‘အေရွ႕ေက်ာင္းသား သူေတာင္းစား၊ သူေတာင္းစား၊ လယ္ေပၚေက်ာင္းသား အေကာင္းစား။ ေက်ာက္မီးေသြးမုိ႔ မည္းသကုိ၊ တုိ႔ေက်ာင္းသားမုိ႔ ရဲသကုိ။ ေဟ့လာေမာင္႐ုိ႕ ၀ါး ’ ဟု အားရပါးရ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားလာၾကေသာ ကေလးတစုသည္ကား လယ္ေပၚဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားကေလးမ်ား ျဖစ္ၾက၏။ ယင္းတုိ႔ ေက်ာဘက္ တင္းခ် လယ္တကြက္ေလာက္အကြာတြင္ ခ်ည္လုံခ်ည္ကို ျပာတာကြင္းသုိင္း၍ သင္တုိင္းအက်ႌကုိ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ၀တ္လ်က္ ေခါင္းငုိက္စုိက္ႏွင့္ တလွမ္းခ်င္း လာေနေသာ ေမာင္ခ်စ္သည္ ‘ဧ၀ံေမသုတံ ဧကံသမယံ’ ဟု တတြတ္တြတ္ ရြတ္လ်က္ရွိ၏။ ေဆးတအုိးကၽြမ္းေလာက္အၾကာတြင္ အေရွ႕သုိ႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ ပန္းပုဆရာႀကီးဦးေအာင္ခ်ာ ကနားဖ်င္းထဲ၌ ေက်ာင္းသားသူငယ္ခ်င္းမ်ား ၀ုိင္းအုံေနသည္ကုိ ေတြ႔ရေလသည္။ မိမိသည္လည္း အေၾကာင္းကုိ သိလုိေသာေၾကာင့္ ေျပးသြားတုိး၀င္ ၾကည့္႐ႈေလ၏။
ဦးေအာင္ခ်ာသည္ ဆင္စြယ္ မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးတခုကုိ ထုလ်က္ရွိ၏။ ထုလုပ္စျဖစ္၍ ႐ုပ္လုံးေပၚ႐ုံမွ်ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း အ႐ုပ္ကေလးမွာ ႏြဲ႔ေႏွာင္းျဖဴေဖြး ခ်စ္စရာကေလး ျဖစ္ေပ၏။ အတန္ၾကာေသာအခါ ေမာင္ေထြး၊ ေမာင္ေခြး၊ ဖုိးစံ၊ ဖုိးလွတုိ႔ တစု ထ ျပန္သြားေလ၏။ ေမာင္ခ်စ္ကား ေျမႀကီးေပၚတြင္ ဒူးေထာက္၍ ကြပ္ပ်စ္ခါးပန္းတြင္ ေမးတင္ၿပီးလွ်င္ အေငးသား ၾကည့္လ်က္ပင္ ရွိေသး၏။
‘ဘႀကီးေအာင္၊ ဒီမင္းသမီး႐ုပ္ကေလးကုိ ဘယ္သူ႔ေပးဖုိ႔ ထုေနတာလဲဟင္’ ဟု မ်က္စိကေလး ေပကလတ္ လုပ္၍ ေမးေလ၏။ ေဆာက္ပုတ္ႏွင့္ ေဆာက္ကေလးကုိ အသာခ်၍ ေဆာက္ပုံးထဲတြင္ ေဆးလိပ္တုိတုိစမ္းေနေသာ ဦးေအာင္ခ်ာက ‘ငါ့တူ လုိခ်င္လုိ႔လား၊ ေငြတက်ပ္ယူခဲ့ရင္ ဘႀကီးေပးမယ္ သိလား’ ဟု အမွတ္မဲ့ေျပာလုိက္ေသာအခါ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္း ေခါင္းကုတ္လ်က္ ‘ေငြတက်ပ္ဆုိတာ ဘယ္ႏွျပားလဲ ဘႀကီးေအာင္ရဲ႕’ ဟု ေမးျပန္ေလ၏။ ပန္းပုဆရာႀကီးလည္း ေဆးလိပ္ကုိ ခ်၍ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကုိ ေထာင္ျပလ်က္ ‘ဆယ္ျပား ဆယ္ျပား ေျခာက္ခါ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေလးျပားထည့္၊ ေပါင္း ေျခာက္ဆယ့္နဲ႔ေလးျပား၊ အဲသေလာက္ကို တက်ပ္ေခၚတယ္၊ ၾကားလား’ ဟု ကေလးသူငယ္မ်ားကုိ ခ်စ္ခင္ေသာ ၀ါသနာရွိသည့္အတုိင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျခဟန္ လက္ဟန္ႏွင့္ ရွင္းလင္းေျပာျပေလ၏။ ‘၆၄ ျပားေပးရင္ က်ေနာ္ ဒီအ႐ုပ္ကေလးကို တကယ္ပဲရမလား၊ ေနာက္ေတာ့ မညာနဲ႔ေနာ္ ဘႀကီးေအာင္’ ဟု ေျပာရင္း ေရာင္ဆံၿမိတ္ကေလးကုိ ခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ ပတ္ရစ္လ်က္ အိမ္ရွိရာသုိ႔ ရႊင္လန္း၀မ္းေျမာက္စြာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားသြားေလ၏။
ေမာင္ခ်စ္သည္ ေန႔လယ္ခ်ိန္ ေက်ာင္းတြင္ မုန္႔၀ယ္စားဖုိ႔ရန္ မိခင္ေပးလုိက္ေသာ တျပား တျပားေသာ အသျပာကို မသုံးရက္ မစြဲရက္ဘဲ အက်ႌသင္ပုန္းေခါင္းတြင္ အေပါက္ငယ္ေဖာက္၍ စုထားသည္မွာ ေျခာက္ျပားမွ် ရေလ၏။ တထြာမွ် က်ယ္ေသာ မိမိ၀မ္းေခါင္း သမုဒၵရာအတြက္မူကား ေန႔ဆြမ္းစား ကလတက္ေခါက္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေခမာေ၀ေသာ ငွက္ေပ်ာသီးတလုံးႏွင့္ ေက်နပ္ဖူလုံလ်က္ ရွိေလ၏။
ဆင္စြယ္႐ုပ္ကေလးသည္ တေန႔တျခား သားနားေၾကာ့ရွင္း၍ လာ၏။ သြားကေလး ေပၚလုမတတ္ရွိေအာင္ ျပံဳးလုိက္ရန္ ဟန္ျပင္ေနေသာ အသြင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ညအခ်ိန္တြင္ပင္လည္း ေမာင္ခ်စ္မ်က္လုံးတြင္းမွ မထြက္။ ၾကည့္ရပါမ်ားေလး အ႐ုပ္ကေလးမွာ လွလာေလ၊ လုိခ်င္စိတ္ ပြားလာေလ ျဖစ္ရကား တေန႔မွ တျပားတျပားစုရသည္ကုိ အလြန္ဖင့္ေလး ၾကန္႔ၾကာသည္ဟု သိသာေလ၏။ ပုိက္ဆံရလြန္းလုိ၍ ဥပုသ္ေန႔မ်ားကိုပင္ စာသင္ရင္ျဖစ္ပါေစေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိ၏။ တေပါက္တလမ္းက ဘယ္နည္းႏွင့္ ပုိက္ဆံရေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမည္နည္းဟု ၾကံစည္ျပန္၏။
