က်ေနာ္ရဲ႕ အႀကိဳက္ဆုံးေတြထဲမွာ ေကာ္ဖီလည္းပါတယ္။ မုိးေအးေအးေလးမွာ ေကာ္ဖီပူပူေလး တခြက္ရယ္ စာအုပ္ေကာင္းေကာင္းေလးတအုပ္ရယ္ရွိရင္ က်ေနာ္ဘ၀မွာ ၿပီးျပည့္စုံေနၿပီလုိ႔ေတာင္ ထင္ခဲ့တာဗ်။ အဲ…ေႏြရာသီက်ျပန္ေတာ့လည္း (Ice Coffee) ေကာ္ဖီေအးေလးနဲ႔ ရင္ထဲက အပူ၊ အျပင္က အပူဒဏ္ေတြကုိ ကာကြယ္ေနက်။ :) ။ က်ေနာ္ေသာက္ခဲ့ဘူးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြထဲမွာ ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ေတာ့ ရွိခဲ့ဘူးတယ္ဗ်။ အခုေျပာမွာက ပထမအႀကိမ္အမွတ္တရျဖစ္ေစတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ရဲ႕ အေၾကာင္းပါ။ အဲဒီေကာ္ဖီတခြက္ကုိ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေန႔စြဲေလးကေတာ့ ၁၉.၁.၂၀၁၀ေန႔ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာလူထုဦးလွရဲ႕ ႏွစ္တရာျပည့္ဂုဏ္ျပဳအမွတ္တရ လူငယ္စာဖတ္၀ုိင္း အခမ္းအနား မွာပါ။ ေနရာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္ ႏွလုံးသားတည္ရာေပါ့။
က်ေနာ္ရယ္ က်ေနာ့္ဆရာရယ္ အန္ကယ္ဦးေအးသာေအာင္ရယ္ ၿပီးေတာ့ ဒီခ်ဳပ္က အန္ကယ္ဦးအုန္းႀကိဳင္ရယ္(အန္ကယ့္ကုိ အဲဒီေန႔မွ ျမင္ဖူးတာပါ)၊ ေနာက္တေယာက္က က်ေနာ္လည္း နာမည္မသိပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အ၀င္မွာ ကင္မရာေတြတကုိင္ကုိင္နဲ႔ ဓာတ္ပုံေတြ႐ုိက္တဲ့ အဖြဲ႔ေတြလည္းရွိသဗ်။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ပုံပါမွာစုိးလုိ႔ အနားကလူေတြနဲ႔ အတင္းလုိက္ကြယ္တာေပါ့။ အခမ္းအနားက်င္းပမယ့္ေနရာအ၀င္မွာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ တျခား ၀င္၀င္သမွ် ထြက္ထြက္သမွ် လူအားလုံးလည္း မွတ္တမ္းတင္ေနတာပါ။ လမ္းမရဲ႕ တဖက္ျခမ္းလၻက္ရည္ဆုိင္အတြင္းကေနလည္း ဗီဒီယုိကင္မရာေတြနဲ႔ ဒီဘက္ကုိ လွမ္းဆြဲေနတာေတြ႔ရတယ္။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ခဲ့တာဗ်။ စိတ္လႈပ္ရွားတာေရာ၊ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္တာေရာ ဒီေနရာကုိလာရတဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူမိတာေရာ အစုံပါပဲ။ ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔တေန႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ အာဇာနည္ေတြ၊ က်ေနာ္တုိ႔ သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ ပုံရိပ္ေတြကုိ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ျမင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ေရာက္ၿပီး ခဏအၾကာမွာေတာ့ အခမ္းအနား စပါတယ္။ က်ေနာ့္ထုိင္ေနတဲ့ ေဘးနားမွာေတာ့ အသက္ႀကီးႀကီး လူႀကီးမ်ားထုိင္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ တခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ သူေတြပါ။ က်ေနာ္က အေရွ႕မွာရွိတဲ့ အခမ္းအနားအစီအစဥ္ေတြကုိ အာ႐ုံေရာက္ေနစဥ္မွာ က်ေနာ့္အေနာက္ဖက္မွ က်ေနာ့္နာမည္ေခၚသံလုိလုိ ၾကားမိလုိက္တယ္။ ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ က်ေနာ္ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ကုိ သိတဲ့သူ မရွိႏုိင္ေလာက္ပါဘူးဆုိတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ့္အေနာက္ဘက္ကုိ လွည့္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္၀မ္းသာသြားမိသည္။ က်ေနာ့္ကို လွမ္းေခၚႏႈတ္ဆက္ေနတာ ဘဘဦးေထြးျမင့္ပါ။ ဘဘက က်ေနာ့္ကုိ မွတ္မိေနသားပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႔ ၀မ္းသာသြားတာပါ။ ဘဘကုိ လွမ္းၿပဳံးျပၿပီး ဘဘေနေကာင္းရဲ႕လားလုိ႔ က်ေနာ္ေမးေတာ့ ဘဘက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္သူနဲ႔လာတာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္ျပန္ေျဖအၿပီး ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဘဘဦး၀င္းတင္က လူထုဦးလွအေၾကာင္းကုိ အမွတ္တရေျပာၾကားပါတယ္။ ဘဘေျပာတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။
