာင္းစရာ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ျပခဲ့တယ္။
အဲဒီမွာ
ဆရာက စိတ္၀င္တစားနဲ႔ နားေထာင္ေနရင္း တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ မုန္ညင္းခါးလုိ႔
ဖတ္ျပရမယ့္အစား က်ေနာ္က မုန္႔ဟင္းခါးလုိ႔ မွားဖတ္မိပါေလေရာ။ အဲဒါကုိ ဖတ္ျပတဲ့သူ
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ေတာင္ သတိမထားလုိက္မိဘူး။ ဆရာက မုန္႔ဟင္းခါးက ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔
တည့္တယ္ဟုတ္လား။ အိမ္မွာ ခ်က္ခုိင္းၿပီး စားရမယ္ဆုိမွ မွားဖတ္မိမွန္းသိတယ္။
အဲေတာ့မွ… မုန္႔ဟင္းခါးမဟုတ္ဘူး ဆရာ…မွားဖတ္မိတာ အမွန္က… မုန္႔ညင္းခါး….
လုိ႔ေျပာၿပီး ရယ္စရာျဖစ္ခဲ့ေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းက
အခန္းက အရမ္းေအးတာေၾကာင့္ ဆရာ့အေႏြးထည္အက်ႌနဲ႔ အန္တီ့အေႏြးအက်ႌကုိ က်ေနာ္နဲ႔
သင္တန္းကအစ္မ (မသဲ)ကုိ ေပး၀တ္ထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ရက္မွာ က်ေနာ္ေကာ အဲဒီအစ္မပါ
ဖ်ားေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ရန္ကုန္မွာ ဆရာေဆးသြင္းဖုိ႔အတြက္ဆုိ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ အန္တီက ဖ်ားမွာဆုိးလုိ႔ဆုိၿပီး
မေခၚေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ပုိင္း
စင္ကာပူေဆးသြားကုၿပီး ျပန္လာတဲ့ ဆရာ့ကုိသြားေတြ႕ရင္ ဆရာက အလုပ္ေတြ အဆင္ေျပရဲ႕လား…
မိဘေတြေကာ ေနေကာင္းၾကလား… စတာေတြေမးတတ္တယ္။
ေနာက္ပုိင္း
ဆရာ ၀ိတုိရီယေဆး႐ုံတက္ေနရေတာ့ ဆရာ့ဆီ ႏွစ္ႀကိမ္ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ပထမတစ္ႀကိမ္သြားေတာ့
ဆရာ့ကုိ အရင္ျမင္ေနက်ထက္ အမ်ားႀကီး သိသိသာသာက်သြားတာကုိ ျမင္ရေတာ့
ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ စကားတစ္လုံးေျပာဖုိ႔ ခက္ခက္ခဲခဲအားယူေနရတဲ့
ဆရာ့ကုိၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲဆုိ႔နစ္ေနတယ္။
က်ေနာ္ရယ္
မသဲရယ္ ဆရာ့ကုတင္တစ္ဖက္ဆီထုိင္ရင္း က်ေနာ္က ဆရာ့ေျခေထာက္ေလးေတြကုိ ႏွိပ္ေပးေနမိတယ္။
သူနာျပဳဆရာမေလးက ဆရာရဲ႕ညာဘက္လက္ကုိ ႏွိပ္ေပးေနတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ဆရာ့က
မႏွိပ္နဲ႔ေတာ့...ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္း ႏွိပ္ေနရာကေန ရပ္လုိက္မိတယ္။
ေက်ာ့ေကခုိင္...ႏွိပ္... လုိ႔ဆရာေျပာလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ႏွိပ္ေပးတာ
ဆရာသက္သာလုိ႔ျဖစ္မယ္လုိ႔ ေတြးရင္း ဆရာအိပ္မေပ်ာ္ခင္အထိ ႏွိပ္ေပးေနမိတယ္။ တစ္ခါတရံ
မွိန္းေနရင္း ပါးစပ္ကေလးဟ ဟ သြားေတာ့ အန္တီက ဦးစုိးသိမ္း....