ထုိစဥ္အခါက ကမၻာစစ္ႀကီးအတြင္းျဖစ္၍ ေက်ာက္တံအလြန္ရွား၏။ ေမာင္ခ်စ္သည္ အစ္ကုိႀကီး ကုိသစ္၏ ေက်ာက္သင္ပုန္းကြဲမ်ားကုိ ေညာင္ေရအုိးစင္မွ ယူ၍ ညဥ့္နက္သန္ေခါင္းမေရွာင္ မိႈင္းတလူလူထြက္ေနေသာ ေရနံဆီမီးခြက္ႀကီးကို ထြန္းညႇိလ်က္ ခၽြန္တက္ေသာ ဖဲထီးသံေခ်ာင္းျဖင့္ ေက်ာက္တံတုိက္ေလ၏။ ေက်ာက္တံေရာင္း၍ ပုိက္ဆံေျခာက္ျပားရ၏။ ေက်ာင္းသားႀကီး ဖုိေတက အႏုိင္က်င့္၍ မေပးဘဲထားေသာ အေၾကြးတျပားအတြက္ ေတြးမိတုိင္း ေဆြးမိ၏။
တဆယ့္ႏွစ္ျပားမွ် ရလာေသာအခါ အက်ႌသင္ပုန္းေခါင္းမွာ မဆံ့ၿပီျဖစ္၍ ႏွစ္ဖက္ပိတ္ၾကေသာင္း၀ါး တဆစ္တြင္ ထိပ္က အေပါက္ေဖာက္ကာ ေ၀လေခါင္း၊ ေဂ်ာ့ေခါင္း၊ နတ္ဖုိးခၽြန္စေသာ တံဆိပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးခတ္ႏွိပ္သည့္ ေၾကးျပား တဆယ့္ႏွစ္ျပားတိတိကုိ သြင္းေလွာင္သုိမွီးထားေလ၏။ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔တြင္ ေဒြးေလးညိဳ ခ်စ္စႏုိး၍ေပးေသာ သူငယ္ေဖာ္ေမာင္ေထြးက အလုိက္ႏွစ္ျပားေပး၍ ပုိက္ဆံခ်င္းလဲစဥ္ မလဲရက္ဘဲ တြယ္တာခဲ့သည့္ ထုံးအမွတ္ႏွင့္ ေဒါင္းပုိက္ဆံကေလးကုိလည္း ဖ်ာေအာက္မွထုတ္ယူ၍ ေၾကးျပားအေဖာ္မ်ားရွိရာ ေၾကးတုိက္တြင္းသုိ႔ သြတ္သြင္းလုိက္ေလ၏။ ေၾကးျပားအေရအတြက္ကုိလည္း ၀ါးေၾကာတြင္ စူးျဖင့္ျခစ္၍ မွတ္ထားေလ၏။ ‘ပဲဟင္းခ်က္တဲ့ေန႔က တျပား၊ ဘႀကီးထူး ကၽြဲေပ်ာက္တဲ့ေန႔က တျပား’ စသည္ျဖင့္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ား ခ်ဳိးကာ ခ်ဳိးကာ ပုိက္ဆံစာရင္း တြက္ရစစ္ရသည္မွာ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ်ျဖစ္၏။ ေရတံေလွ်ာက္ထဲမွာ ထားရေကာင္းႏုိးႏုိး၊ သေဘၤာၾကမ္းေပၚတြင္ ၀ွက္ထားရလွ်င္ လုံႏုိးႏုိးႏွင့္ ပုိက္ဆံဗူး ေနရာၾကပ္ ေျပာင္းရသည္မွာလည္း အေမာပင္ျဖစ္၏။ အ႐ုပ္ကေလးကုိရလွ်င္ ထည့္ထားဖုိ႔ရန္ ထန္းရြက္ဖာေခ်ာကေလးကုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျပဳျပင္ဆင္ယင္ မြမ္းမံရသည္မွာလည္း မအားပင္ျဖစ္ေလ၏။
ေစ်းသည္ ေဒၚခါဥ၏ ေတာင္းနီထဲ၌ အေငြ႔ေထာင္းေထာင္းႏွင့္ ေကာက္ဦး ငခ်ိပ္ေပါင္းကုိ ျမင္ရေသာအခါ သြားရည္ယုိမိ၏။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ၀ယ္မွရေသာ သေရစာတုိ႔ကုိ သပိတ္ေမွာက္ေလ၏။ သူငယ္ေဖာ္တုိ႔ ဖန္ဒိုး၀ယ္၍ ေဂၚလီ႐ုိက္ေသာအခါ ကေလးတုိ႔ဘာ၀ အမ်ားနည္းတူ ကစားလုိပါေသာ္လည္း မိမိတြင္ ရွိရင္းစြဲ စည္ပတ္သံေခြ အေဟာင္းႀကီးကုိ ေက်ာင္း၀ုိင္းပတ္လည္တြင္ လွည့္ပတ္႐ုိက္လ်က္ တေယာက္ထီးတည္း ေက်နပ္တင္းတိမ္ရေလေတာ့၏။ သုိ႔ျဖင့္ တျပားတုိးလွ်င္ တမ်ဳိး၀မ္းသာလ်က္ စုေဆာင္းလာခဲ့ရာ ပုိက္ဆံ သုံးဆယ့္ေလးျပား ပုိက္မိေသာ ေန႔သုိ႔ ေရာက္လာေလသတည္း။