က်ေနာ္ခုခ်ိန္ထိ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတဲ့ စကားကေတာ့ ‘လူထုဦးလွ၏ အထူးျခားဆုံးအခ်က္မွာ လူထုအက်ဳိးကို မ်က္ႏွာမူေသာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူထုကို မ်က္ႏွာမူေသာ သတင္းစာပညာ၊ လူထုကို မ်က္ႏွာမူေသာ စာေပမ်ားကို အျမဲ ေရးသားတင္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္လုိ႔’ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ စကားပဲျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ သတင္းစာဆရာႀကီး လူထုဦးလွရဲ႕ စာေတြကုိ အနည္းအက်ဥ္းပဲ ဖတ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ နည္းနည္းေလးထဲမွာပဲ ဆရာႀကီးရဲ႕ လူငယ္ေတြအေပၚထားရွိတဲ့ ေစတနာ၊ လူငယ္ေတြကုိ ထူးခၽြတ္ထက္ျမတ္ ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြကုိ အဲဒီစာေတြထဲမွာပဲ က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဆရာႀကီးလူထုဦးလွဟာ သက္ရွိထင္ရွား မရွိေတာ့ေပမယ့္ လူထုကုိမ်က္ႏွာမူခဲ့တဲ့ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတေယာက္ျဖစ္တာေၾကာင့္ နမူနာယူစရာ စံျပပုဂၢဳိလ္တဦးအျဖစ္ က်ေနာ္တုိ႔လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းတည္ရွိေနမွာပါ။
ဘဘရဲ႕ အမွတ္တရစကားေျပာၾကားအၿပီးမွာေတာ့ လူထုဦးလွရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကိုဖတ္ၾကားပါတယ္။ အတၳဳပၸတၱိဖတ္ၾကားျခင္းအၿပီးမွာေတာ့ အန္ကယ္ဦးအုန္းႀကိဳင္က တိုင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းမ်ားကို တန္ဖိုးထား ေလ့လာခဲ့တဲ့ လူထုဦးလွအေၾကာင္းကို ေျပာျပသြားခဲ့ပါတယ္။ ႐ုိးရာပုံျပင္မ်ားကိုလည္း ေရးသားခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာသြားပါတယ္။ အန္ကယ္ဦးအုန္းႀကိဳင္ရဲ႕ အမွတ္တရစကားေျပာၾကားအၿပီးမွာေတာ့ တက္ေရာက္လာၾကာသူမ်ားက လူထုဦးလွရဲ႕စာမ်ားအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးေျပာဆုိၾကပါတယ္။
အဲဒီေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ႏွာေခါင္းက ေကာ္ဖီအနံ႔ေလးရလာပါတယ္။ ခဏ ၾကာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ေကာ္ဖီတခြက္စီနဲ႔ ေကာက္ညႇင္းဆီထမင္းကုိ အုန္းသီမ်ားျဖဴးထားေသာ ပန္ကန္မ်ား လာခ်ပါေပးတယ္။ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ေနရာကို ေရာက္႐ုံမွ်မက က်ေနာ္ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ ေကာ္ဖီကုိႏွင့္လည္း ဧည့္ခံေနေသးသည္ဆုိေတာ့ အထူးပင္၀မ္းသာေနမိတယ္။
က်ေနာ္ေကာ္ဖီေသာက္ေနစဥ္မွာပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕ဆရာက က်ေနာ္ရဲ႕ ေဘးနားမွာထုိင္ေနတဲ့ လူႀကီး တဦးကို က်ေနာ္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူက စာေရးဆရာေမာင္မုိးသူဆုိေတာ့ က်ေနာ္လည္း အံ့ၾသ ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ က်ေနာ္က ဆရာေမာင္မုိးသူဆုိတာ နာမည္သာၾကားဖူးတာ။ လူကိုေတာ့ ခုမွ ပထမဆုံးျမင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕အိတ္ထဲမွာပါလာတဲ့ စာအုပ္ေလးကုိထုတ္ၿပီး ဆရာႀကီး ေမာင္မုိးသူကုိ ဆုံးမစကားတခုခုေရးေပးပါလုိ႔ က်ေနာ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက က်ေနာ္ေပးတဲ့ စာအုပ္နဲ႔ေဘာပင္ကုိယူၿပီး စာေလးတေၾကာင္း ေရးေပးပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာေရးေနလဲဆုိတာ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတာေပါ့။ ဆရာႀကီးက်ေနာ့္ကုိ ေရးေပးတဲ့ စာေၾကာင္းေလးက “တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ ေမြးျမဴႏုိင္ပါေစ” တဲ့။
အဲဒီမွာတုိက္တဲ့ ေကာ္ဖီေသာက္ကုိေနစဥ္မွာ က်ေနာ္ဖတ္ဖူးတဲ့ မုိးမုိးအင္လ်ားရဲ႕ သိကၡာရွိေသာ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိတာေလးကုိ သတိရမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း သိကၡာရွိတဲ့ေကာ္ဖီတခြက္ကုိ ေသာက္ေနရ တယ္ဆုိၿပီးေလ။ က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ႕ ေသာက္ဖူးသမွ်ေတြထဲမွာ အမွတ္တရနဲ႔ သိကၡာရွိတဲ့ ေကာ္ဖီတခြက္ပါပဲ။
No comments:
Post a Comment