ဓႏုရာသီဖြားေတြဟာ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔နဲ႔ ၾကည္ၾကည္သာသာေလးေနဖုိ႔ထက္ စိတ္ေကာက္တာ၊ ျပႆနာရွာတာ၊ အႏုိင္က်င့္တာေတြကုိသာ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္တဲ့။ အစ္မတေယာက္က ေပးဖတ္တဲ့ ဓႏုရာသီဖြားေတြအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္မွာပါ။ အေၾကာင္းအရာေတြက အတိအက်ေတာ့ မဟုတ္ေပမဲ့ အဲဒီသေဘာမ်ဳိးေတြပါပဲ။ အဲဒီစာအုပ္ပါ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ လက္ခံတာ လက္မခံတာ အပထား။
က်ေနာ္မွတ္မိသေလာက္ ငယ္ငယ္ကတည္းကကုိ က်ေနာ့္ကုိ သိပ္ခ်စ္ၾကတဲ့ ဦးေလးေတြကုိ ေန႔စဥ္လုိလုိ စိတ္ေကာက္ေနက်။ ေမေမတုိ႔ ေမာင္ႏွမငါးေယာက္မွာ ေမေမတေယာက္သာ မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီီီး ေလးေယာက္က ေယာက္်ားေလးေတြျဖစ္ေတာ့ အဲဒီဦးေလးေတြ အလယ္မွာ ခ်စ္စရာ၊ စေနာက္ခ်င္စရာ ကေလးေလးအျဖစ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။
သူတုိ႔ေတြရဲ႕ အလုိလုိက္မႈေတြက တခုခုအလုိမက်ရင္ စိတ္ေကာက္တတ္ေအာင္မ်ား သင္ေပးသလားပဲ။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က သိပ္စိတ္ေကာက္ခဲ့တာ။ ထစ္ခနဲရွိ စိတ္ေကာက္ၿပီ။ လုိခ်င္တာ မရရင္လည္း စိတ္ေကာက္၊ ေျပာသလုိ မလုပ္ေပးရင္လည္း စိတ္ေကာက္၊ က်ေနာ့္ကုိ ခ်စ္လုိ႔ စ ရင္လည္း စိတ္ေကာက္။ သူတုိ႔အခ်စ္ဆုံး အစ္မရဲ႕ ကေလးျဖစ္ေလေတာ့ သိပ္လည္းခ်စ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္ တကၠသုိလ္တက္တဲ့အခ်ိန္အထိ ဖိနပ္ကအစ သူတုိ႔၀ယ္ေပးတုန္း။ သူတုိ႔အက်ႌေတြထဲမွာ က်ေနာ္ ႀကိဳက္တဲ့အက်ႌေတြကုိ ယူ၀တ္တုိင္း အဲဒီရွပ္အက်ႌပြပြႀကီးေတြနဲ႔ ကုိ႔႐ုိ႕ကားရား ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္ကုိ ေမေမက အၿမဲမ်က္စိစပါးေမႊးစူးေလ့ရွိတယ္။ အဲလုိအက်ႌေတြ၀တ္တုိင္း အဆူခံရတယ္။
ငယ္ငယ္က ၾကည့္မွန္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္မွာ အမွတ္တရျဖစ္စရာ ကိစၥတခုရွိခဲ့တယ္။ ေမေမက က်ေနာ့္ကုိ ေလးေလးတုိ႔ဆီမွာ စာသင္ဖုိ႔ ဖြားဖြားအိမ္ကုိ ပုိ႔ထားတယ္။ အဲဒီလုိ စာသင္ရင္လည္း တေန႔မွ မငုိရတဲ့ေန႔ဆုိတာ မရွိဘူး။ နည္းနည္းေလး ဆူလုိက္တာနဲ႔ ၀မ္းနည္းၿပီး မ်က္ရည္ေတြေတြက်တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကုိ အငယ္ဆုံး ဦးေလးက စိတ္မရွည္တတ္ပါ။ သူ႔အထက္ ေလးေလးကေတာ့ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ သင္ေပးတတ္တယ္။
အခုက်ေနာ္ေျပာမယ့္ ငယ္ငယ္က မွန္ အမွတ္တရကိစၥဆုိတာ ေျပာရရင္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ
ရွက္မိသား။ က်ေနာ္ သုံးတန္းအရြယ္ေလာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ တရက္ ဖြားဖြားက သူသြားစရာတခုရွိေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ အားေနတဲ့ က်ေနာ့္ကုိ သူနဲ႔အတူေခၚသြားမယ္လုိ႔ေျပာပါတယ္။ အဲဒီကုိသြားဖုိ႔ လူႀကီးေတြက သနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီးခ်ိန္မွာ ေခါင္းကုိ က်ေနာ့္ဘာသာ ၿဖီးပါတယ္။ ဖြားဖြားတုိ႔အိမ္က ေတာ္ေတာ္ကုိ ျမင့္ပါတယ္။ ေျခတံျမင့္ျမင့္နဲ႔ အိမ္ေအာက္ထပ္က ေျခာက္ေပနီးနီးေလာက္ျမင့္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က အေပၚထပ္မွာ မွန္တခ်ပ္နဲ႔ အိမ္ေနာက္ဘက္အခန္းက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတက္ကာ အိမ္အျပင္ကုိ ေက်ာေပးၿပီး ေခါင္းၿဖီးေနခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဘယ္လုိက ဘယ္လုိျဖစ္သြားတယ္ မသိ။ လြင့္ခနဲ႔ ျဖစ္ၿပီး ရင္ထဲမွာေအးခနဲေနလုိက္ၿပီး သတိထားမိလုိက္ေတာ့ လူကေျမႀကီးေပၚေရာက္ေနၿပီ။
က်ေနာ္ အိမ္ေနာက္ျပတင္းေပါက္က က်သြားတယ္ဆုိ အိမ္ေရွ႕မွာ ထုိင္ေနၾကတဲ့ က်ေနာ့္ဦးေလးႏွစ္ေယာက္သား က်ေနာ္က်သြားၿပီလုိ႔ ေအာ္ရင္း တေယာက္က က်ေနာ္က်သြားတဲ့အေပါက္ကေနပဲ ေခြေခြေလးျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အနီးကုိ ၀ုန္းခနဲ႔ဆုိ ခုန္ခ်လုိက္ပါတယ္။ အငယ္ဆုံး ဦးေလးကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေလွကားကေန အိမ္ေခါင္းရင္းကေနပတ္ၿပီး က်ေနာ့္ထံကုိ အေျပးလာပါတယ္။ စုိးရိမ္ပူပန္ေနတဲ့ သူတုိ႔ေတြဟာ က်ေနာ့္ကို ဘယ္နားဒဏ္ရာရသြားလဲဆုိတာ အလုအယက္ ရွာေဖြေနၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက နဖူးနဲ႔ ေျခေထာက္မွာ နည္းနည္းေလးပြန္းသြားတာကလြဲၿပီး ဒဏ္ရာႀကီးႀကီးမားမား မရခဲ့။
အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဦးေလးႏွစ္ေယာက္စလုံး က်ေနာ့္ကုိ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔ စ ေနာက္ဖုိ႔ သတိမရၾကေပမဲ့ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ မွန္ၾကည့္ရင္း ျပတင္းေပါက္က ျပဳတ္က်တာကုိ ဟာသလုပ္ရင္း စ ေနာက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္က အငယ္ဆုံးဦးေလးကုိ စကားနာထုိးခဲ့ေသးတယ္။ ေလေလးတုိ႔မ်ား က်ေနာ္ျပဳတ္က်သြားတာကုိ အိမ္ေရွ႕ကေန ပတ္ေျပးႏုိင္ေသးတယ္ေနာ္။ အဲဒါ ေလးေလးတုိ႔ က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆုိတာ စမ္းသပ္မႈတခုပဲလုိ႔ ျပန္ေခ်ပခဲ့ေသးတယ္။
ေနာက္ႀကံဳႀကိဳက္တဲ့အခါတုိင္း အငယ္ဆုံး ဦးေလးကုိ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ေျပာၿပီး စိတ္ေကာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက စိတ္ေကာက္တဲ့သူေတြက က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ။