ညေန ေလးနာရီးေက်ာင္းလႊတ္ ေခါင္းေလာင္းသံသည္ ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလုံးေသြးကို ႏႈိးဆြလုိက္ေလ၏။ ဘုရားရွိခုိး ဆုံးခါနီး ‘အာမ’ ဟု ဆုိမိလွ်င္ပင္ ‘ဘေႏၱ’ ကုိ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ထ၍ ေျပးေလရာ အေစာင့္ကုိႀကီးႀကီးတပါးက အရင္လုိရေကာင္းလားဟူ၍ ထိပ္ကုိ ေဂါင္ေဂါင္ျမည္ေအာင္ေခါက္လုိက္၏။ အမႈမထားမိ။ လမ္းတြင္ ခလုတ္တုိက္၍ ေျခမကြဲသြားေသာ္လည္း နာရမွန္းမသိ။ ဦးေအာင္ခ်ာ့ ကနားဖ်င္းနား ေရာက္ေသာအခါ အတင္းတုိး၀င္သြားေလ၏။ ေဖာ့ဦးထုပ္ကုိေဆာင္း၊ ေဘာင္းဘီအျပာကုိ ၀တ္လ်က္ ကြပ္ပ်စ္ထက္တြင္ အခံ့သားထုိင္ရင္း မင္းသမီး႐ုပ္ကေလးကုိ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကုိင္တြယ္ၾကည့္႐ႈေနေသာ လူႀကီးတေယာက္ကို ျမင္မွသာ ကုိယ္အရွိန္သတ္၍ ေျပာေနၾကေသာ စကားကုိ ၾကားမိေလေတာ့၏။
‘ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာႀကီးရဲ႕၊ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အဖုိးနဲ႔ပဲ ေပးလုိက္မယ္ မဟုတ္လား။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အရပ္မွာ ဒီအ႐ုပ္ကေလးနဲ႔ တန္တဲ့အိမ္ တအိမ္မွ မရွိပါဘူး၊ ၀ယ္ႏုိင္မယ့္လူလည္း ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး’
‘မွန္ပါ၊ ၀န္ေထာက္မင္းဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ အလကားေတာင္းလည္း ေပးရမွာပါပဲ။ ႏုိ႔ေပမဲ့ အေခ်ာသတ္ အမႊမ္းတင္ဖုိ႔ ေလးငါးရက္ေလာက္ ဆုိင္းေစခ်င္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ ၿပီးခ်င္း ၀န္ေထာက္မင္းတုိ႔ဆီကုိ လာၿပီး ပုိ႔ပါမယ္’