ပါးစပ္ပိတ္ထားေလဆုိၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကုိ ေစ့ေပးလုိက္ေတာ့မွ အသာျပန္ေစ့သြားတယ္။
ဆရာနဲ႔
စသိတဲ့ ပထမဆုံးအႀကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ က်ေနာ့္ကုိ ေက်ာ့ေကခုိင္လုိ႔ ေခၚတာပါပဲ။
သင္တန္းတက္ေနတုန္း ဆရာအပါအ၀င္ မလတ္တုိ႔ အန္တီတုိ႔က က်ေနာ့္ကုိ ေက်ာ့...လုိ႔ပဲ
ေခၚၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက မွတ္မွတ္ရရ ဆရာက ေက်ာ့ေကခုိင္လုိ႔ နာမည္အျပည့္အစုံကုိ
ေနာက္ဆုံးေခၚခဲ့တယ္။
ေနာက္ထပ္
တစ္ခါ၀ိတုိရိယကုိ ထပ္ေရာက္တာက ၈ေလးလုံးအထိမ္းအမွတ္ေန႔ကပါပဲ။ အဲဒီေန႔မတုိင္ခင္
ေဆး႐ုံမွာ ညဘက္ဆရာ့အနားမွာေစာင့္ေပးေနတဲ့ ဆရာ့တပည့္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကုိစုိးထြဋ္ကုိ
၈ေလးလုံးေန႔က်ရင္ ေဆး႐ုံနဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ MCC ခမ္းမကုိ ၀ွီးခ်ဲနဲ႔
သြားမယ္ေျပာေနတယ္လုိ႔ အဲဒီအစ္ကုိေျပာျပလုိ႔ သိရတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီေန႔က ၈ေလးလုံးပြဲကေန
ဆရာ့ဆီေရာက္သြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ပထမလာတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ေတာင္ မတူေအာင္ကုိ ဆရာ့အေျခအေနက
အားရစရာမေကာင္းပါဘူး။ ဆရာ့သမီးႀကီးမထုိက္ ေဖေဖႀကီး တပည့္ေတြ လာတယ္...လုိ႔ေျပာေတာ့
ဆရာ မ်က္လုံးေလးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ျပန္မွိန္းသြားတယ္။
ကုိစုိးထြဋ္က
ဆရာ...က်ေနာ္တုိ႔ ၈ေလးလုံးပြဲကလာတာဆုိေတာ့ ဆရာ့ႏႈတ္က တစ္ခုခုကုိ ရြတ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔
ေသခ်ာနားစုိက္ေထာင္ၾကည့္ေတာ့မွ လူစည္လားလုိ႔ ေမးတာမွန္း သိရတယ္။ ကုိစုိးထြဋ္က
လူစည္တယ္...ဆရာ။ ပန္းခ်ီျပခန္းေတြ၊ ဓာတ္ပုံျပခန္းေတြနဲ႔ ABSDF အဖြဲ႔က
အမွတ္တရျပခန္းေတြပါရွိတယ္...လုိ႔ေျပေတာ့ ဆရာ့မ်က္ႏွာက ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးၿပံဳးေနတယ္။
ျပန္လာေတာ့
ဆရာစိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာစုိးလုိ႔ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ျပန္လာၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာ့ကုိ
ေနာက္ဆုံးေတြ႕ျခင္းပဲဆုိတာ မသိခဲ့ဘူး။
ၾသဂုတ္လ
၁၁ရက္ေန႔ မနက္ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္ ဆရာ့အနားမွာေနတဲ့ ကုိစုိးထြဋ္ဆီက ဖုန္း၀င္လာတယ္။
မနက္ေစာေစာစီးစီး အေရးတႀကီးကိစၥကလြဲရင္ ဆက္စရာအေၾကာင္း မရွိတာမုိ႔ အဲဒီဖုန္းကုိ