အခု က်ေနာ့္မွာ ကုိယ္ပြားေလးတေယာက္ရွိတယ္။ သူက က်ေနာ့္ရဲ႕ အေကာင္းအဆုိးေတြကုိ မွ်ေ၀ခံစားေပးတတ္တဲ့ သူေပါ့။ အေကာင္းအဆုိးဆုိေပမဲ့ က်ေနာ့္အဆုိးေတြသာ မၿငီးမညဴႀကံဳရတဲ့သူပါ။ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကုိ အရိပ္အကဲကုိ ဖတ္တတ္လြန္းတဲ့ သူက က်ေနာ့္ရဲ႕ ကုိယ္ပြားတေယာက္ပါပဲ။ က်ေနာ္ေျပာသမွ်ကုိသာ နားေထာင္ေပးတတ္ၿပီး က်ေနာ့္အတြက္ အေျဖခက္မယ့္ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြကုိေတာ့ သူမေမးတတ္ပါဘူး။ တခါတေလမွာ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ေရွ႕ကုိ က်ေနာ္ေရာက္သြားတတ္တဲ့အခါတုိင္းမွာ တျခားက သယ္လာတဲ့ မေက်နပ္တာေတြကုိ သူ႔ဆီမွာ ပုံခ်တတ္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ အက်င့္ဆုိးေတြကုိလည္း သူ မၾကာခဏခံရတတ္တယ္။ တျခားေၾကာင့္ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကုိလည္း သူ႔ေၾကာင့္လုိလုိ ဖန္တီးလုိက္ခ်ိန္တုိင္း ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိျဖစ္ၿပီး ပ်ာယာခတ္သြားတတ္တယ္။
က်ေနာ့္ အစ္မတေယာက္လုိ ခ်စ္ရတဲ့ အစ္မကေတာ့ ဓႏုရာသီဖြားေတြက ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြကုိ အၿမဲပဲ စိတ္ေကာက္တယ္၊ အႏုိင္က်င့္တယ္၊ သ၀န္တုိတတ္တာ သဘာ၀ပဲလုိ႔ေျပာတတ္တယ္။ တခါတေလ က်ေနာ္စိတ္ဆုိးေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ… 'ဟင္း..ေနာ္… ဓႏုရာသီဖြား…သတိထားပါ။ အဲဒီလုိလုပ္ေနလုိ႔ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ေ၀းသြားလိမ့္မယ္' တဲ့။
က်ေနာ္ ယုံၾကည္တာတခုေတာ့ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ကုိယ္ပြားေလးကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာမဆုိ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ေဘးကေန အေ၀းထြက္မသြားဘူးလုိ႔ ယုံၾကည္ေနမိပါတယ္။ အစ္မေျပာတာလည္း မွန္သလုိလုိပါပဲ။ တျခားသူေတြနဲ႔ဆုိ ပုံမွန္ေနတတ္ေပမဲ့ ခ်စ္တဲ့သူေတြဆုိရင္ ဆုိးႏြဲ႕တတ္တဲ့ က်ေနာ္က ဓႏုရာသီဖြားျဖစ္ေနလုိ႔တဲ့ေလ။
အခု က်ေနာ္စိတ္ေကာက္တဲ့ သူေတြကလည္း က်ေနာ္သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူေတြ။ လက္ႏွစ္ဖက္ေထာင္လုိ႔မွ က်ေနာ္စိတ္ေကာက္တဲ့သူ၊ ဆုိးမိတဲ့သူ အေရအတြက္က လက္ဆယ္ေခ်ာင္းေတာင္ မျပည့္ေသးဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္ အရမ္းႀကီးဆုိးတဲ့သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ထင္တာပဲေနာ္။ အဟဲ။
No comments:
Post a Comment