ထုိမွ်ကို ၾကားရလွ်င္ပင္ ေမာင္ခ်စ္၏ အသည္းႏွလုံး အူသိမ္အူမ တုိ႔သည္ ေၾကြက်မတတ္ ျဖစ္ေလ၏။ အ႐ုပ္ကေလးကုိ အတင္းလု၍ ေျပးလုိေသာစိတ္ ေပၚလာေသာ္လည္း ၀န္ေထာက္မင္းဟု ၾကားရ႐ုံမွ်ႏွင့္ပင္ ရင္ ဒူးတုန္ေနရေသာ ေမာင္ခ်စ္မွာ အဘယ္သုိ႔ ၀ံ့ရဲပါအံ့နည္း။ ခါးၾကားက ေျခာက္လုံးျပဳးေသနတ္သည္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏ အၾကံကုိ သိသည့္အလား ေမာင္ခ်စ္ဆီသုိ႔ စိန္းစိန္းလွည့္၍ ေျခာက္လွန္႔ေမာင္းႏွင္ေလ၏။ ၀ဲလာေသာ မ်က္ရည္ကုိ အႏုိင္ႏုိင္ထိန္း၍ မိမိဘက္သို႔ ေက်ာခုိင္းေနေသာ ဆင္စြယ္ေဒ၀ီကေလးအား ေနာက္ဆုံးၾကည့္ ၾကည့္လ်က္ ထြက္လာေလ၏။ လမ္းၾကားငယ္ တခုအတြင္းမွ ‘ဟုိေကာင္ကေလး ညိဳတုိတုိ၊ တုိ႔ကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ ငုိ၊ နင္ငုိေပမဲ့ အလကား၊ တုိ႔အေမက မေပးစား’ ဟု ထြက္ေပၚလာေသာ ေတးသံသည္ ေတးဆုိသူအား ႏွလုံးပြားဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမာင္ခ်စ္၏ ႏွလုံးသားကုိကား ဓားပါးႏွင့္ မႊန္းလုိက္ေလေတာ့သတည္း။
တဆယ့္ငါးရက္မွ် ၾကာေသာအခါ ေခါင္းထက္တြင္ တဘက္ကုိယ္စီတင္ထားေသာ မိန္းမႀကီးတစုႏွင့္ ေယာက္်ားႀကီးတေယာက္တုိ႔ ေမာင္ခ်စ္တုိ႔၏ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ျခံကေလးအတြင္းသုိ႔ ၀င္သြားသည္ကုိ ျမင္ရပါသည္။ အိမ္ေရွ႕ ေခြးကတက္ကုိ တက္မိလွ်င္ပင္ တုိင္ဖုံးနား၌ မ်က္ရည္စက္လက္ ဦးဆံဖားလ်ားႏွင့္ ထုိင္ေနေသာ မိန္းမတဦးသည္ ေယာက္်ားႀကီး၏ ေျခစုံကုိ ေျပးဖက္လ်က္ ‘အမယ္ေလး ကုိရင္ေအာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ခ်စ္ ျဖစ္ပ်က္ပုံေတြ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ႕လားရွင့္၊ ေမာင္ခ်စ္ေရ…အေမ့သားႀကီးရဲ႕၊ အေမလုိက္ခဲ့မယ္ကြယ့္ေနာ္၊ ဟီး ဟီး’ ဟု ဟစ္ေအာ္ေျပာဆုိ ငုိေၾကြးျမည္တမ္းေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း ေမာင္ခ်စ္အေလာင္းနားတြင္ မလႈပ္မယွက္ ထုိင္ေနေသာ ေမာင္ခ်စ္ဖခင္အား ‘ဘယ့္ႏွယ္ ျဖစ္ရတာလဲ ေမာင္ဖုိးေငြရဲ႕၊ ကုိရင္လည္း ၿမိဳ႕တက္သြားတာ ဆယ့္ေလးငါးရက္ ၾကာသြားလုိ႔ ဘာသတင္းမွ မၾကားမိဘူး၊ အခု ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အိမ္မွာထုိင္ေတာင္ မထုိင္ခဲ့ဘဲ ေျပးလာခဲ့တာပဲကြယ့္’ ဟု ေျပာေလ၏။ ‘ကုိရင္ရယ္၊ ဘာေရာဂါရယ္လုိ႔လဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ တမႈိင္မႈိင္ တေတြေတြနဲ႔ ထမင္းမစား ဟင္းမစား၊ တခါတေလ သူ႔အေမေကၽြးလုိ႔ ဆန္ျပဳတ္ကေလး