ကုိင္ရမွာေၾကာက္ေနမိတယ္။ ကုိင္လုိက္ေတာ့လည္း ညီမေလးေရ... ဆရာ မနက္ေျခာက္နာရီ ၁၅က
ဆုံးၿပီေနာ္....တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပထမဆုံးေျပးျမင္မိတာက အန္တီ့ကုိ။ ကုိစုိးထြဋ္
... အန္တီအဆင္ေျပရဲ႕လားဟင္... အန္တီေနေကာင္းလားလုိ႔ ေမးမိတယ္။ အဲဒီေန႔က ေက်ာက္တန္းျပန္ေရာက္ေနတဲ့ေန႔မုိ႔
ေက်ာက္တန္းကေန ေဆး႐ုံကုိ အခုခ်က္ျခင္းလာခဲ့မယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့
ေဆး႐ုံကုိ သြားဖုိ႔အခ်ိန္မမီေတာ့ဘူး။ ဆရာ Body ကုိ အေအးတုိက္ကုိပုိ႔ေနၿပီတဲ့။
ဘားလမ္းအိမ္ကုိပဲ လာခဲ့လုိက္ေတာ့ဆုိေတာ့ ဘားလမ္းအိမ္ကုိ မနက္ ၈နာရီေနာက္ပုိင္းေလာက္ေရာက္တယ္။
အဲဒီမွာ
ဆရာမရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ လက္မခံႏုိင္ေသးတဲ့ အန္တီ့ကုိၾကည့္ရင္း
ကုိယ္ပါမ်က္ရည္မဆည္ႏုိင္ေအာင္ စိတ္ထိခုိက္ေၾကကြဲရတယ္။
ဆရာေရ....
ၾသဂုတ္လမွာ ေသမင္းက အေကာင္းႀကိဳက္လြန္းတယ္လုိ႔ သူမ်ားေတြက ေျပာၾကတယ္။
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာ ဂ်ာနယ္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ၾသဂုတ္လက ၀မ္းနည္းေၾကာင္းေတြ အထပ္ထပ္နဲ႔ပါ
ဆရာ။ ၾသဂုတ္တေစၦက ျပည္သူအမ်ားရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြကုိ ေသာက္သုံးၿပီး လူမုန္းမ်ားလုိ႔
သူ႕ရဲ႕ ၾသဂုတ္က အဆုံးသတ္မလွခဲ့ပါဘူး ဆရာ။
က်ေနာ့္ရဲ႕
ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ Close Friends List ထဲမွာ လူႏွစ္ဦးရွိတဲ့အထဲမွာ တစ္ဦးက ဆရာပါ။
ဆရာရဲ႕ ေျပာခ်င္လြန္းလုိ႔က႑ကုိ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္မွာတင္တုိင္း က်ေနာ့္ကုိ သတိတရနဲ႔ tag
ေပးခဲ့တယ္။ ဆရာနဲ႔ေတြ႕ရင္ သမီးကုိ ဆရာ tag ေပးထားတဲ့ေဆာင္းပါး ဖတ္ျဖစ္လားလုိ႔
ေမးတတ္ပါတယ္။
ခုေတာ့
ဆရာရဲ႕ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္အေကာင့္ေလးက active မျဖစ္တာၾကာေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ Close Friends
List ထဲမွာ ဆရာရွိေနတုန္းပဲ။ ဒီထဲမွာမွမဟုတ္ဘူး ဆရာက က်ေနာ္တုိ႔ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ
မေမ့ႏုိင္တဲ့ ေလးစားခ်စ္ခင္ရတဲ့ ဆရာအျဖစ္ တစ္သက္လုံးတည္ရွိေနမွာပါ။
က်ေနာ္တုိ႔
လြမ္းေနရဦးမွာပါ ဆရာ....
................................................
...............................................
...............................................။
