က်ေနာ္ကေလးဘ၀က က်ေနာ့္ေမေမက က်ေနာ္ကုိ မခ်စ္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ က်ေနာ့္ညီမေလးနဲ႔ယွဥ္ရင္ က်ေနာ့္ကုိ ေမေမက နည္းနည္းေလးပဲ ခ်စ္တယ္လုိ႔ အထင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ခဏခဏအ႐ုိက္ခံရတာကုိး။
အ႐ုိက္ခံရတာေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရင္းကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ေခါင္းမာလုိ႔၊ စိတ္ႀကီးလုိ႔၊ စာက်က္ပ်င္းလုိ႔၊ အိပ္ယာထေနာက္က်လုိ႔စတဲ့ အေၾကာင္းေပါင္းစုံေၾကာင့္ရယ္ပါ။ ညီမေလးနဲ႔ က်ေနာ္ အျပစ္တခုခုလုပ္မိလွ်င္ ထုံးစံအတုိင္း ေမေမက တုတ္တေခ်ာင္းေကာက္ကာ ႐ုိက္မည္ျပင္လွ်င္ ညီမေလးကေတာ့ အ႐ုိက္ခံလြတ္ေအာင္ ထြက္ေျပးပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္သာ ေပကပ္ကပ္ပုံစံနဲ႔ က်န္ရစ္ၿမဲ။ ဒီေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံးရဲ႕ အျပစ္အတြက္ ေမေမရဲ႕ေဒါသက က်ေနာ္ရဲ႕ေျခသလုံးေပၚကုိ တင္လုိက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ေမေမသနားညႇာတာေအာင္ေျပာဖုိ႔ေ၀းလုိ႔...
ႏႈတ္ကေန 'ေသေအာင္႐ုိက္ ေမေမ... ေသေအာင္႐ုိက္' လုိ႔ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ေျပာတတ္တဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ေမေမက ေဒါသေတြပုိထြက္လုိ႔ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ့္ေျခသလုံးမွာ အ႐ႈိးေတြသာ တင္က်န္ခဲ့။
ညီမေလးကေတာ့ ေမေမစိတ္ဆုိးေျပေလာက္တဲ့အခ်ိန္မွ ေမေမေရွ႕မွာ ျပန္ေပၚလာတတ္တယ္။ အသားနာေနေသာ က်ေနာ္က တခါတေလက်ျပန္ေတာ့ ေမေမစိတ္ဆုိးေျပမွ ျပန္လာတတ္တဲ့ ညီမေလးကုိ ႐ုိက္ဖုိ႔ ေျပာမိတယ္။ ေမေမကေတာ့ က်ေနာ္ေျပာတာကို ျပံဳး႐ုံသာျပံဳးတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ မေက်မနပ္နဲ႔ေပါ့။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က အေၾကာက္ဆုံးက ေမေမစိတ္ဆင္းရဲမွာကုိပင္။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ပဲ ေမေမစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ေမေမက က်ေနာ့္ကုိ မိန္းကေလးပီပီသသေလးနဲ႔ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေလး ေနေစခ်င္တယ္။ ကစားရင္လည္း အုိးေလးေတြခြက္ေလးေတြ၊ အ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ၿပီး ကစားေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကလည္း အဲဒီလုိကစားရတာ မႏွစ္သက္။ ၀မ္းကြဲအစ္ကုိနဲ႔အတူ ေျပးေျပးလႊားလႊားကစားခ်င္သူ။ ေသနက္ပစ္လုိက္၊ လူဆုိးဖမ္းတမ္း ကစားလုိက္ ၿပီးရင္ ငွက္ပစ္လုိက္၊ ငါးမွ်ားလုိက္ လုပ္ရတာကုိ က်ေနာ္က သေဘာက်။ ကဲ... လုံး၀ကုိ ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲေနာ္။ ေမေမက အဲသလုိလုပ္ေနတဲ့ က်ေနာ့္အတြက္ စိတ္မဆင္းရဲ ခံႏုိင္႐ုိးလား။ ဒီေလာက္ သူ႔စိတ္တုိင္းက် မျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ေမေမစိတ္ပ်က္မိမွာေပါ့။
No comments:
Post a Comment