တဇြန္းေလာက္ ၀င္သြားေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္း အန္ပစ္လုိက္တာပဲ။ ပေယာဂဆုိလုိ႔ ဆရာၾသေခၚျပပါလည္း ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး။ ကေလးကုိ ညႇဥ္းဆဲသလုိသာ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ေမးလုိ႔လည္း မေျပာဘူး။ မေန႔ညကေတာ့ သူ႔အေမကုိ ေခၚၿပီး သူစုထားတဲ့ ပုိက္ဆံ ငါးမူးႏွစ္ျပားကုိ သူ႔ဆရာေတာ္ လွဴလုိက္ပါလုိ႔ မွာၿပီးေတာ့ ကုိရင္ေအာင္ကုိ ေမးတာပဲ။ ၿမိဳ႕သြားတယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ အတန္ၾကာၾကာ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေမာေနၿပီး “ဘႀကီးေအာင္ ညာတယ္” လုိ႔ မပီတပီေျပာရင္း အသက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ’ ဟု ေျပာ၍ လုံခ်ည္စျဖင့္ မ်က္ရည္ သုတ္ေလ၏။ ဦးေအာင္ခ်ာလည္း စဥ္းစား၍ အေၾကာင္းရင္းကုိ ရိပ္မိေသာ အခါ မ်က္ႏွာညႇိဳးငယ္၍ သြားေလေတာ့သတည္း။
ယခုအခါတြင္ကား ရြာကေလးအေနာက္ဘက္ ႏြားစာက်က္အနီး ထိန္ပင္ႀကီးေတာင္ယြန္းရွိ သခ်ႋဳင္းကုန္းထက္တြင္ ထီးတည္းေသာ အုတ္ဂူကေလး တခုကုိ ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။ “အခ်စ္ဂူ” ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ “ေမာင္ခ်စ္ ဂူ” ဟူ၍လည္းေကာင္း အမည္ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ေခၚၾကရာ မည္သည္ကုိ အမွန္ဟူ၍ မေျပာႏုိင္ပါ။ ဂူကေလး၏ အေရွ႕မ်က္ႏွာလုိဏ္ေပါက္ကေလးထဲတြင္ ကၽြဲေက်ာင္းသား၊ ႏြားေက်ာင္းသားတုိ႔၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ က်ဳိးပဲ့ပ်က္စီးေနေသာ အ႐ုပ္ကေလး တစုံကုိေတြ႔ႏုိင္ပါေသးသည္။ လုိဏ္၀အဂၤေတတြင္ သြင္းႏွံထားေသာ ေက်ာက္ျပားငယ္ထက္တြင္ကား “လုိ၍ မရေသာ ဆင္းရဲ” ဟု စာတန္းထုိးထားပါသည္။ က်ေနာ္၏ ဘုိးေဘးအား ေမးျမန္းၾကည့္ရာ သုံးႏွစ္ေလာက္က ပ်ံေတာ္မူသြားေသာ ေတာထြက္ႀကီး ဦးဣႏၵ၏ လက္ရာျဖစ္သည္ဟု သာမန္မွ်သာ သိရပါသတည္။
မင္းသု၀ဏ္ (တကၠသုိလ္ေက်ာင္းတုိက္ မဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၃၂)
မွတ္ခ်က္ - မင္းသု၀ဏ္ ၀တၱဳတုိမ်ား စာအုပ္မွ….
No comments:
Post a Comment