ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ က်ေနာ္

က်ေနာ္ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေရးဖုိ႔ မရည္ရြယ္ခဲ့ပါဘူး။ အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာက ကုိယ့္အတြက္ ဒါ့ထက္ပုိၿပီးေျပာရင္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူ… အဲဒီႏွစ္ဦးတည္း သက္ဆုိင္တဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလုိ႔ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ဟာ အမ်ားနဲ႔ယွဥ္ၿပီး ေျပာရင္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ စိတ္ခံစားခ်က္ ေတြဟာပဲ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ၿပီး ေလးနက္ျခင္း အတိျဖစ္ေနျပန္ေလရဲ႕။

က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အခ်စ္ရဲ႕အလစ္အငုိက္တုိက္ခုိက္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရဖူးတယ္ေလ။ ခ်စ္တတ္ခဲ့တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလြမ္းဆုိတာလည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဖက္လဲတကင္းျဖစ္ခဲ့ျပန္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေလးနက္မႈေတြကုိ သူ႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္သိခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကုိယ္ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသမိတယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ အခ်စ္ဆုိတာကုိ ဘာမွန္းမသိခင္ အခ်ိန္ေတြတုန္းက ‘ခ်စ္တယ္’ ဆုိတဲ့စကားက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရယ္စရာ၊ သေရာ္စရာစကားတခြန္းမွ်ပါပဲ။ ဘာတဲ့…ခ်စ္တယ္ ဟုတ္လား…။ အဲဒါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ ခ်စ္ေနတာပါ။ အဲသလုိ က်ေနာ္ေျပာေနက်။ ေဖာင္းပြေနတဲ့ အတုအေယာင္ခ်စ္ျခင္းေတြကုိ က်ေနာ္ျမင္ရ၊ ေတြ႔ရ၊ ၾကားရဖန္မ်ားလာေတာ့ အဲဒီအခ်စ္ဆုိတာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ လက္မခံႏုိင္ တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက က်ေနာ္ဟာ စစ္မွန္တဲ့ခ်စ္ျခင္း ဆုိတာနဲ႔ တေန႔ေန႔ၾကံဳေတြ႔ ရမယ္လုိ႔ ေတြးေတာင္မၾကည့္ခဲ့မိဘူး။

က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြက အသက္ရွင္ဖုိ႔ေလာက္သာ ပုံမွန္အလုပ္လုပ္ေနတယ္လုိ႔ပဲ အထင္ေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီထက္ပုိထူးမလာႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေတြကေတာ့ ေျပာတယ္။ ‘အေျပာမႀကီးေလနဲ႔…’တဲ့။

တကယ္လည္း သူတုိ႔ေျပာသလုိ က်ေနာ္အေျပာႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာကုိ မေတြ႔ခင္အခ်ိန္က အခ်စ္ဆုိတာကုိ က်ေနာ္မယုံၾကည္ဘူး။ ခ်စ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားတခြန္းကုိ အလြယ္တကူသုံးႏႈန္းေနၾကတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ အခ်စ္ဆုိတာ ခံစားနားလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်စ္ဆုိတာ တကယ္ရွိတာပါလားဆုိတာ လက္ခံလုိက္မိတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ က်ေနာ္ အခ်စ္ကုိ ယုံၾကည္လာမိလုိ႔ေလ။

အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာက က်ေနာ္မသိလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ၀င္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္ သတိျပဳမိ လုိက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားမွာ အျမစ္တြယ္ေနခဲ့ၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္လက္မခံ ခ်င္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အဲဒီ အရာကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ယူပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်စ္ဆုိတဲ့အရာကုိ က်ေနာ္ဖယ္ထုတ္လုိက္ရင္ က်ေနာ့္ႏွလုံးသားကုိပါ အဆစ္ေပးလုိက္ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္လက္ေလွ်ာ့ လုိက္မိတယ္။

အဲဒီအခ်စ္ဆုိတာကုိ မယုံၾကည္ခဲ့တဲ့ က်ေနာ္က ဘာေၾကာင့္ သူ႔ကုိ က်ေနာ္ခ်စ္ခဲ့တာလဲ…။ ဒီေမးခြန္းက က်ေနာ္ခဏခဏ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးရတဲ့ ေမးခြန္းတခုပါပဲ။ ဒီလုိေမးတုိင္းလဲ အေျဖကတခုတည္း။ သူက ႏွလုံးသားလွလုိ႔တဲ့ေလ။ က်ေနာ္ေလ… သူစိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္တာကုိပဲ ျမင္ခ်င္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မ်ဳိးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္သူ႔ဘက္မွာအျမဲရွိမယ္။ သူေပ်ာ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ က်ေနာ့္ကုိ သတိမရရင္ ေက်နပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူ၀မ္းနည္းတဲ့အခါမ်ဳိး မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ သတိရေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္လည္း သူနဲ႔ထပ္တူ ခံစားေနမွာကုိေလ။

က်ေနာ္ ထမင္းစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူေကာ ဒီအခ်ိန္မွာ ထမင္းမွ စားၿပီးရဲ႕လား…၊ သူ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား…၊ သူ အလုပ္ေတြ ပင္ပန္းေနမလား…၊ သူ႔မွာ စိတ္႐ႈပ္စရာေတြမ်ား ရွိေနမလား ဆုိတဲ့… ဆုိတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႔အတြက္ ပူပင္တတ္ခဲ့တယ္။ သူေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္... ဆက္ၿပီး က်ေနာ္မေတြး ရဲေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ သိပ္ခ်စ္ေနခဲ့တာလား…။

က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ သူ႔ဆီက ဘာျပန္ေမွ်ာ္လင့္လဲ...ဟုတ္လား…။ က်ေနာ္သူ႔ဆီက ေမွ်ာ္လင့္မိတာက သူ႔ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိပါပဲ။ သူေပ်ာ္ရႊင္တယ္ဆုိ က်ေနာ္ေက်နပ္တယ္။ ဒီထက္ပုိၿပီး က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါဟာ ေသခ်ာပါရဲ႕လား။ တေန႔ေန႔မွာ က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ ညာေနမ်ားလားဆုိတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ေမးမိခဲ့ရင္… က်ေနာ္ဒီေလာက္ပဲ အတၱႀကီးခ်င္ပါတယ္လုိ႔…။

မွတ္ခ်က္ - ပုံကုိ ဂူဂဲလ္မွယူပါသည္။