တ၀ုန္း၀ုန္း တဒုိင္းဒုိင္းအသံေတြ…
အမွတ္တမဲ့…
ဘယ္ေနရာေရာက္ေနသလဲလုိ႔
က်ေနာ္ေတြးမိလိုက္တယ္…
ေၾသာ္… ဒီအသံေတြက
မီးစက္သံေတြပဲ…အျပင္မွာလည္း ေမွာင္ေနတယ္…
ဒါဆုိ ဒီေန႔မီးမလာဘူးေပါ့…
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အေမွာင္ညေတြက
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မြန္းက်ပ္ေစတဲ့ ပန္ခ်ီးကားတခ်ပ္ကုိ
ၾကည့္ရသလုိပါပဲ။
အသက္ရွဴက်ပ္တယ္…အသက္ရွဴက်ပ္တယ္…
ၿမိဳ႕ျပနဲ႔ေ၀းတဲ့ ရြာကေလးကုိ လြမ္းလုိက္တာ။
က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ရြာကေလးက လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေပမယ့္
လမင္းႀကီးရဲ႕ အလင္းေရာင္အျပည့္အ၀ရတယ္။
လမင္းႀကီးမရွိတဲ့ ညမ်ဳိးမွာ ၾကယ္ေလးေတြ..ပုိးစုန္းၾကဴးေလးေတြရဲ႕
အလင္းေရာင္နဲ႔ အေမွာင္ခြင္းတယ္…
ဒီအခ်ိန္ဆုိ ေလးညင္းေလးေတြ တုိက္ခတ္ေနမယ္…
ေတာပန္းေလးေတြရဲ႕ ေမႊးပ်ံ႔တဲ့ ရနံ႔ေလးေတြ သင္းေနမယ္…
ဘာဆုိ ဘာမွမၾကားရေအာင္ကုိ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနမယ္။
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အေမွာင္ညေတြမွာ ေနရင္း…
လွ်ပ္စစ္မီးမရွိတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ရြာကေလးကုိ လြမ္းတယ္။
(၂၂.၂.၂၀၁၀ - ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆူညံမြန္းက်ပ္တဲ့ အေမွာင္ညေတြမွာေနရင္း ခံစားမိသလုိ ေရးျဖစ္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment